Nine-ten

De terreuraanslagen van 11 september 2001 op het WTC in New York zijn bekend als de wereldschokkende gebeurtenissen op 9/11, nine-eleven. Wat ons op 2011-9-10 overkwam, mag ook een weliswaar beduidend kleinere ramp worden genoemd. 's Ochtends had ik Karin ge-sms't om de kaartjes niet te vergeten en te informeren tot hoe laat de voorstelling zou duren. Toen zij antwoordde dat de kaartjes in haar tas zaten en de taxiritten waren geboekt, reageerde ik schertsend met "Wat kan er nu nog fout gaan".
De Limburgse band The Pink Floyd Sound is bezig met een theatertour en traden zaterdag 10 september op in het Roermondse TheaterHotel De Oranjerie. Hun concert was goed en gedurfd want zij schuwden niet om onbekendere en moeilijkere stukken te spelen. Nummers als Careful With That Axe Eugene, Echoes en Saucerful Of Secrets werden o.a. ten gehore gebracht. De techniek van licht en geluid is wel een punt van kritiek, kan en moet zeker verbeterd worden. In de pauze kregen we in de smiezen dat het einde van het concert niet rond 21:50 maar 22:50 uur zou zijn dus heeft Karin de terugrit laten aanpassen. Tijdens het tweede gedeelte begon de kriebelhoest toe te nemen en werkelijk bij het slotakkoord moest ik slijm opgeven.
In een uithoek van de foyer heeft Karin mijn mond schoongemaakt waarna we richting de uitgang vertrokken. Karin liep voorop om een weg te banen door de menigte, desondanks blijft het opletten dat niemand alsnog voor de wielen van mijn rolstoel gaat lopen. Na binnenkomst in de hal, waar behoorlijk veel decibellen muziek werden geproduceerd, heeft waarschijnlijk de voetensteun een openstaande glazen deur geraakt. Die deur van niet geringe afmeting stortte volledig in, waarbij glasbrokken een hevig bloedende wond op Karin's arm veroorzaakten. Ogenblikkelijk waren zo'n vijf personen van De Oranjerie ter plekke om de arm te verbinden en glas van de rolstoel en de vloer te verwijderen. Hoe het heeft kunnen gebeuren is voor ons een raadsel maar het zal een combinatie van de mensenmassa, het helse kabaal en de onoplettendheid zijn geweest. We hebben nog even met twee medewerkers aan een tafel gezeten totdat de taxi was gearriveerd.
Toen de chauffeur een vreemde route nam, hebben we hem er op geattendeerd dat solo-vervoer aan mij is toegekend. Hij is desondanks doorgereden naar het station, waar mensen zouden worden opgepikt. Ondertussen had Karin reeds telefonisch contact opgenomen met Valys en haar smartphone aan de chauffeur overhandigd. Hij werd overtuigd van ons gelijk en nam contact op met de planner van taxibedrijf Schreurs waarna we eindelijk naar Geleen konden afreizen. Het is géén uitzondering dat deze taxivervoerder tegen de regels toch probeert om ritten te combineren.
In het hospice aangekomen, werd ik eerst naar bed geholpen waarna de verpleegkundige van dienst erbij is gehaald. Zij vond Karin's wond te gapend om zo te laten genezen en heeft de huisartsenpost van het Orbis Medisch Centrum gebeld. Aanvankelijk vroeg men zich af waarom wij niet naar het ziekenhuis in Roermond waren gegaan maar na uitleg over afhankelijkheid van rolstoelvervoer hadden ze begrip voor onze keuze. Karin heeft op dat nachtelijk uur Eric, mijn oudste zoon, bereid gevonden om samen naar de HAP van het OMC te gaan. Niet makkelijk voor mij om aan de zijlijn te zitten of zelfs te liggen en geen hulp in woord en daad te kunnen bieden. Omstreeks twee uur keerde Karin terug op mijn kamer met 11 hechtingen in en 5 zwaluwstaartjes op haar arm. Het resterende deel van de nacht hebben wij getracht om enige slaap te vatten maar dat viel niet mee na zo'n dramatisch einde aan onze eerste theateravond van het nieuwe seizoen.