Lichtgeraakt

Er is tegenwoordig weinig voor nodig om mij aan het huilen te krijgen. Droevige of vreugdevolle gebeurtenissen bekenden of vreemden, het maakt niet uit want alles raakt me. Iets wat me ter ore komt door vertelling maar ook muziek of een eigen gedachte kunnen de aanleiding zijn. Waarom trek ik mij alle leed aan terwijl er toch weinig of niets aan te veranderen valt? Waarom word ik emotioneel bij leuke aangelegenheden omdat die momenten misschien niet meer terugkomen? De aard van het beestje zal het antwoord wel zijn. Dat muziek me veel steun geeft daar heb ik al eerder over geschreven. Sommige nummers zoals 'Wanhoop niet' van Van Dik Hout staan garant voor waterlanders en toch wil ik ze horen. Vanzelfsprekend denk ik soms na over wanneer en hoe het met mij afloopt en hoe het dan verder gaat met mijn zonen en andere dierbaren. Bij de televisie is het een trend geworden om emotierijke programma's als 'Memories', 'Het familiediner' en vele andere tranentrekkers te maken. Als het de opzet is om de kijkers te ontroeren dan is men daar wat mij betreft in geslaagd. Het valt me zwaar om het droog te houden maar ik heb daar niet de regie over. Je krijgt er heldere ogen van, het houdt je neus open het lucht op en kan zo weer omslaan in lachen. Ik vind het vervelend in een groot gezelschap of in het bijzijn van vreemden of kleine kinderen maar nogmaals het overkomt me en is moeilijk of niet te stuiten.