Eind goed, al goed

Iedere blijvend invalide, die niet terminaal ziek is, raad ik aan om een rolstoelbusje aan te schaffen. De problemen met het georganiseerde rolstoelvervoer zijn meer structureel dan incidenteel en dat het ooit zal verbeteren is ijdele hoop. Voor vrijdagavond 18 maart hadden we de ritten Geleen naar Weert en vice versa geboekt bij Valys, dat betekent in mijn geval individueel vervoer dus rechtstreeks naar de bestemming en géén gecombineerde ritten. Tot mijn ontsteltenis kwam echter Regiotaxi voorrijden om ons via Valkenburg naar Weert te vervoeren, sowieso een zeer ongelukkige combinatie. In allerijl is er toen een andere taxi geregeld en doordat de chauffeur volgas heeft gereden, waren we toch op tijd in muziekcentrum De bosuil te Weert.
De medewerkers aldaar zouden ons namelijk voor de meute van 700 Bløffans binnen laten zodat we vooraan konden staan. Aangezien de crew dat onveilig vond i.v.m. de drukkende massa, werd verzocht om ons aan de zijkant achter een dranghek op te stellen. Een elro van 250 kg laat zich niet makkelijk wegduwen maar er was ook een gewone rolstoel bij en ik kan goed begrijpen dat Bløf liever op hysterische meiden uitkijkt. Aan de zijkant hadden we geen tien minuten gestaan, toen werd voorgesteld om naar een twee treden hogergelegen gedeelte te verkassen. Daar hebben we mee ingestemd want dat was de beste optie, met de elro in de hoogste stand had ik over het publiek heen perfect zicht op het podium. Het concert was een goede mix van Bløfs nieuwste cd 'Alles blijft anders' en ouder werk. In het tweede nummer dat zij ten gehore brachten, kwam heel toepasselijk de zinsnede 'is het terecht dat het gevecht is om ergens te kunnen zijn' voor maar uiteindelijk is alles op z'n pootjes terechtgekomen. Het is alleen frustrerend dat het taxivervoer zo vaak problemen geeft en op zo'n moment is niet kunnen praten mijn grootste handicap. Dat is de voornaamste reden waarom ik niet zonder begeleiding wil reizen omdat ik anders totaal ben overgeleverd aan de grillen van een taxibedrijf.
Na afloop werd ik aangesproken door de vrouw van de broer van een ex-collega, een andere Karin die ik niet ogenblikkelijk herkende want wij hadden elkaar slechts tweemaal eerder ontmoet. In 1995 op het feest na het huwelijk tussen die ex-collega en een ex-collega, waar ik vermomd als Raymond van het Groenewoud en later als bruidstaart optrad en in 2005 op Torhout Werchter met o.a. optredens van The Corrs en Phil Collins. Het viel ons op dat de medewerkers van De bosuil uiterst vriendelijk waren en ook wildvreemde bezoekers kwamen vragen hoe het optreden van Bløf was bevallen. 'Werthers echte' zijn niet alleen heerlijke roombabbelaars maar staat waarschijnlijk ook voor de Weertenaren als oprecht sympathieke mensen. Ik had de laatste cd van Bløf nog tegoed voor mijn verjaardag en die kon ter plekke worden aangeschaft dus dat hebben we gedaan. Even later arriveerde de taxi en tegen 01:00 uur waren we terug in Geleen. Ondanks een slechte start kunnen mijn zus Marlies, haar man Arie, Karin en ik terugkijken op een memorabele avond.

