Meten is weten

Verscheidene keren heb ik in het AZM longonderzoek en een prik in de polsslagader ondergaan totdat ik een besluit heb genomen. Ik vond sowieso de frequentie en belasting van het onderzoek te hoog terwijl ik toen en nog steeds geen symptomen heb die duiden op CO2-ophoping en O2-gebrek. Bovenal heb ik aangegeven dat ik geen ademondersteuning of actieve beademing wil. Zuurstoftoediening via een neusbrilletje, om met name van een goede nachtrust te kunnen genieten, daar heb ik geen bezwaar tegen. Je moet ergens een grens trekken want ik wil niet tot het uiterste gaan om te blijven "leven". Onlangs heeft een medewerker van CtbM, centrum voor thuisbeademing Maastricht, contact opgenomen en mij bezocht. We hebben gesproken over airstacking, een techniek waar bij inademing extra lucht wordt ingebracht. Hierdoor zetten de longen meer uit, longcapaciteit en -kracht worden vergroot. De spieren tussen de ribben en van het middenrif worden doorbewogen zoals ook wekelijks met benen, armen, nek en schouders gebeurt. Verder hebben we besloten dat een nachtelijke meting wordt verricht zodat cijfers kunnen bevestigen dat mijn longen nog voldoende goed functioneren. Gedurende de slaap, liggend op bed is de ademhaling altijd oppervlakkiger en gewenning aan een hoger CO2-gehalte in het bloed kan optreden. Meten is weten maar in dit geval niet doorslaggevend want als ik geen last van slapeloosheid, kortademigheid of hoofdpijn heb, vind ik het prima zo.