De reis verloopt voorspoedig en hoe meer we ons reisdoel naderen hoe zonniger het wordt. Na aankomst bij Am Gillenbach in Trier blijkt de lift van de bus niet meer te functioneren. De meeste reizigers kunnen de bus verlaten om van de lunch gebruik te gaan maken. De vaste rolstoelgebruikers blijven achter en krijgen koffie met een broodje in de bus aangeboden. Op een gegeven moment ben ik onder begeleiding uit de bus gelopen en in een andere rolstoel naar het hotel gereden. Niet veel later konden de andere rolstoelgebruikers via de lift, op handbediening, ook de bus verlaten om zich bij de rest van het gezelschap te voegen. Na de lunch worden de kamers toegewezen waarna we de koffers konden uitpakken. Ik wordt samen met Har, een 58-jarige MS patiënt, ingedeeld op kamer 14. Voor het diner is er nog gelegenheid om op het terras in de prille lentezon met elkaar kennis te maken. ’s Avonds krijgen we aan de hand van een diapresentatie een eerste indruk van de stad Trier en de vele bezienswaardigheden.
De volgende dag begint druilerig maar aangezien een rondrit met de bus door Trier op het programma staat kan ons dat niet veel deren. De oudste stad van Duitsland heeft vele indrukwekkende bouwwerken uit de tijd der Romeinen, zoals de Porta Nigra, de Kaiserthermen of het amfitheater. Na de lunch is het gelukkig weer droog en mogen we op eigen gelegenheid de stad gaan verkennen. Aan de rolstoelgebruikers wordt een plaid uitgereikt en ook handschoenen zijn geen overbodige luxe als bescherming tegen de koude wind. Na het bezichtigen van o.a. het Driekoningenhuis, Basilika en de dom, zijn we toe aan het nuttigen van iets warms. Na terugkomst bij het hotel blijkt Karin, mijn wijkverpleegkundige, zich aan het gezelschap te hebben toegevoegd. Velen, ik niet in de laatste plaats, hadden daar op gehoopt want een aantal dagen afschakelen kan voor haar geen kwaad. Na het diner mogen we een aantal streekwijnen proeven en eventueel aankopen. We besluiten om er een kaartje bij te leggen en laten ons verleiden tot het aanleren van het kaartspel duizenden, waarvan de spelregels iedere ronde verder worden aangescherpt.
Woensdagmorgen na het ontbijt gaan we ons buiten opstellen voor het maken van de groepsfoto, die vanwege de regen van gisteren was uitgesteld. Daarna vertrekken we per bus naar Mettlach, in het drielandenpunt Duitsland, Frankrijk en Luxemburg, voor een bezoek aan Villeroy & Boch. Deze onderneming bestaat ruim 250 jaar en de hoofdvestiging is ondergebracht in een reusachtig pand, een voormalige abdij. De vertoonde film maakt ons wegwijs door de historie en evolutie van het keramiekbedrijf tot de lifestyle-aanbieder en specialist voor totaaloplossingen met de drie divisies "Tafelcultuur", "Badkamers en Wellness" en "Tegels". Daarna krijgen we de gelegenheid om in de vele toonzalen de producten te aanschouwen. Het keramiekmuseum geeft nog eens een beeld van de ontwikkeling van het concern in de loop der jaren. In het stadje waar diverse winkels Villeroy & Boch artikelen verkopen, wordt door menigeen toegeslagen.
De donderdagochtend mag iedereen zelf invullen, samen met o.a. Paula en Karin ga ik nogmaals naar Trier. De rit er naar toe is al een belevenis; een afdaling tussen roodgekleurd gebergte door brengt ons bij de oude Romeinse brug over de Moezel, die toegang verschaft tot Trier, een stad die blijft fascineren. Na de lunch vertrekken we naar Echternach in Luxemburg, de abdij en het binnenstadje zijn de moeite van het bekijken waard. Opvallend genoeg zijn ondanks het redelijke weer veel restaurants nog niet open maar uiteindelijk belanden we op een overdekt buitenterras. Mijn keuze valt op een tomatensoep, zo veel soep als in deze vakantie heb ik nog nooit eerder in één week gegeten. De soep in het hotel is zo zout dat je na consumptie graag een paar glazen water drinkt en mijn voeten er van opzwellen. ’s Avonds worden we getrakteerd op live muziek. Twee mannen spelen folkloristische muziek maar ook moderner repertoire. De een speelt gitaar en de ander speelt bijna alles van doedelzak tot en met een zelf gefabriceerd muziekinstrument.
Op vrijdag vertrekken we voor een bustocht door de Vulkaaneifel met als bestemming de klokkengieterij in Brockscheid. Daar aangekomen duiken we eerst de winkel in, niet alleen klokken in allerlei formaten maar ook veel paasspullen, zelfs een restant kerstballen zijn te verkrijgen. Alvorens we rondgeleid zullen worden in de klokkengieterij gaan we de inwendige mens versterken. De lunch bestaat uit brood, rauwkost en een hoeveelheid boterhamvlees, voldoende voor een hele week. De man die ons rondleidt in de gieterij steekt zijn verhaal af, alsof hij geprogrammeerd is. Hij spreekt wel luid en duidelijk, het procédé van klokgieten wordt helder uitgelegd. Er hangt een typische geur die je de adem beneemt, sommigen verkiezen liever de buitenlucht. Naud, de buschauffeur, is wel in voor een geintje, op de terugreis laat hij bij het passeren van kapelletjes kerkmuziek horen en in bosrijke gebieden klinkt vogelgezang in de bus. Voor het laatste diner heeft de keuken extra haar best gedaan, zowel het opgestelde eten als de gemeenschappelijke ruimte zien er feestelijk uit. De avond staat ook in het teken van speechen, voordrachten en huldigingen. Het gezellige samenzijn duurt voort tot in de kleine uurtjes; de muziek, Bitburger pils, Moezelwijn en de lol weerhouden mij tot 03:00 uur van het opzoeken van mijn bed. Lachen is gezond zegt men maar op een gegeven moment kan het ook erg vermoeiend zijn.
De volgende ochtend is het helaas zover, de koffers moeten weer worden gepakt en de vakantie loopt langzaam ten einde. Een geluk dat enkele vrijwilligers de kamers aan een inspectie onderwerpen anders was de acculader van mijn elro achtergebleven onder een stapel badlakens. Tijdens de terugreis wordt al door verscheidene vrijwilligers afscheid genomen, de ervaring leert dat het bij aankomst hectisch kan zijn. Door een sanitaire stop vlak voor het verlaten van de autosnelweg, lopen we een vertraging van een half uur op maar dan is het zo ver. Een grote menigte staat ons op te wachten en de emoties lopen bij sommigen, waaronder ik natuurlijk, te hoog op. Na verwelkoming door familie en andere dierbaren, afscheid nemen van de medereizigers gaat iedereen weer zijn of haar eigen weg.
