Geen ouders meer

Mijn vader houdt niet van overvloedige lofuitingen bij de uitvaart en bovendien is er gedurende zijn ruim 93-jarig bestaan volop gelegenheid geweest om hem te prijzen. "Iedereen die mij heeft gekend weet hoe ik ben, ik ben maar een gewone jongen" vond hij.
Ik kan en wil het toch niet laten om enkele woorden aan hem te wijden, mij realiserend dat het altijd te summier zal zijn. Hij weet dat we erg dankbaar zijn voor de genoten jeugd, die jaren in Kanne en Stein worden regelmatig herbeleefd. Ik heb hem ook gezegd veel bewondering te hebben voor de wijze waarop hij in het leven stond en met tegenspoed omging. Het overlijden van mam vlak na de eeuwwisseling was een groot verlies maar er was ook opluchting dat niet zij maar pap alleen achterbleef. Na een herseninfarct was mam hulpbehoevend en een groot deel van de huishouding en zorg nam pap voor zijn rekening.
Behalve een fikse longontsteking in zijn jonge jaren heeft vader geen noemenswaardige gezondheidsklachten gehad en ook in mentaal opzicht is hij goed gebleven. Sinds zijn tienertijd heeft hij her en der tot Londen toe in de horeca gewerkt en ook tijdens de overtochten tussen Nederland en Amerika en diverse cruises zijn diensten aangeboden. Met tomeloze inzet en veel enthousiasme de gasten in de watten leggen dat was zijn lust en zijn leven. Puttend uit zijn rijke levenservaring kon hij dermate boeiend vertellen, dat je één en al luisterend oor was.
Na zijn dikverdiende pensioenering kon hij zich meer gaan toeleggen op hobby's zoals de moestuin, hengelsport en biljarten. Als middentachtiger ging hij zich nog bekwamen in computeren maar naar verloop van tijd beperkte zijn interesse zich tot radio en tv, vooral het kijken naar snooker was favoriet.
Een nadeel van hoogbejaard worden, is dat veel dierbaren je ontvallen en daar had vader steeds meer moeite mee. "Ik ben in leven en daarmee is alles gezegd" omschreef hij de laatste tijd zijn gemoedstoestand. Als je op het sterfbed berustend uitspreekt dat je naar het levenseinde verlangt en tevens humorvol herinneringen ophaalt dan ben je een bijzonder mens. Hij keek met volle tevredenheid terug op een mooi leven.
Er wordt beweerd dat een overledene zijn of haar lichaam achterlaat, alsof je een jas uittrekt, en dat de ziel en gedachten blijven bestaan. Niemand weet wat ons na de dood te wachten staat maar pap zou ik het allerbeste gunnen, een hereniging met zijn Annie is zijn grootste wens.

Dooft voor jou het licht en wordt alles donker?
Sluit dan je ogen want een engel tovert geflonker
van een wondermooie sterrenpracht.
Zo besef je het grote geschenk van de nacht.