Najaar

Na meerdere mooie nazomerse dagen heeft de herfst de overhand genomen alhoewel de warmte zich nog niet definitief laat verdringen. Aan temperaturen boven de normaalwaarden, waarvan je de geldigheid kan betwisten, zijn we zo langzamerhand gewend geraakt. Een natte, mistige, winderige, donkere en voor sommigen ook sombere periode is aangebroken. Voor veel mensen rest niets anders dan binnen blijven en reikhalzend uitkijken naar het voorjaar. De zon kan zich weinig laten zien door de gesloten wolkenvelden in allerlei gradaties grijs en de temperatuur daalt naar waarden van tien en lager. De bladeren verkleuren in fraaie geel- rood- en bruintinten en worden van bomen en struiken geblazen door gure windvlagen. Slechts één nachtvorst is voor sommige bomen voldoende om ze in hun kale bast te zetten, een tapijt van vers gevallen loof achterlatend. De dagen worden steeds korter en met het verstrijken van de zomertijd valt de duisternis nog een uur eerder in. Dit grauwe, grillige en tevens schitterende jaargetijde is een voorbode van de winter, die helaas zelden ouderwets streng is. Ieder jaar opnieuw hopen we op een witte kerst, een droom die telkens weer bedrog blijkt te zijn. Het is niet onwaarschijnlijk dat de Friese elfstedentocht van 1997 lang of wellicht voorgoed te boek zal staan als de laatst verreden tocht der tochten. Van mij mag het zeker een maand flink vriezen en sneeuwen, goed voor de natuur en leuk voor zowel jeugd als oudere, actieve mensen. In mijn schooltijd kregen we ijsvrij om te kunnen schaatsen op natuurijs. Er werd net zo lang over de sneeuw gegleden totdat een spiegelgladde glijbaan ontstond. Ook sneeuwbalgevechten, sneeuwpop of -hut bouwen, sleetje rijden of wandelen door het sneeuwlandschap dat mag je toch niemand onthouden. Ik hoor de beroepsbevolking al tegensputteren maar je kunt je overal op voorbereiden. Met voldoende stooizout en materieel kunnen de wegen begaanbaar blijven en de NS zegt winterklaar te zijn ofschoon vallende bladeren al voor problemen hebben gezorgd.