Proost

Na het lezen van een ongepubliceerd stuk, waarin ik beschrijf hoe ik tegen de kwestie "geen orale inname van eten en drinken" aankijk en wat dat voor impact heeft, is men tot andere inzichten gekomen. Op het voorstel om een andere logopediste in te schakelen, ben ik afgelopen maandag ingegaan. Hoeveel keus heb ik en wat heb ik te verliezen? De volgende dag was de logopediste van het ALS-team van het Maaslandziekenhuis in Sittard al in de gelegenheid om m.n. mijn slikfunctie te bekijken. Het ALS-team heeft meer expertise in huis en kent mij sedert de definitieve diagnose in februari 2005. Na uitwisseling van informatie en wat onderzoek van haar, was het moment aangebroken. In het bijzijn van vijf personen mocht ik laten zien hoe het drinken gaat, een rijexamen is er niets bij. Net als de laatste vier weken, toen Karin of familie mij drinken gaven, ging het ook nu goed. Ik drink het liefst zo koud mogelijk, dat schijnt ook het slikken te stimuleren, uit een beker met neusuitsparing. De beker moet zodanig aan mijn mond worden gezet dat het vocht aan de lippen staat anders moet ik slurpen of loopt het te snel binnen. Door de beker met de mond van mij af te duwen, geef ik aan dat ik wil stoppen met drinken. Ik slik meestal een aantal keren na en soms moet ik kuchen als mij iets prikkelt in de keel. De logopediste vindt dat ik actief drink, het is niet in de mond schenken en slikken maar. Op dit moment ziet zij geen probleem in het oraal toedienen van dranken maar wil dat wel met regelmaat blijven volgen. Ik ben me terdege bewust dat ik een verhoogder risico op verslikken loop met grotere gevolgen dan een gezond persoon maar daardoor is drinken niet meteen onverantwoord. Het heeft veel tijd en overredingskracht gekost maar gelukkig hebben anderen dat uiteindelijk ook ingezien. Ik drink op jullie gezondheid!