Patstelling

Gistermiddag vond het derde gesprek plaats en dat heeft niet tot andere inzichten geleid. De verpleeghuisarts en de unitmanager zijn zo gefocust op hun voornemen om mij over te plaatsen, dat niet of nauwelijks serieus wordt ingegaan op onze argumenten. Maakt niet uit hoe en wat wij opvoeren; verbaal, via de spraakcomputer of schriftelijk, ze worden klakkeloos van tafel geveegd. Er is géén schijntje empathie bij de heren te bespeuren, puur zakelijk en vastberaden willen zij hun missie volbrengen. Als wij iets hebben ingebracht dan reageert de unitmanager met één van zijn stopwoordjes, oké of prima, en is het wat hem betreft daarmee afgedaan. Het is echter verre van oké of prima, het is een regelrechte ramp om weer vanaf nul te beginnen en dat weten zij verdomd goed.
De unitmanager beweert dat het voornemen stamt uit begin dit jaar en ik weet zeker dat dit snode plan bij de toenmalige verpleeghuisarts géén kans van slagen zou hebben gehad. Er is voorgesteld om Orbis zorgservice in te schakelen voor hulp bij het zoeken naar een voor mij geschikte locatie. We laten ons op 13 november verrassen maar zullen niet akkoord gaan zonder de volle overtuiging dat ik er op mijn plek ben. Het eigen maken van de zorg voor mij door de nieuwe zorgverleners en het verkrijgen van alle noodzakelijke voorzieningen naast de ongemakken dat een verhuizing sowieso met zich meebrengt, daar heeft men oog noch oor voor.
Ondertussen is de sfeer behoorlijk verziekt in het hospice, waar ik noodgedwongen 24/7 moet verblijven. De verzorgsters weten zich geen houding te geven omdat zij de gang van zaken ook als zeer vervelend ervaren. Op enkele uitzonderingen na hebben zij zich monddood laten maken, waardoor zij afstandelijk overkomen terwijl hun hart huilt. De vertrouwensband met de verpleeghuisarts is ernstig verstoord en hij mijdt mij zoveel mogelijk. De unitmanager is meer begaan met het interieur van het spreekkamertje dan met de medewerkers en de bewoners. Sinds zijn aantreden, vertrokken of vertrekken binnenkort vier verzorgsters terwijl in de twee voorafgaande jaren slechts ééntje is gestopt met werken. Orbis en zeker het hospice Daniken zou garant moeten staan voor een aangenaam verblijf en optimale zorg op basis van cliëntgericht denken en werken.

Goede daad

RDG Kompagne hoefde de MiniMerc en de aanverwante spullen niet terug. Ik mocht de spraakcomputer en ondermeer een Gewa, ir-telefoon en externe cd-writer aanbieden aan de logopedie. Wellicht dat zij er iemand, die geen spraakcomputer krijgt toegewezen, blij mee kunnen maken. Logopediste Nicole was meteen enthousiast en wist ook al wie zij ermee zou verrassen. Als de MiniMerc puur voor de spraak wordt gebruikt dan kan ze nog goed voldoen. Iemand met arm- en handfunctie kan woorden op het touchscreen intikken en een afstandsbediening en telefoon bedienen is dan ook geen probleem. Een headmouse, Gewa en sms-kaart zijn dus niet nodig en dat scheelt snelheid en complicaties. Ik vind het geweldig om een spraakloze medemens te kunnen helpen. Bij de scouting kreeg je een insigne na het verrichten van een goede daad en de moeders mochten vervolgens het verworven kleinood op het hemd naaien. Datzelfde gevoel van blijheid en trots overmande mij nu ook op deze mooie dag.

Vertrouwde zorg(verleners)

Er wordt te lichtvaardig gedacht over het belang om omringd te zijn door verzorgenden die mij goed kennen en over de grote gevolgen om zo'n band opnieuw te moeten opbouwen. Een vraaggestuurd zorgplan waarin cliëntgericht werken voorop staat, dat klinkt fantastisch. In de praktijk en specifiek in mijn geval, is het wat complexer dan een aantal zaken op papier zetten. De verzorging van iemand moet je niet te gedetailleerd op schrift stellen want dan wordt het zorgplan helemaal niet gelezen. Er moeten talloze punten gaandeweg door het verzorgend personeel worden opgepikt, details die niet of verkeerd uitgevoerd vaak vervelende consequenties kunnen hebben. De ene verzorgende is daar beter in als de andere en ook de mate van opslaan in het geheugen verschilt. Een spreekvaardig, zorgafhankelijk persoon kan ogenblikkelijk bijsturen als iets niet goed gaat of wordt vergeten tijdens de verzorging. Ik heb alléén de beschikking over mijn spraakcomputer als ik in de rolstoel zit. Bij het ochtendritueel en gedurende de nacht moet men van mijn gezicht aflezen wat er mis is want naast communicatie is ook gebarentaal zonder armfunctie niet mogelijk. Het komt zelfs nu nog voor dat wordt gezegd; dan moet je het straks of de volgende nachtdienst maar intikken op de spraakcomputer. Daar ben ik op dat moment natuurlijk niet mee geholpen en later is in veel gevallen te laat.