Ik heb er zin in

De dagen lengen, de temperatuur kruipt omhoog en de natuur ontwaakt. De trekvogels keren terug, winterslapers verlaten hun holen en alle voorbereidingen voor nieuw leven worden getroffen. Het bladgroen wil zich ontvouwen, de bloemknoppen staan op springen en akkers en tuinen worden in orde gemaakt. De mensen zijn opgewekter, winterkleding maakt plaats voor een luchtigere outfit en het buitenleven komt op gang. Heerlijk om frisse lucht op te snuiven en de warme zonnestraling op je lijf te voelen. De tennisprestaties van mijn oudste zoon Eric in de voorjaarscompetitie volgen terwijl de profs op Roland Garros strijden om de tweede Grand Slam titel van 2011. De ontknoping van de vaderlandse voetbalcompetitie, de KNVB bekerfinale FC Twente - AFC Ajax en de eindronden van de Champions en Europa league zijn niet te versmaden. Met het concert van Bløf afgelopen vrijdag in Weert is een reeks van acht voorstellingen in twee maanden tijd ingeluid. Soldaat van Oranje in Katwijk, Roger Waters met The Wall in Arnhem en de overige kortbij in de voor mij vertrouwde Oranjerie te Roermond. Ruim een half jaar vooruit plannen is in mijn situatie al gedurfd dus reikt mijn agenda niet verder dan 20 mei met Claudia de Breij. Tussendoor ziet mijn jongste zus Sarah, dat zal zeker niet ongemerkt voorbij gaan en ook daar verheug ik mij op.

Geloof en ongeloof

Mensen noemen zich nog wel katholiek maar dan niet praktizerend. Kerken blijven leeg en worden gesloopt want in onze drukke agenda is geen ruimte voor een wekelijks kerkbezoek. Door wie en wat er wordt verkondigd vanaf het preekgestoelte draagt ook niet altijd bij tot een uitverkocht huis. We zijn gelovig als het ons uitkomt, de E. H. communie van onze oogappel, kerstavond voor de feestelijke sfeer en ook soms bij een uitvaart wil het lukken dat de kerk afgeladen vol zit. Doop, communie, vormsel ondergaat men uit traditie, trouwen en zeker voor de kerk is niet in en bij een uitvaart wordt niet zelden gekozen voor een summiere dienst in het crematorium. Het op grote schaal aan het licht komen van seksueel misbruik door katholieke geestelijken heeft het imago van de R.K. bolwerken drastisch verslechterd en de uitschrijving van aanhangers in gang gezet. Oud-kardinaal Simonis strooide nog wat zout in de wonden toen hij zich met "Wir haben es nicht gewusst" zeer ongelukkig uitdrukte bij Pauw & Witteman terwijl later bleek dat hij wel degelijk op de hoogte was. Hij heeft zelfs willens en wetens iemand in een andere parochie geplaatst, waar deze man zich opnieuw aan kinderen vergreep. Het katholicisme was al op z'n retour en door de laatste verwikkelingen is dat in een stroomversnelling geraakt.
In de Steinse wijk Kerensheide, met betrekkelijk veel jonge gezinnen, gaat zeer waarschijnlijk op termijn de kerk tegen de vlakte en maakt plaats voor seniorenwoningen. Als prille tiener heb ik er bij huwelijken en uitvaarten de longen uit mijn lijf gezongen want dat was gebruikelijk in de vijfde klas. Mijn oudste zus is er getrouwd, mijn kinderen zijn er gedoopt en hebben er voor het eerst de hostie ontvangen. In 1965 verhuisden mijn ouders met kroost naar een nieuwbouwwijk in Stein, een klein dorp met ook toen al drie kerken. Om aan de behoefte van de vele kerkgangers tegemoet te komen, werd een straat verder dan de ouderlijke woning en onze buurman, de pastoor of kapelaan, een houten noodkerkje uit de grond gestampt. Mijn zusje en ik hebben lang de familie-eer hoog gehouden door elke zondag aan te schuiven. Er blijven in het oorspronkelijke Stein, d.w.z. voor de herindeling, slechts twee kerken over ondanks dat het inwonertal in 45 jaar explosief is toegenomen. Ik heb me al geruime tijd geschaard onder de mensen, die een eigen invulling geven aan het geloof, wanneer, wat en hoe. Voor sommigen is religie uitgegroeid tot lifestyle en anderen keren zich er totaal van af, geloofsvrijheid is een goed recht. Een religie aanhangen uit angst voor de dood en onzekerheid over het leven daarna, vind ik een verwerpelijke motivatie en schijnheiligheid is mij vreemd. Met of zonder geloofsovertuiging, we zijn allemaal gelijk, elk aards leven is eindig en het staat iedereen vrij om te fantaseren over een tweede leven, een harem maagden of wat dan ook. By the way bidden in nood, helpt geen kloot.