Algemeen bekend is dat op het terrein van toegankelijkheid nog veel werk is te verzetten. Veel openbare gebouwen verdienen nog steeds niet het predikaat rolstoelvriendelijk. Als binnenkomen al mogelijk is, stuit je daarna gegarandeerd op problemen. Toiletbezoek in restaurants is vaak uitgesloten, zonder letsel op te lopen is een trap nu eenmaal niet te nemen met een rolstoel. Balies in winkels en loketten bij b.v. stations, gemeenten, bioscopen zijn meestal te hoog. Je hebt moeilijk of geen zicht op hetgeen er wordt verhandeld en pinnen is een zware opgave. Ook de geldautomaten van banken laten qua bereikbaarheid te wensen over.
Zo kan ik nog wel even doorgaan maar als laatste een voorbeeld uit ons eigen dorpje. De bestrating bij de basiliek is helemaal vernieuwd; het wegdek, de parkeerplaats en het voetgangerspad tot aan de trap. Rolstoelers moeten gebruik maken van een door twee sporen uitgeholde asfaltweg, dat later overgaat in pad met bolle klinkers. Afgelopen vrijdagavond, Anne ontving het vormsel, heb ik deze beproeving moeten doorstaan. Door de steile helling en de uitholling, hang je achterover en zijwaarts in de elro. Op het laatste stuk wordt je nog eens flink door elkaar geschud. Bergaf, in het donker en met een nat wegdek zit je helemaal doodsangsten uit. Ik ben drie keer naar de zijkant afgegleden en tegen een opstaande richel gebotst anders was ik zeker omgeslagen.
Je kunt toegankelijkheid ook te ver doorvoeren!