Zoef zoef

De ambulance was voor half drie ingepland en kwam kwart over drie bij het hospice aan. Later hoorden mijn zus en ik dat dit vrolijke team, twee ambulance-verpleegkundigen en een aio, om drie uur met hun dienst waren begonnen. Ik was op bed gelegd dus zij konden mij makkelijk overhevelen op het brancard. We zijn over de autosnelweg gezoefd en nergens was oponthoud anders had men altijd nog zwaailicht en sirene kunnen aanzetten. Exact kwart voor vier, dus netjes op tijd arriveerden wij bij Maastro en ik was vrijwel meteen aan de beurt. Ter plekke waren nog eens drie personen, een arts en twee assistentes, aanwezig en met gezamenlijke krachten werd ik op het smalle, harde bed bij het gigantische bestralingsapparaat gelegd. Vervolgens werd uiterst nauwkeurig de plaats van bestraling, een deel van wang en hals voor het oor, ingesteld. Nadat iedereen zich uit de voeten had gemaakt, moest ik nog twee minuten bewegingsloos blijven liggen. Datzelfde werd herhaald voor de andere kant van mijn gezicht en toen kon ik weer terug op het brancard van de ambulance. De terugreis verliep ook voorspoedig en kwart voor vijf, anderhalf uur na vertrek van het hospice waren wij weer terug aldaar.

Positivisme

Vandaag ben ik voor een tweede bestraling van mijn speekselklieren naar Maastro geweest. Deze keer met de ambulance zodat ik niet geradbraakt ben vanwege het urenlange vervoer met Regiotaxi. De afstand tussen Geleen en Maastricht is net niet lang genoeg om met Valys te kunnen reizen, dan zou ik solo-vervoer hebben en geen toer door de Limburgse hoofdstad en diverse andere plaatsen moeten maken. Ik ben hoopvol gestemd dat de speekselvloed en slijmvorming daarna verder afnemen. Het hoesten vanwege vastzittend slijm en het opgeven daarvan is niet alleen uitputtend maar het belemmert me ook in mijn doen en laten. Dikwijls blijf ik tegen mijn wil maar op mijn kamer omdat al hoestend niet te rijden is en ik na het opgeven van slijm zo snel mogelijk geholpen wil worden. Het blijft afwachten hoeveel cellen door de bestraling afdoende worden vernietigd en hoe snel het herstel van de speekselklieren is. Wellicht heb ik te hoge verwachtingen maar er is geen toekomst zonder hoop. In het voorjaar heb ik geschreven dat ik blij zou zijn om het WK voetbal en andere grote sportgebeurtenissen mee te mogen maken en thans rest de Vuelta en de US Open nog. Het verloop van ALS is onvoorspelbaar maar vroeg of laat komen er serieuze longproblemen. Ik heb duidelijk aangegeven dat ik geen ademondersteuning en actieve beademing wil. Vooralsnog willen mijn getrainde longen niets van opgave weten, is het vele sporten en met name de duiksport nog ergens goed voor geweest. We hebben gewoon nog geboekt voor het nieuwe theaterseizoen en ik kom er wel achter welke voorstellingen ik kan bijwonen. Sanne Wallis de Vries, Sara Kroos, Simone Kleinsma, Frank Boeijen, Freek de Jonge en Claudia de Breij zou ik allemaal willen zien en horen. In mijn situatie negen maanden vooruitkijken is zeker gedurfd maar als ik dat niet doe dan ben ik eigenlijk al gestopt met leven.

Tijd en geld

Informateur Lubbers heeft zijn werk gedaan; enkele oriënterende gesprekken met fractieleiders gevoerd en de VVD, PVV en het CDA de vrije hand gegeven om in ruim een week iets te verzinnen. Een minderheidskabinet van VVD en CDA met gedoogsteun van PVV is het voornemen van dit drietal na hun informeel onderhandelen. Een vreemde gang van zaken met een verrassende uitkomst van een opmerkelijk trio. Ruud Lubbers, die zich volgens velen niet aan zijn opdracht heeft gehouden, wordt aan de kant gezet om plaats te maken voor de vijfde informateur Ivo Opstelten. Hij zou onderzoeken welke meerderheidscoalities mogelijk zijn en staat nu toe dat er over een onevenwichtig kabinet wordt onderhandeld. Juist in deze roerige tijd is er grote behoefte aan stabiliteit, betrouwbaarheid en continuïteit. Een meerderheidskabinet, dat de rit uitzit en liever nog goed beleid gedurende langer dan één regeerperiode uitvoert, is zeer gewenst. De beoogde coalitie heeft de krapst mogelijke meerderheid in de Tweede Kamer en géén meerderheid in de Eerste Kamer. Van de grootste partij en de grootste verliezer moet een regering worden gesmeed met gedoogsteun van de grootste winnaar, een hachelijk avontuurlijke combinatie. De randvoorwaarden die CDA-voorman Maxime Verhagen stelde om uberhaupt met de PVV in gesprek te gaan, zijn plotsklaps verdwenen maar het rommelt behoorlijk in de CDA-achterban. De wens om te regeren is bij het VVD blijkbaar zo groot dat ze geen enkele moeite hebben om met de PVV samen te werken. Zij moeten er nog in slagen om een regeer- én gedoogakkoord voor elkaar te krijgen en er is al commotie over een speech, die Geert Wilders in New York gaat houden tegen de vestiging van een moskee op Ground Zero. Na de recente gemeenteraadsverkiezingen in Almere en Den Haag is aangetoond dat gebrek aan goed beleid en capabele mensen deelname van de PVV uitsloten. Begrijpelijk dat de PVV géén bewindslieden levert, wat op lokaal niveau niet lukte dat heeft landelijk zeker géén kans van slagen. Ivo Opstelten en kornuiten hebben zich teruggetrokken op het Binnenhof en denken zo'n drie weken nodig te hebben om mogelijk resultaat te boeken. Als de absolute radiostilte eind augustus wordt verbroken dan zal Nederland weten waar we aan toe zijn. Er is opnieuw kostbare tijd, waarin de staatsschuld verder is toegenomen, verkwist of er komt een regering op uiterst wankele basis en voor veel mensen breekt een beduidend mindere periode aan. In het laatste geval is er een schrale troost; zeer waarschijnlijk zal dat kabinet geen vier jaar aanblijven en krijgt Nederland een herkansing om bij nieuwe verkiezingen een verstandige keuze te maken.