Wikken en wegen

Het zoeken naar een geschikt hulpmiddel is relatief eenvoudig als je in een stabiele toestand verkeert. In mijn geval, wellicht bij alle progressieve aandoeningen, is het vaak een korte termijn oplossing want als je lichamelijk verder verslechterd dan begint de zoektocht opnieuw. Zo krijg je een bepaald hulpmiddel aangeboden en heb je dat geaccepteerd, na verloop van tijd voldoet het niet meer en wordt het hele proces herhaald. Uiteindelijk besluit je net zo lief om een bepaalde handeling aan een ander over te laten of definitief uit je hoofd te zetten.
Aanvaarding van een hulpmiddel, je laten helpen dus afhankelijk opstellen of iets tot het verleden laten horen, ik vind het allemaal niet makkelijk maar soms heb je gewoon geen keus. Als ik me realiseer dat de kwaliteit van mijn leven keldert dan stemt me dat verdrietig. Soms laat ik dan een traan, die ik ongemerkt kan wegvegen, maar een onstuitbare huilbui, die niemand kan ontgaan, komt ook geregeld voor.