Vooral doorgaan

Gedurende de nacht van zaterdag 31 maart op zondag 1 april moest ik veelvuldig overgeven maar gelukkig had ik één van de betere verzorgsters aan mijn zijde. Het gevaar dat ik een verslikpneumonie oploop, loert daarbij altijd om de hoek. In de vroege ochtend had ik reeds een zetpil opgestoken gekregen omdat ik koorts ontwikkelde. Die zondag werd ik toch op mijn verzoek bijtijds verzorgd en had ik samen met Karin een live klassiek concert in de woonkamer van het hospice bijgewoond. In de pauze waren we terug naar mijn kamer gegaan aangezien ik me verzwakt voelde, niet verwonderlijk vanwege het braken, de koorts en het feit dat ik nauwelijks geslapen had. Alhoewel ik geen liefhebber ben van lang in bed liggen en zeker niet overdag, had ik me toen wel terug op bed laten leggen. Nadat ik een dik uur had kunnen slapen, kwam de verpleeghuisarts binnen en werden mijn longen beluisterd. De linkerlong zou niet helemaal schoon zijn dus werd besloten om met een anti-bioticumkuur te starten.
Mijn maag van streek, een op hol geslagen thermostaat en een long met ruis maar er werd gevoetbald in de eredivisie. Vanuit mijn bed was ik getuige van de ruime zege van Ajax en het gelijkspel van AZ waardoor de Amsterdamers de koppositie overnamen. Dat deed me goed maar het kon niet verhinderen dat de inhoud van mijn maag nogmaals werd gelanceerd. Het is Witte donderdag als ik deze tekst intik, de temperatuurverhoging in de avonduren is voorbij en ik voel me weer aangesterkt. Pasen valt op exact dezelfde datum als vijf jaar geleden en destijds sprak ik over Zwarte donderdag, de dag van mijn intrek in het zorgcentrum St. Odilia. Wie het gelijknamige blog wil lezen of herlezen, kan de twee trefwoorden in de box linksboven op dit weblog intikken. Het behalen van zo'n lustrum was voor mij absoluut geen streven noch aanleiding voor een feestje. Ik doe er niets bijzonders voor; minimale medicatie, wekelijks doorbewegen, dagelijks anderhalve liter sonde-voeding en blijven ademen.