Sport, sport en meer sport

Geen sprake van financiële crisis bij Real Madrid want voor het inlijven van Kaka en Ronaldo wordt met miljoenen gesmeten. Ook de Uefa/Fifa vindt een transfersom van 94 miljoen absurd hoog en beraadt zich op maatregelen om daar een halt aan te roepen. De overtollige Nederlanders in Madrileense dienst moeten in de uitverkoop om de uitgaven enigszins in de hand te houden. Heeft Yolanthe net het onbestendige Volendam verruild voor de Spaanse hoofdstad om zich aan de zon en natuurlijk Wesley te koesteren en dan breken er onzekere tijden aan.
Het krachttennis van Rafael Nadal begint zijn tol te eisen, hij heeft vanwege een knieblessure Wimbledon moeten afzeggen en hoopt hersteld te zijn voor de US Open. Mocht Roger Federer er in slagen om na Parijs ook in Londen te zegevieren dan slaat hij weer twee vliegen in één klap, vijftien Grand Slam titels zou een absoluut record betekenen en hij zou opnieuw de nummer 1 van de wereld worden. Er zijn echter meer kapers op de kust, gevaarlijke outsiders, gevestigde namen als Novak Djokovic en last but not least Andy Murray. Alle hoop is gericht op de in goede vorm verkerende Schot want Wimbledon kent al 73 jaar geen Britse winnaar meer.
De comeback van Raemon Sluiter in het tenniscircuit is na enkele maanden al buitengewoon succesvol, afgelopen zaterdag stond hij in de finale van de Ordina Open, het grastoernooi in Rosmalen. Helaas verloor hij ook zijn vierde ATP finale, dit maal van de Duitser Benjamin Becker, niet te verwarren met Boom Boom Boris. Zijn klim van 866 naar 328 op de wereldranglijst is een schrale troost voor dit verlies, verder zal Fatima hem wel over deze dip hebben geholpen. Sluiter wou anderhalf jaar aankijken hoe hij kan meedraaien op het hoogste niveau en daar moet hij in ieder geval mee doorgaan.
Maakt Lance Armstrong kans op een achtste Tourzege? Kan Denis Menchov na de Giro d'Italia ook de Tour de France op zijn naam schrijven? Kunnen de Nederlandse deelnemers m.n. Robert Gesink een rol van betekenis spelen? Allemaal vragen waarop we binnen drie weken na de start op 4 juli van de Ronde van Frankrijk een antwoord krijgen. Ondanks alle dopingsschandalen blijft het een mooi sportevenement, niet altijd even spectaculair en boeiend maar vooral de bergetappes zijn toch het bekijken waard.

Trots (on)terecht

Fortuna SC heeft met succes het intrekken van de licentie door de KNVB aangevochten. Het gerechtshof van Utrecht vonnist dat de intrekking onrechtmatig is omdat door de KNVB procedurefouten zijn gemaakt en Fortuna SC in staat moet worden gesteld om deel te nemen aan de Jupiler league. Verbazingwekkend dat een voetbalbond, die al de nodige jaren bestaat, zich niet aan haar eigen regels houdt alhoewel justitie maakt ook fouten waardoor criminelen vrijuit gaan. TOF, trots op Fortuna, heeft met allerlei acties zoals een wedstrijd tegen Bayern Munchen, de club weer een batig saldo bezorgd. De vraag blijft of er voldoende financiële draagkracht is om de toekomst op lange termijn te garanderen. Als iedereen, die voor clubbehoud en tegen een fusie was, trouw het stadion gaat bezoeken dan helpen zij mee om de kas te spekken. Bezoekersaantallen van enkele duizenden per thuiswedstrijd daar loopt een penningmeester niet warm van. De club uit Sittard-Geleen heeft een dikke maand voor de start van de competitie welgeteld 1 speler onder contract staan. In die korte tijd nog minstens vijftien spelers contracteren en daar een team van vormen, is geen gemakkelijke opdracht. Als de KNVB zich bij het vonnis neerlegt dan zal het wedstrijdschema voor de competitie, die in het weekend van 25 en 26 juli begint, moeten worden bijgewerkt. De toekomst zal uitwijzen of Sittard-Geleen en omstreken trots kan zijn op Fortuna SC of dat het doek ooit definitief gaat vallen. Voor een derde poging om een fusie van Limburgse voetbalclubs tot stand te brengen, zullen niet meer snel initiatiefnemers worden gevonden na het debacle van Sporting Limburg.

