04 december, 2008

Wintertaferelen

Dwarrelend als donsveertjes, vallend als een glasgordijn met loodveter of stuivend als fijngemalen meel, tovert sneeuw de aarde om in een sprookjeswereld. De kale akkers verliezen hun grauwe, sombere aanblik als ze met een wit tapijt zijn bedekt. Met besneeuwde kronen komen de loofloze bomen weer wat tot leven. De Limburgse heuvels lijken tot de hemel te reiken en doen denken aan het hooggebergte. Door de lichte daken en verdikte kozijnen ondergaan de woonhuizen en andere gebouwen een metamorfose. Warm aangekleed trekken de mensen naar buiten voor een sneeuwballengevecht, het maken van een sneeuwpop, sleetje rijden of een wandeling.
Wat mij betreft mag dit winterse schouwspel, inclusief natuurijs en schaatspret, jaarlijks terugkeren en minstens een maand aanhouden. Helaas werkt ons verstoorde klimaat daar niet aan mee en kennen we geen strenge winters meer. Koning winter is de regie volledig kwijt, lichte vorst en sneeuwval komen voor in de herfst en zelfs op de paasdagen. Een witte kerst is een zeldzaamheid, ijsvrij is een onbekend begrip voor de hedendaagse jeugd en de laatste elfstedentocht is in 1997 verreden. Ik kan mij herinneren dat de scheepvaart ernstige hinder van kruiend ijs ondervond en de carnavalsoptocht vanwege de sneeuwmassa werd afgelast. Zo extreem hoeft nu ook weer niet maar dat kwakkelweer spreekt helemaal niet aan.