Wie verschoont moeder

Is de titel van het tweede deel, dat Zembla gisteravond uitzond, over mistoestanden in verpleeghuizen. Zowel de bewoners als het personeel luiden de noodklok en niet voor de eerste keer. De toezegging van tienduizenden handen meer aan het bed, is een loze belofte van Geert Wilders gebleken. Op de werkvloer is niets veranderd, de verzorgenden rennen de benen onder hun lijf vandaan en hebben alléén tijd voor het hoogst nodige. Voor de bewoners is engelengeduld het devies, wachten op verzorging, hulp bij eten en drinken, toiletgang of verschoning. Schrijnende voorbeelden vertelt en op film vastgelegt door familie, passeren de revue, hetgeen door de bestuurders niet in dank wordt afgenomen. Bewoners en verzorgenden doen buitenshuis hun relaas omdat Zembla géén toestemming van de directie kreeg voor opnames in het verpleeghuis. Onbeschrijflijke beelden en verhalen dus verwijs ik naar Uitzending Gemist voor degenen die het alsnog willen zien. Het is al jarenlang bekend dat het aantal mensen in het management ten opzichte van de werkvloer behoorlijk is scheefgegroeid. Geld dat is bedoeld voor de zorg, gaat op aan de ruim boven de Balkenende-norm torende salarissen van bestuurders. De politiek klaagt steen en been dat de kosten voor de gezondheidszorg voortdurend stijgen maar verzuimt om doelmatig in te grijpen. Je zal maar in een verpleeghuis verblijven of iemand die je dierbaar is daar moeten achterlaten. Werken als verzorgende, je schaamt je onderhand om er voor uit te komen, is straks alléén weggelegd voor mensen met de roeping want anderen haken voortijdig af.