Sightseeing

Mijn ogen zijn al geruime tijd droog, rood en gevoelig, naar mijn mening vanwege de lage luchtvochtigheid waar ik merendeels verblijf. Het gebruik van vidisic noch fusithalmic ooggel geeft niet of nauwelijks verbetering. Op het onderste rechterooglid zijn twee verdikkingen, vermoedelijk verstopte talgkliertjes, zichtbaar. Dat was de aanleiding voor doorverwijzing op vrijdag 5 juni naar de oogheelkunde van het Sittard-Geleense OMC, Orbis medisch centrum, een mooie gelegenheid om dit paleis onder de ziekenhuizen met eigen ogen te bezichtigen. De hoofdingang is gelegen aan de oostzijde en wordt ontsierd door alle geparkeerde of gestalde vervoermiddelen en de onkruidstroken, blijkbaar is de tuinaanleg een sluitpost. Dezelfde rommelige indruk krijg je bij binnenkomst in het atrium, waar alles zo opzichtig is ingedeeld dat je er een weg tussendoor moet zoeken. Sommige doorgangen zijn zo smal dat twee rolstoelers elkaar niet makkelijk kunnen passeren. Als de baan van houten latten in de vloer naast een decoratieve geen functionele betekenis heeft dan is het een onnodige, storende onderbreking van een glad oppervlak. Tijdens onze aanwezigheid van ruim een uur hebben we ongeveer alle uithoeken van het atrium gezien. Bij de entree verwees de medewerkster van de infobalie ons naar het loket voor BSN registratie en rectificatie halverwege het atrium. Van daaruit terug naar de polikliniek oogheelkunde aan de oostkant, waar men zei dat we op de POK, poliklinische operatiekamer, moesten zijn en west 35 konden volgen. Dus naar de westzijde gelopen c.q. gereden, voorbij het loket waar mijn ponsplaatje was gemaakt, en met de lift naar de derde verdieping. Daar gearriveerd bleek dat west 35 alleen voor personeel toegankelijk is en aangezien navraag aldaar niks opleverde, restte ons niets anders dan terug te gaan naar de poli oogheelkunde. Op onze tocht van west naar oost zagen wij inmiddels al aardig wat herkenningspunten en na telefonische raadpleging werd nu meegedeeld dat het niet west maar oost 35 moet zijn. Weer aangekomen op de derde etage maar nu aan de oostkant, mochten we plaatsnemen in de wachtruimte, bereikbaar door twee niet automatisch maar tegengesteld te openen deuren. Na een kwartiertje was ik aan de beurt en werd mij vriendelijk gevraagd om goed door de smalle deuropeningen te sturen. Drie sympathieke vrouwen, oogarts Stehouwer en twee assistentes, ontvingen ons hartelijk en na uitwisseling van informatie werd tot actie overgegaan. Aangezien ik in de rolstoel een horizontale positie kan aannemen, werd de operatietafel verschoven zodat ik onder de lamp kon gaan staan. Ik kreeg verdovende oogdruppels, een groene lap over mij heen, twee verdovingsspuitjes onder mijn oog en een klem op mijn onderste ooglid waarna een incisie in de ontstekinkjes werd gemaakt. Na deppen en schoonmaken werd mijn rechteroog afgeplakt gevolgd door een geduldig afscheid waarna ik mocht bewijzen op half gezichtsvermogen weer schadevrij naar buiten te kunnen rijden. Terug op de begane grond hebben we bij het restaurant vooraan in het atrium via taxipoint de terugrit geboekt en daar schuin tegenover in de apotheek de oogzalf besteld. Daarmee was de missie voltooid en konden wij tijdig voor de tv plaatsnemen om te genieten van de halve finales heren op Roland Garros. In het land der blinden is eenoog koning maar uiteraard wilde ik daarbij beide ogen gebruiken want mono kijken is zo vervelend.