Donderdagavond 13 oktober om 20.45 uur zijn we naar Amsterdam vertrokken en de rit verliep heel voorspoedig. Twee uur later kwamen we aan bij vertrekhal 3 van Schiphol, waar Eric en Jeroen de bagage hebben uitgeladen. Vervolgens hebben ze mij samen met de scootmobiel en de koffers achtergelaten om de auto naar de parkeerplaats te brengen. Nadat ze met de bus waren teruggekeerd, zijn we meteen gaan inchecken. Het paspoort van Jeroen was gebroken en werd niet geaccepteerd, er moest door de marechaussee een noodpas worden gemaakt. Daarvoor moesten we naar vertrekhal 1, daar aangekomen bleek het loket wegens verbouwingswerkzaamheden gesloten te zijn. Voor dringende hulp kon er een telefoonnummer worden gebeld en enige tijd later verscheen er iemand, die nadat hij ons had aangehoord, ging bellen om assistentie. Deze man maakte ons duidelijk dat er heel wat bij kwam kijken om een noodpas te maken en dat het een race tegen de klok zou worden. Toen hij er achterkwam dat Jeroen nog geen 18 jaar is, werd hij nog nerveuzer dan hij al was. Vanwege de minderjarigheid was er behalve mijn identiteitsbewijs en toestemming ook een kopie van het echtscheidingsconvenant, kopie van het identiteitsbewijs van de moeder en haar toestemming nodig, dit alles om kindersmokkel uit te sluiten. Jeroen heeft naar huis gebeld om te vragen de gewenste papieren door te faxen. Ondertussen kwam de man van de incheckbalie informeren hoe het er voorstond omdat hij binnen 1 uur voor de vlucht niet meer mag inchecken. Hij gaf aan dat het omzetten naar een latere vlucht waarschijnlijk onmogelijk was en dat er dan in ieder geval nieuwe vliegtickets gekocht zouden moeten worden. Na het invullen van de nodige formulieren en het maken van pasfoto’s werd in afwachting van de fax alvast begonnen met het maken van de noodpas. Toen de eerste fax binnenkwam zeiden ze ons al toe dat ook Jeroen mee op vakantie kon en zijn Eric en ik alvast verder gaan inchecken. Even later kwam ook Jeroen naar de incheckbalie, hebben we de scoot gedemonteerd, kregen we een rolstoel aangeboden en werden we met een wagen naar de gate gereden. Vrijwel direct mochten we als eerste passagiers instappen en hadden we ons tot de vlucht geen moment verveeld. In het vliegtuig konden we al weer hartelijk lachen om het gebeuren en na het ontbijt dat voor veel hilariteit zorgde, zijn we alle drie een dutje gaan doen. Drie uur later landde het vliegtuig in Izmir, waar we goed werden opgevangen. In sneltreinvaart werden we naar de aankomsthal gebracht en aan visa geholpen, hebben we de bagage inclusief de scoot opgehaald, werden we door de pascontrole geloodst en naar de bus begeleid. De transfer verliep snel, de chauffeur reed minimaal tweemaal de maximumtoegestane snelheid. Binnen 1 uur waren we bij hotel Korumar, de hostess moest de chauffeur wel even attenderen op de ligging van het hotel anders was hij er langs geracet. Na het inchecken zijn we naar de kamer gegaan en hebben we eerst even de bedden uitgeprobeerd, daarna zijn we het hotel en de omgeving gaan verkennen. Het zwembad bleek voor mij alleen toegankelijk te zijn met een rolstoellift, die echter eerst door vijf medewerkers gerepareerd moest worden. Toen deze lift uiteindelijk weer functioneerde, zaten we kort voor lunchtijd en zijn we eerst gaan eten. Daarna zijn we aan het zwembad gaan liggen om van de zon te genieten en verder op krachten te komen. Voor het diner hebben we ons opgefrist, na het avondeten hebben we nog verder rondgekeken en om 23.00 uur waren we weer terug op de kamer. Tegen middernacht zijn we gaan slapen om uit te rusten van deze lichamelijk en geestelijk vermoeiende dag, het begin van een vakantie die aan een zijden draadje hing.
