Positivisme

Vandaag ben ik voor een tweede bestraling van mijn speekselklieren naar Maastro geweest. Deze keer met de ambulance zodat ik niet geradbraakt ben vanwege het urenlange vervoer met Regiotaxi. De afstand tussen Geleen en Maastricht is net niet lang genoeg om met Valys te kunnen reizen, dan zou ik solo-vervoer hebben en geen toer door de Limburgse hoofdstad en diverse andere plaatsen moeten maken. Ik ben hoopvol gestemd dat de speekselvloed en slijmvorming daarna verder afnemen. Het hoesten vanwege vastzittend slijm en het opgeven daarvan is niet alleen uitputtend maar het belemmert me ook in mijn doen en laten. Dikwijls blijf ik tegen mijn wil maar op mijn kamer omdat al hoestend niet te rijden is en ik na het opgeven van slijm zo snel mogelijk geholpen wil worden. Het blijft afwachten hoeveel cellen door de bestraling afdoende worden vernietigd en hoe snel het herstel van de speekselklieren is. Wellicht heb ik te hoge verwachtingen maar er is geen toekomst zonder hoop. In het voorjaar heb ik geschreven dat ik blij zou zijn om het WK voetbal en andere grote sportgebeurtenissen mee te mogen maken en thans rest de Vuelta en de US Open nog. Het verloop van ALS is onvoorspelbaar maar vroeg of laat komen er serieuze longproblemen. Ik heb duidelijk aangegeven dat ik geen ademondersteuning en actieve beademing wil. Vooralsnog willen mijn getrainde longen niets van opgave weten, is het vele sporten en met name de duiksport nog ergens goed voor geweest. We hebben gewoon nog geboekt voor het nieuwe theaterseizoen en ik kom er wel achter welke voorstellingen ik kan bijwonen. Sanne Wallis de Vries, Sara Kroos, Simone Kleinsma, Frank Boeijen, Freek de Jonge en Claudia de Breij zou ik allemaal willen zien en horen. In mijn situatie negen maanden vooruitkijken is zeker gedurfd maar als ik dat niet doe dan ben ik eigenlijk al gestopt met leven.