Wereldkampioen van Nederland

Twee weken geleden werd Nederland voor de derde keer tweede op een WK voetbaltoernooi. Na Duitsland en Argentinië, die in 1974 en 1978 als thuisland wereldkampioen werden, hadden nu Spanjaarden het geluk aan hun kant. Vijf van zeven wedstrijden won Oranje met één doelpunt verschil, alleen Denemarken werd met 2-0 verslagen en dan de finale diep in de verlenging met 0-1 verloren van Spanje. Arjan Robben had in de reguliere speeltijd twee mogelijkheden om Oranje op voorsprong te brengen. Een schijnbeweging en een stiffie waren voldoende geweest om te scoren en bij de tweede kans werd hij zwaar gehinderd door de Spaanse verdediger Puyol, wat een rode kaart en penalty had kunnen opleveren. Robin van Persie, die de spitspositie afdwong, kwam het hele toernooi niet tot scoren en wist ook weinig assists aan zijn medespelers te geven. Ik ben niet gecharmeerd van Theo Maassen maar ik kon mij wel vinden in wat hij bij Sportzomer zei. Bert van Marwijk zou Spanje moeten verrassen door Dirk Kuyt in de spits en Ibrahim Afellay of Eljero Elia op linksbuiten te zetten. Elke wedstrijd werd voorafgegaan door ke nako maar Robin van Persie is nooit op gang gekomen, naar mijn idee is de bondscoach daar te vasthoudend geweest met ook nog Klaas-Jan Huntelaar op de bank.
Ik heb genoten van Sportzomer met Jack van Gelder, die veel sympathieker is dan wijsgeer Mart Smeets en een aanstekelige lach heeft zoals bij het vuvuzela-spotje. Het leverde het prachtige lied Majesteit van Guus Meeuwis en Youp van 't Hek op. Nog leuker vond ik het WK-journaal en met name de wisselwerking tussen Henry Schut en Hugo Borst. Het vertoonde voetbal was vaak meer spannend dan fraai maar het is bekend dat twee topteams geen garantie zijn voor een kwalitatief goeie wedstrijd. In de finale hebben onze mannen gevochten als leeuwen, misschien te veel gevochten en te weinig gevoetbald. De Engelse arbiter Howard Webb floot bepaald niet in ons voordeel, als hij begint met kaarten uitdelen dan moet hij dat consequent blijven doen. Zo makkelijk als Johnny Heitinga twee keer geel en dus rood kreeg, zo hadden er ook aan Spaanse kant twee rode kaarten getrokken moeten worden. De eerdergenoemde Puyol voor het vasthouden van de doorgebroken Arjan Robben en de charge van Iniesta tegen Mark van Bommel zonder de jabulani in de buurt. Iniesta nota bene de maker van het winnende doelpunt in de laatste minuten van de verlenging terwijl Nederland kort daarvoor een hoekschop werd onthouden. Het is zoals het is en toch ben ik trots op de prestaties van Oranje alleen past ons enige bescheidenheid. Na zo'n onthaal in eigen land als verliezend finalist van een WK, mogen we nooit meer vallen over de Duitse term vice-weltmeister.