De afweging

De wereld draait door maar wat is die klein geworden. Van mijn eigen woning heb ik noodgedwongen afstand moeten doen en via een aangepast huurhuis met woonunit, ben ik op een kamer in een zorgcentrum terechtgekomen. Audio-apparatuur, televisie en een klein zwart meubel is alles wat van mijn inboedel is overgebleven maar materialisme is mij vreemd na een echtscheiding en de diagnose ALS. Zelf rijden of als bijrijder in een personenauto is geschiedenis en wat het betekent om afhankelijk te zijn van de rolstoeltaxi, daar heb ik al vaker over geschreven. Sociale contacten van werk en verenigingsleven zijn weggevallen. Met collega's trek je elke werkdag doorgaans ruim acht uur op. Van welke vereniging dan ook was ik een trouw lid, veel vrije tijd werd in de club gestoken en gedeeld met clubleden. Vrienden en kennissen zijn afgehaakt. Ontegenzeglijk ben ik niet meer de persoon van weleer; altijd bereid om een helpende hand toe te steken en overal voor in. Als je geen maatschappelijke rol vervult, niet aan alles kunt deelnemen dan ben je niet meer in tel en word je als een gebruiksartikel afgedankt. Toen het lopen onverantwoord werd, is de scootmobiel ingeruild voor een elektrische rolstoel. Met beide vervoermiddelen heb ik grote afstanden afgelegd en vele kilometers gemaakt. Dat behoort tot de verleden tijd sinds ik op kinbesturing ben aangewezen, eigenlijk een beperking binnen de beperking. Onlangs heb ik aangegeven dat het bedienen van de knoppen op het werkblad problematischer wordt. Men heeft mij verteld dat er meerdere alternatieven zijn, b.v. knoppen verwerkt in de hoofdsteun, zodat ik zelfstandig mobiel kan blijven. Voor de dagelijkse verzorging; douchen, kleden, scheren, voeding en toiletgang, ben ik volledig aangewezen op hulp. Mijn neus snuiten, een hand voor mijn mond of neus houden bij geeuwen of niezen, krabben als ik ergens jeuk heb en ontlasten zonder laxeermiddel zijn zaken waartoe ik niet meer in staat ben. Ik heb de beschikking over een spraakcomputer omdat het spreken te vermoeiend en onverstaanbaar werd. Communiceren daarmee vraagt om begrip en geduld van zowel mij als de toehoorder(s). Het gebruikelijke spreektempo ligt zo hoog dat direct, spontaan reageren ondoenlijk is. Ondanks dat ik veelal een luisterrol vervul, zijn het gezelschap en een ander geluid een aangename afwisseling van de dagelijkse gang van zaken. Iets nuttigen in vaste en vloeibare vorm is een van de grootste geneugten van het leven. Eten doe ik helemaal niet meer en drinken met mate, ik teer op sonde-voeding en koud water. Mijn vitale longcapaciteit is afgenomen, al een hele tijd stabiel gebleven maar er tikt een tijdbom in je lijf. Ernstige uitval van de ademhalingsspieren luidt voor veel ALS-patiënten het begin van het einde in. Van ademondersteuning moet de effectiviteit in de praktijk blijken en zo ja is dat vaak van korte duur, actieve beademing wordt weinig toegepast en beide zijn een behoorlijke inbreuk op je levenspeil. Psychisch moet het ziekteverloop ook verwerkt en gedragen kunnen worden. Zelfs iemand met een groot incasserings- en doorzettingsvermogen bereikt op een gegeven ogenblik de grens. In de dierenwereld zou ik allang ten dode opgeschreven zijn maar mensen worden zo lang mogelijk in leven gehouden. Uitzichtloos is de situatie al vanaf de definitieve diagnose ALS. Zodra ongeloof, verwerking, acceptatie, meer verwerking en meer acceptatie plaatsmaakt voor realiteitszin, rijst de vraag of de kwaliteit van leven nog menswaardig is. Als je zoveel hebt ingeleverd dan is op enig moment een afweging aan de orde van de resterende mogelijkheden tegenover alle beperkingen.

