Verlanglijst

Als je iemand van middelbare leeftijd of ouder vraagt wat hij of zij voor de verjaardag wil hebben dan krijg je vaak weinig of geen respons. Zo verwend als we zijn, worden de schouders opgehaald en langer aandringen resulteert wellicht in een alledaags gebruiksartikel. Krijg je echt nul op het request dan biedt de kadobon, verkrijgbaar in allerlei varianten, altijd nog uitkomst. In de huidige consumptiemaatschappij worden kleine of grotere wensen ogenblikkelijk vervuld want we kunnen moeilijk zonder de verworven luxe status. Mogelijk dat de heersende recessie velen tot andere inzichten brengt als er noodgedwongen een stap terug moet worden gedaan in de eigen situatie of directe omgeving.
Ik was voor de diagnose, die mijn leven op de kop zette, niet anders maar heb sindsdien vanwege mijn beperkingen beduidend minder behoeften en ook uitgaven. Als ik thans, tegen beter weten in, wensen mocht laten vervullen dan zouden dat basale dingen zijn. Bezigheden die iedereen heel normaal vindt, sommige zelfs als plichtmatig worden beschouwd maar eigenlijk van grote persoonlijke waarde zijn. Mijzelf nat scheren, douchen en kleden. Eten en drinken wat ik lekker vind. Praten, schrijven en computeren. Mijn beroep uitoefenen. Vakantie vieren. Klussen in en om het huis. Een wandeling met de hond maken. Fietsen, rennen of anderszins sportief bezig zijn. Op visite of op stap gaan met de eigen auto. De liefde bedrijven. De regie over je eigen lichaam en leven hebben, is een kostbaar bezit.