Knagende leegte

Er zijn momenten dat de situatie waarin ik verkeer me te veel is en een spontane huilbui tot gevolg heeft. Als er al iemand in mijn nabijheid is dan weet die zich meestal geen raad en ik ben ook ontroostbaar. Ik kan niet aangeven wat mij verdrietig maakt want het is alles bij elkaar, een reeks van factoren. Waarmee begin ik de opsomming, wanneer eindigt die en wat schiet ik ermee op. Het kan tijdelijk opluchting geven of ik raak nog dieper in de put door alles op een rijtje te zetten. Een oplossing is er toch niet, het gaat alleen maar bergafwaarts en dat is niet te stuiten. Soms heb ik het idee alleen bezig te zijn met zakken voeding in te laten lopen en de afvalstoffen weer kwijt zien te raken. De sonde-voeding neemt dagelijks vijf uur in beslag en tussendoor moet ik rekening houden met sanitaire stops. Het leven wordt leger en leger doordat zoveel dingen niet meer (zelfstandig) mogelijk zijn. ALS heeft op veel lichaamsfuncties invloed doch het bewustzijn wordt niet aangetast. Ik ben nog zo jong van geest terwijl de lichamelijke sloop door nagenoeg alles een streep haalt en de vraag hoe vaak een hart kan breken zich opdringt.