Alarmfase 6

Wat staat ons komend najaar te wachten? De WHO heeft de hoogste fase afgekondigd, hetgeen inhoudt dat we te maken hebben met een wereldwijde uitbraak van de Mexicaanse griep. Volgens kenners was er allang sprake van verspreiding over minimaal twee continenten en dus van een pandemie. Over het aantal besmette en dodelijke gevallen is ook verschil van mening maar dat gegoochel met cijfers zie je al bij kleinere rampen. Men heeft ontdekt dat dit griepvirus gelijkenissen vertoont met een griep in 1957, waardoor ouderen beschermd kunnen zijn. De verwachting is dan ook dat de Mexicaanse griep vooral onder de jongere populaties slachtoffers zal maken. Na de zomer wordt een explosieve toename van besmettingen waaronder met dodelijke afloop voorspeld. Voor Nederland wordt gesproken over eenderde van de bevolking dus ruim 5 miljoen ziektegevallen met mogelijk 4000 tot 10000 doden. Besmettingshaarden b.v. scholen kunnen worden gesloten en grote samenscholingen b.v. popconcert kunnen worden verboden. Roel Coutinho en Ab Osterhaus zullen nog vaker hun zegje komen doen in de actualiteitenprogramma's. Naast de economische crisis krijgen we dus nog meer voor de kiezen en m.n. mensen jonger dan 60 jaar, de beroepsbevolking. De werkloosheid gaat fors toenemen en het ziekteverzuim zal ook een enorme piek geven. Sombere tijden voor werknemers en werkgevers behalve de producenten van Tamiflu en het vaccin, die gaan een rijke bloei doormaken.

Tennishistorie

De halve finales van de heren waren wellicht de spannendste partijen van Roland Garros 2009. Robin Soderling die een achterstand van 1-4 in de vijfde set omboog en de wedstrijd tegen Fernando Gonzalez toch nog won. Met zijn overwinningen op Nadal en Davydenko had hij al bewezen waartoe hij in staat is en was daarmee nu in zijn eerste Grand Slam finale beland. In de vijf voorgaande confrontaties had Roger Federer nog geen set afgestaan aan Juan Martin Del Potro maar in deze halve finale kwam hij met 2-0 achter. Net als in de vijfsetter tegen Tommy Haas, wist hij ook tegen de boomlange Argentijn pas in de derde set het spel echt naar zijn hand te zetten. De Zweed Soderling begon dramatisch aan de eindstrijd, in zijn openingsgame sloeg hij geen enkele eerste service in. Binnen dertien minuten stond het 0-4 en tien minuten later was de eerste set met 1-6 voor Roger Federer, die een enorme gedrevenheid toonde. Dankzij zijn veelzijdigheid kon hij naar hartelust variëren; service, forehand, backhand, slicebal, volley, smash en de sinds kort steeds vaker gebruikte dropshot liepen allemaal gesmeerd. Robin Soderling kwam zelden in zijn spel, harde service naar buiten gevolgd door een scherpe forehand in de andere hoek. Het werd pijnlijk duidelijk dat hij een wedstrijd geen andere wending kan geven omdat hij niet beschikt over hetzelfde arsenaal aan slagen als zijn tegenspeler. Na drie games in de tweede set verscheen op de tennisbaan een gestoorde vent, die Roger Federer lastigviel. De Zwitser was lichtelijk van slag, maakte meer onnodige fouten en miste een aantal breakkansen waardoor het een gelijkopgaande strijd werd. In de tiebreak had hij zich weer overtuigend herpakt, door vier aces en drie minibreaks werd die met 1-7 gewonnen. De derde set leverde Robin Soderling opnieuw zijn game in en die voorsprong van een break hield Roger Federer vast tot einde wedstrijd. Het lijkt alsof hij zich niet harder inspant dan nodig is en tennissen hem sowieso weinig energie kost. Een beetje beschamend hoe het hele stadion als een blok achter de Zwitser stond maar iedereen gunde hem de ontbrekende Grand Slam titel. Met vijfmaal Wimbledon en US Open, driemaal Australian Open, nu Roland Garros en in totaal veertien Grand Slam titels schreef hij geschiedenis. Het zou mij niet verbazen dat er nog meer successen in het verschiet liggen nu dit juk, deze druk van hem af is gevallen.