Formeren maar

VVD en PvdA zijn overtuigend als de winnaars uit deze verkiezingen gekomen. Met respectievelijk 41 en 38 zetels zijn zij veruit de grootste partijen van Nederland. In principe is een coalitie van VVD en PvdA toereikend voor een meerderheid in de Tweede Kamer. De vorige formatie kon PvdA worden gepasseerd door een coalitie tussen VVD en CDA en een gedoogconstructie met PVV. In tegenstelling tot de kiezers van VVD, zijn die van CDA en PVV wel ontrouw geworden vanwege dit omstreden avontuur. Aangezien de overige partijen 15 zetels of minder hebben, zijn VVD en PvdA tot elkaar veroordeeld. Beide partijen moeten hun gezond verstand gebruiken en bereid zijn om water bij de wijn te doen. Ongeveer evenveel Nederlanders hebben gekozen voor voortzetting als voor koerswijziging van het huidige beleid. De optelsom van effecten van de sterk uiteenlopende partijprogramma's zijn per saldo dikwijls marginaal. Als Mark Rutte en Diederik Samsom hun uiterste best doen om een regeerakkoord en een kabinet overeen te komen dan hoeven we zo'n vier jaar niet naar de stembus, althans niet voor landelijke verkiezingen.

Elke stem telt

Ik heb vanmiddag mijn stem kunnen uitbrengen dankzij vrijwilligster Anja, die dezelfde politieke voorkeur bleek te hebben. Voor de bewoners van de zorgcentra Odilia, Jansgeleen, Daniken en het hospice is ter plekke géén gelegenheid, waardoor velen niet in staat zijn om te stemmen. Het dichtsbijzijnde stemlokaal is in Bunderhof, dat voor de veelal mindervalide mensen spijtig genoeg te ver weg is. Het weer was ook niet uitnodigend maar wij hadden een goed moment gekozen want tijdens onze tocht bleef het droog en de zon brak zelfs geregeld door. Voor een rolstoeler aangewezen op kinbesturing, is rijden over asfaltwegen redelijk te doen. Mijn spraakstem ben ik al kwijt maar deze stem wilde ik niet verloren laten gaan en hopelijk rolt er een gunstige uitslag voor Nederland uit.

Geef nooit op

Michael Jackson zei altijd "I'm a lover not a fighter" en voor mij geldt noodgeboren het omgekeerde. Ik kan de liefde niet meer bedrijven zoals ik zou willen, niet eens omhelzen en kussen. Liefde voor een medemens kun je naast lijfelijk gelukkig ook in woord en gebaar uiten. Alles is liefde, niet één van de beste liedjes van Bløf, geeft aan hoe veelomvattend liefde is. Er bestaat liefde voor dieren, planten, muziek, sport, kunst, te veel om op te noemen. Ik ben helemaal geen vechtjas maar wel een doorzetter en als ik vind dat mij onrecht wordt aangedaan dan ga ik tot het uiterste. Een speler van de volleybalclub riep vaak "een goed lid verslapt nooit" een tikje ondeugend maar de boodschap was duidelijk, namelijk zet je in voor de volle 100% en geef nooit op. Momenteel houdt de dreigende overplaatsing mij en mijn dierbaren bezig maar ik blijf hoopvol gestemd dat men op andere gedachten te brengen is. Dat men een luisterend oor en begrip heeft voor onze argumenten zodat verdere stappen niet nodig zijn. Ik gebruik mijn energie beduidend liever voor blogs dan voor een klacht bij de desbetreffende commissie of een bezwaarschrift gericht aan het CIZ.

Wie verschoont moeder

Is de titel van het tweede deel, dat Zembla gisteravond uitzond, over mistoestanden in verpleeghuizen. Zowel de bewoners als het personeel luiden de noodklok en niet voor de eerste keer. De toezegging van tienduizenden handen meer aan het bed, is een loze belofte van Geert Wilders gebleken. Op de werkvloer is niets veranderd, de verzorgenden rennen de benen onder hun lijf vandaan en hebben alléén tijd voor het hoogst nodige. Voor de bewoners is engelengeduld het devies, wachten op verzorging, hulp bij eten en drinken, toiletgang of verschoning. Schrijnende voorbeelden vertelt en op film vastgelegt door familie, passeren de revue, hetgeen door de bestuurders niet in dank wordt afgenomen. Bewoners en verzorgenden doen buitenshuis hun relaas omdat Zembla géén toestemming van de directie kreeg voor opnames in het verpleeghuis. Onbeschrijflijke beelden en verhalen dus verwijs ik naar Uitzending Gemist voor degenen die het alsnog willen zien. Het is al jarenlang bekend dat het aantal mensen in het management ten opzichte van de werkvloer behoorlijk is scheefgegroeid. Geld dat is bedoeld voor de zorg, gaat op aan de ruim boven de Balkenende-norm torende salarissen van bestuurders. De politiek klaagt steen en been dat de kosten voor de gezondheidszorg voortdurend stijgen maar verzuimt om doelmatig in te grijpen. Je zal maar in een verpleeghuis verblijven of iemand die je dierbaar is daar moeten achterlaten. Werken als verzorgende, je schaamt je onderhand om er voor uit te komen, is straks alléén weggelegd voor mensen met de roeping want anderen haken voortijdig af.