Einde Bakellende IV

Wederom haalt een kabinet onder leiding van minister-president Balkenende de eindstreep niet. De schuldvraag is irrelevant, de val van de regering is een feit en was onvermijdelijk. Uruzgan was slechts een aanleiding maar de afgelopen drie jaar waren er meerdere oneffenheden, die glad gestreken moesten worden. Onze militairen weten nu wel waar zij aan toe zijn, de Nederlandse bijdrage aan Afghanistan stopt zoals afgesproken in augustus dit jaar. Voordat er verkiezingen zijn geweest gevolgd door een ongetwijfeld moeizame formatie, zijn onze troepen al veilig thuis. Nog een halfjaar geen beleid terwijl de staatsschuld oploopt en economisch herstel achterblijft, is een slechte zaak.
De thans grotendeels ontbonden regering heeft de kredietcrisis laat erkend en de noodzakelijke maatregelen alsmaar uitgesteld. Een kabinet dat uitblonk in conflicten uitvechten, werkgroepen en commissies instellen en beleidszaken vooruitschuiven. Wellicht heeft men het noodlot te zeer getart door alles samen te laten komen in de eerste maanden van dit jaar. Financiële kopstukken, zoals Bos, Wellink en Zalm, werden door een milde commissie ondervraagd over hun rol in de ontstane malaise, vooralsnog zonder of beperkte persoonlijke consequenties. Na lang beraad werd een voor alle partijen bevredigend antwoord gevonden op het Irak rapport. De kwestie Uruzgan was na een in negatieve zin gedenkwaardig debat de nekslag waardoor men niet meer toekomt aan het echte werk; de crisis en herstelwet en de bezuinigingen. Wetsvoorstellen als de AOW en de kilometerheffing blijven liggen en gewichtige besluiten b.v. over de JSF moeten worden uitgesteld. Tussendoor voeren de Haagse politici ook nog campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen op 3 maart.
Sinds het kabinet demissionair is verklaard, is controversieel het trefwoord hetgeen inhoudt dat in feite het parlement een grote mate van zeggenschap krijgt. De Tweede Kamer beslist welke zaken door de uitgedunde regering mogen worden uitgevoerd. Deze situatie houdt aan totdat de kersverse ministers samen met de koningin op de paleiselijke treden hebben gestaan. Op 9 juni, over ruim drie maanden dus, zijn landelijke verkiezingen en kan de kiezer spreken. Wordt het CDA weer de grootste partij en krijgt Balkenende een vijfde kans om het karwei af te maken? Haalt de PvdA de meeste stemmen en mag Wouter Bos zich als premier bewijzen? Kan de PVV een rol van betekenis spelen? Hoe scoren D66, Groen Links, SP en VVD? Wie verovert hoeveel zetels en welke coalitie is mogelijk? Het beloven interessante, spannende verkiezingen te worden en de formatie des te meer.