Sightseeing

Mijn ogen zijn al geruime tijd droog, rood en gevoelig, naar mijn mening vanwege de lage luchtvochtigheid waar ik merendeels verblijf. Het gebruik van vidisic noch fusithalmic ooggel geeft niet of nauwelijks verbetering. Op het onderste rechterooglid zijn twee verdikkingen, vermoedelijk verstopte talgkliertjes, zichtbaar. Dat was de aanleiding voor doorverwijzing op vrijdag 5 juni naar de oogheelkunde van het Sittard-Geleense OMC, Orbis medisch centrum, een mooie gelegenheid om dit paleis onder de ziekenhuizen met eigen ogen te bezichtigen. De hoofdingang is gelegen aan de oostzijde en wordt ontsierd door alle geparkeerde of gestalde vervoermiddelen en de onkruidstroken, blijkbaar is de tuinaanleg een sluitpost. Dezelfde rommelige indruk krijg je bij binnenkomst in het atrium, waar alles zo opzichtig is ingedeeld dat je er een weg tussendoor moet zoeken. Sommige doorgangen zijn zo smal dat twee rolstoelers elkaar niet makkelijk kunnen passeren. Als de baan van houten latten in de vloer naast een decoratieve geen functionele betekenis heeft dan is het een onnodige, storende onderbreking van een glad oppervlak. Tijdens onze aanwezigheid van ruim een uur hebben we ongeveer alle uithoeken van het atrium gezien. Bij de entree verwees de medewerkster van de infobalie ons naar het loket voor BSN registratie en rectificatie halverwege het atrium. Van daaruit terug naar de polikliniek oogheelkunde aan de oostkant, waar men zei dat we op de POK, poliklinische operatiekamer, moesten zijn en west 35 konden volgen. Dus naar de westzijde gelopen c.q. gereden, voorbij het loket waar mijn ponsplaatje was gemaakt, en met de lift naar de derde verdieping. Daar gearriveerd bleek dat west 35 alleen voor personeel toegankelijk is en aangezien navraag aldaar niks opleverde, restte ons niets anders dan terug te gaan naar de poli oogheelkunde. Op onze tocht van west naar oost zagen wij inmiddels al aardig wat herkenningspunten en na telefonische raadpleging werd nu meegedeeld dat het niet west maar oost 35 moet zijn. Weer aangekomen op de derde etage maar nu aan de oostkant, mochten we plaatsnemen in de wachtruimte, bereikbaar door twee niet automatisch maar tegengesteld te openen deuren. Na een kwartiertje was ik aan de beurt en werd mij vriendelijk gevraagd om goed door de smalle deuropeningen te sturen. Drie sympathieke vrouwen, oogarts Stehouwer en twee assistentes, ontvingen ons hartelijk en na uitwisseling van informatie werd tot actie overgegaan. Aangezien ik in de rolstoel een horizontale positie kan aannemen, werd de operatietafel verschoven zodat ik onder de lamp kon gaan staan. Ik kreeg verdovende oogdruppels, een groene lap over mij heen, twee verdovingsspuitjes onder mijn oog en een klem op mijn onderste ooglid waarna een incisie in de ontstekinkjes werd gemaakt. Na deppen en schoonmaken werd mijn rechteroog afgeplakt gevolgd door een geduldig afscheid waarna ik mocht bewijzen op half gezichtsvermogen weer schadevrij naar buiten te kunnen rijden. Terug op de begane grond hebben we bij het restaurant vooraan in het atrium via taxipoint de terugrit geboekt en daar schuin tegenover in de apotheek de oogzalf besteld. Daarmee was de missie voltooid en konden wij tijdig voor de tv plaatsnemen om te genieten van de halve finales heren op Roland Garros. In het land der blinden is eenoog koning maar uiteraard wilde ik daarbij beide ogen gebruiken want mono kijken is zo vervelend.

