De herfst is een mooi jaargetijde, daar heb ik vaker een blog aan gewijd. Het najaar is echter ook berucht om depressiviteit, dat dan makkelijker de kop opsteekt. De kortere dagen, het sombere weer, meer binnen verblijven en minder sociale contacten kunnen daarbij een rol spelen. Ik ben neerslachtiger dan ooit tevoren, sinds dinsdag 21 augustus mij koud werd medegedeeld dat ik weg moet uit het hospice. Er werd géén alternatief geboden maar die zouden er voldoende zijn en wij moesten ons maar eens oriënteren. Zo werd het probleem in onze schoot geworpen en bij de verwerking van het slechte nieuws kon ik niet op de verzorgsters rekenen want zij kregen een spreekverbod opgelegd.
Op 9 oktober in een gesprek met iemand van Orbis zorgservice erbij, werden twee opties aangedragen. WBC Aan de Pas in Bunde, waarvan ik reeds in februari had aangegeven dat er voor mij meer negatieve dan positieve kanten aan zitten. Er blijkt welgeteld één alternatief te zijn, namelijk de kleinschaligere afdelingen die na verbouwing van Jansgeleen zullen worden opgeleverd. De boel wordt vanaf augustus verziekt voor iets dat op z'n vroegst in januari 2013 zou kunnen plaatsvinden. Mijn verblijf in het hospice is er niet aangenamer op geworden en de onduidelijke opzet van de beoogde afdeling geeft mij weinig vertrouwen. Een absoluut dieptepunt in mijn gemoedstoestand ten gevolge van mismanagement, dat onlosmakelijk bij de hedendaagse, bedrijfsmatige gezondheidszorg schijnt te horen.