Deo volente

Als kind krijg je het geloof van de ouders in de schoot geworpen. Voordat je goed en wel kunt beslissen over of en zo ja welke geloofsovertuiging je wilt aanhangen, heb je doopsel, communie en vormsel reeds ondergaan. Eenmaal zover gekomen dan wordt ook voor de kerk getrouwd en laten we de nakomelingen weer dezelfde weg bewandelen. Op die wijze wordt een religie niet nageleefd uit oprechte overtuiging maar omdat deze met de paplepel wordt ingegeven. Om die reden sta ik als RK ingeschreven en heb mij geschaard onder de grote groep niet praktizerende katholieken, zoals dat zo fraai wordt genoemd. Uiteraard zijn allerlei verwikkelingen binnen de katholieke kerk en andere instellingen ook debet aan het afnemende kerkbezoek, zelfs sluiting of sloop van kerken, en de terugloop in het aantal kerkelijke huwelijken en uitvaartdiensten. Natuurlijk staat het iedereen vrij om zich op enig moment te bekeren maar in de regel gebeurt dat niet zo frequent. Ik respecteer degenen die kracht putten uit het geloof, je leven geheel in dienst stellen daarvan dat vind ik behoorlijk vergaand. Ik kan begrijpen dat mensen angst voor de dood hebben en zich vastklampen aan het geloof en de gedachte aan een hiernamaals. Wat ik mij niet kan voorstellen is dat een Almachtige God het zo uit de hand laat lopen op deze aardbol. Gods wil geschiedt, hij beschikt over leven en dood dan is het onbegrijpelijk dat slechterikken lang leed mogen veroorzaken en brave burgers vroegtijdig moeten sterven. Misschien ben ik niet volledig van het geloof afgevallen maar het geeft mij geen kracht, troost of wat dan ook. Het bestaan van een hiernamaals lijkt mij zeer onwaarschijnlijk maar ik laat me verrassen, eerst zien en dan geloven.