Actie reactie

Artiesten houden van interactie met het publiek. Het toont aan dat zij niet louter hun programma afdraaien maar ook ter plekke kunnen improviseren. Door de toeschouwers erbij te betrekken, krijgt de voorstelling een persoonlijker tintje. Klaarblijkelijk roep ik geregeld een reactie op tijdens een optreden. Destijds met Micha Wertheim liep dat nogal uit de hand, daarover wordt nog steeds gesproken en geschreven. Had hij zich beperkt tot één of enkele opmerkingen en meteen publiekelijk excuses gemaakt voor zijn pijnlijke vergissing over mijn spraakcomputer dan had het voorval hem niet zo duur komen te staan. Onlangs las ik dat Micha Wertheim zelf een zaal moet huren om te kunnen optreden in Limburg. Mijn ongeremde lach of andere wellicht niet alledaags klinkende geluiden leiden frequent tot hilariteit onder de toeschouwers en respons van een artiest. Zoals dinsdag jongstleden toen Sara Kroos ludiek en kort reageerde op mijn hoest. Ik dacht even; "Ben blij dat iemand in mijn conditie samen met vijf anderen jouw optreden bijwonen", maar ik kon geenszins boos op haar worden. Sara Kroos timmert nog niet zo lang aan de weg, toch zet zij met Boheems een professioneel wervelende voorstelling op de planken. De sketches, zang en dans begeleid door een viermans band zijn van hoog niveau. Haar volumineuze stem kan opvallend diep zakken, vroeg of laat de vorming van een poliepje dat zou mij niet verbazen. Nog een slag drukker dan zou zij als de vrouwelijke Jochem Myer bestempeld kunnen worden. Dat moet geen doel op zich zijn, Sara Kroos moet vooral zichzelf blijven want ik vind Boheems sprankelend, verfrissend cabaret.

One big family

Inmiddels ben ik letterlijk mijn 54ste levensjaar ingerold want ik ben al een tijdje rolstoelgebruiker. In februari 2006 werd door de gemeente Ambt Montfort mijn eerste verstrekt en zo'n zestien maanden later kreeg ik weer een gloednieuwe elro. De "oude" ging in het depot voor uitleen binnen de gemeentegrenzen en voor mij werd bij het AWBZ eenzelfde bolide van Moving People aangevraagd en toegekend. Mijn verjaardag was een goede aanleiding om de hele familie weer eens bij elkaar te trommelen, nou ja sms'sen dan. Zonen, zussen, neven, nichten en aanhang, wat een naar woord eigenlijk. De schoonouders van mijn zonen, mijn ex-vrouw en uiteraard Karin alsmede haar moeder. Helaas waren er een aantal verhinderingen maar met 25 personen was de ter beschikking gestelde ruimte goed gevuld. Het was een gezellig samenzijn, een ideale gelegenheid om live bij te kletsen met ik voornamelijk als geïnteresseerd toehoorder. Vlaaien, een koud buffet, koffie en andere dranken zorgden dat de inwendige mens niets tekortkwam. De mooie cadeaus waaronder veel cd's en dvd's garanderen urenlang luister- en kijkplezier. De drie extra voorstellingen, Bløf, Soldaat van Oranje en 1953, heb ik graag in mijn agenda bijgetikt en beloven weer leuke uitjes te worden. Ik vond het geslaagd en die mening werd algemeen gedeeld, wie weet gaat er géén jaar voorbij tot een volgend familietreffen.

Nee blijft nee

Uit navraag in Leiden is gebleken dat ik niet voor orgaan- en weefseldonatie in aanmerking kom. ALS-ers hebben een contra-indicatie omdat er nog steeds zo weinig bekend is over de oorzaak van deze neuromusculaire aandoening. Spijtig want ik had graag een bijdrage geleverd aan het terugdringen van het donorentekort. Géén tweede leven voor mijn organen, mijn donorcodicil kan ongewijzigd op nee blijven staan.
Mijn zielloze lichaam ter beschikking stellen aan de medische wetenschap, daar voel ik niets voor en bovendien gun ik mijn nabestaanden een echte uitvaart, géén schijnvertoning. Vroeger werd dat veel gedaan omdat men de uitvaartkosten, die inderdaad schandalig hoog zijn, niet kon betalen. Trouwens vanwege de moderne technologie is de vraag naar echt anatomisch lesmateriaal, excuseer de oneerbiedig klinkende term, afgenomen.