Dubbelslag

In het Pinksterweekend gebeurde nog meer op het sportieve vlak, in de tennissport om specifiek te zijn. Roland Garros verloor beide titelverdedigers en andere hooggeplaatste tennisspelers terwijl de outsiders hun spelniveau overtroffen. De grootste verrassing was zonder twijfel de uitschakeling van Rafael Nadal door de Zweed Robin Soderling. Eerder had Nowak Djokovic al het veld moeten ruimen en sneuvelde Andy Murray in de kwartfinale tegen de Chileen Fernando Gonzalez. Zo hebben drie mannen, die met afstand de top vier vormen, vroegtijdig het tennispodium in Parijs moeten verlaten. Daarmee lijkt de weg open te liggen voor Roger Federer om twee wensen ineens te verwezenlijken, Roland Garros winnen en zijn veertiende Grand Slam titel behalen. De Franse Open heeft hij nog niet op zijn naam staan, met veertien evenaart hij het record van Pete Sampras en daarnaast komt de nummer 1 positie op de wereldranglijst weer meer in het vizier. Bij de dames is zogezegd Anna Ivanovic, de winnares van vorig jaar, uitgeschakeld. Serena Williams, die de ambitie heeft om weer nummer 1 te worden, moest het in de kwartfinale afleggen tegen Svetlana Kuznetsova. Andere titelkandidaten als Elena Dementieva, Venus Williams en wellicht ook Maria Sharapova, die in de kwartfinale verloor van Dominika Cibulkova, hebben het strijdtoneel tevens al verlaten. De damesfinale wordt een Russisch onderonsje tussen Dinara Safina en Svetlana Kuznetsova, waarbij de eerstgenoemde favoriet is voor de winst op Roland Garros en behoud van het leiderschap in het vrouwentennis.

Met vallen en opstaan

Een individuele tijdrit als afsluiting van een meerweekse wielerronde is geen succes, zo bleek Pinksterzondag bij de Giro d'Italia. Een hoofdstedelijk criterium zoals bij de Tour de France, is een beter slot en biedt de wielerfans de kans om hun favorieten meerdere malen voorbij te zien rijden. De route was uitgezet in het oude gedeelte van Rome gekenmerkt door veel bochtige wegen met straatstenen en gelukkig een paar lange rechte stukken asfalt. Als zo'n wegdek natregent, wordt het echt bloedlink om voluit te rijden en daar hadden dan ook weinig renners zin in. De meesten waren meer bezig met heelhuids de eindstreep halen dan met een goed resultaat neerzetten. Eigenlijk was de koers al gelopen en kon de roze truidrager de eindoverwinning normaal gesproken niet ontgaan. Alleen dingen als mechanische pech, een lekke band of een onfortuinlijke val zouden nog roet in het eten kunnen gooien. Toen de laatste twee wielrenners aan hun strijd tegen de klok begonnen, was het parcours ver opgedroogd maar gaandeweg begon het opnieuw te regenen. De Italiaan Di Luca ging hard van start en had na een kwart van de ritafstand 5 seconden van zijn achterstand weggewerkt. Denis Menchov, de Rus in dienst van de Rabobankploeg, nam minder risico en bouwde zijn race goed op. Vertrouwend op zijn betere kwaliteiten als tijdritrenner breidde hij de oorspronkelijke voorsprong van 21 seconden gestaag uit. De Italiaanse euforie verdween snel als sneeuw voor de zon toen duidelijk werd dat de leider zijn roze trui zou behouden en ook de etappezege zou grijpen. Echter in de laatste kilometer sloeg het noodlot toe en kwam Denis Menchov volkomen onverwacht ten val. Heel Italië veerde op en zag de kansen voor Di Luca, hun idool op het winnen van de Giro d'Italia stijgen. Dankzij een razendsnelle fietswissel en de geboekte royale tijdwinst, passeerde Denis Menchov nog twintig tellen sneller dan zijn Italiaanse opponent de finish. Aangezien Lars Boom de Ronde van België op zijn naam schreef, viel de Rabobankploeg in hetzelfde Pinksterweekend tweemaal in de prijzen.