Een week later

Nadat ik eenmaal de angst om opnieuw te vallen had overwonnen, gaat het bewegen me steeds beter af. Ik ga regelmatig eens even rechtop staan of een stukje met het looprek aan de wandel. Het gaan zitten, liggen en weer opstaan is wel nog pijnlijk maar ook daar leer ik al beter mee om te gaan. Bij het traplopen, uiteraard onder begeleiding en beperkt tot tweemaal daags, lukt het nu weer om tree na tree door te lopen. Bij handelingen waarbij de borst uitzet of krimpt, zoals bij niezen en gapen, protesteert mijn bovenlichaam. De pijnstiller, die de huisarts me heeft voorgeschreven, heb ik donderdagavond voor het laatst geslikt. Van dit opiumpreparaat werd ik o.a. erg suf, waardoor ik overdag al veel sliep. Bovendien kan ik de pijn wel verdragen en kan ik zonder pijnstilling ook beter peilen of het vooruitgaat. Ik vertoef het merendeel van de dag in mijn stoel, kijk wat tv en tik wat op de laptop waardoor ik niet echt vermoeid raak. Voor mijn val verzorgde ik me grotendeels zelf, liep ik wat in en om het huis en ging ik met de auto of de scooter er op uit, waardoor toch energie werd verbruikt. Niet alleen het slapen maar ook de slaaphouding is een probleem. Als je dan niet gemakkelijk in je favoriete slaaphouding kunt draaien en moeilijk je slaap kunt vatten, wordt een nacht in bed een zware opgave. Hulp bij het wassen en aankleden heeft Renate mij tot nog toe geboden maar dit kan zij niet blijven volhouden. Vanaf komende maandag zal de wijkverpleegster mij drie keer per week komen helpen met de persoonlijke verzorging. Zij heeft ook een aantal hulpmiddelen, zoals een looprek, een glijlaken, een bedsteun en een zitkussen, geregeld. De fysiotherapeut is op huisbezoek geweest om een aantal ademhalingsoefeningen, waardoor de doorbloeding wordt gestimuleerd en het herstel wordt bevorderd, door te nemen. Hij wil doorgaan met de wekelijkse fysiotherapie, m.n. het doorbewegen van de benen, op het woonadres.

Domme pech

Renate was zondagavond al naar boven gegaan om nog iets te lezen. Toen ik tegen middernacht ook naar bed wilde gaan sloeg het noodlot toe. Ik denk dat ik 4 of 5 treden omhoog was geklauterd toen ik misgreep aan de beugel langs de trap. Ik verloor mijn evenwicht en ben ruggelings naar beneden gevallen op de halvloer en tegen het ladekastje. Ik had vreselijke pijn in mijn rug en borst, mijn schouder en hoofd hadden ook een klap gekregen. Renate was meteen op mijn geschreeuw afgekomen maar overmand door de schrik en de emoties durfde ik niet te bewegen. Na ongeveer een half uur op de vloer te hebben gelegen, kon ik met hulp van Renate overeind komen en de trap oplopen. De volgende ochtend hebben we de huisarts gebeld en hem van het gebeuren op de hoogte gebracht. Hij vermoedde dat ik kneuzingen had opgelopen en zou na 11 uur op huisbezoek komen. Vanwege het risico op een klaplong heeft hij naar de longen geluisterd. Deze klonken normaal maar hij adviseerde wel de ademhaling in de gaten te houden. Hij constateerde naast diverse kneuzingen ook een gebroken rib en schreef een zware pijnstiller en rust voor. Door dit voorval ben ik nog beperkter dan ik al was maar de sta-op/relax stoel komt nu goed van pas.

Thuiskomst

Daags voor vertrek werd bekend gemaakt dat de transfer om 05.10 en de vlucht om 09.00 uur gepland stonden. Als voorbereiding hadden we overdag de koffers al gepakt en waren we alle drie ’s avonds in bad of onder de douche geweest. Samen hadden we uitgemaakt om niet vroegtijdig maar zoals gewoonlijk rond middernacht naar bed te gaan. Voordat ons die korte nachtrust werd gegund, kregen we de derde aardbeving tijdens ons verblijf te verwerken. Om 04.15 uur zouden we ons laten wekken want we dachten aan een klein uur voldoende tijd te hebben om uit bed te springen, ons uit te checken en de lunchpakketten op te halen bij de receptie. De transfer en de vlucht verliepen goed, zowel in de bus als in het vliegtuig vielen de ogen regelmatig dicht. Bij aankomst op Schiphol werden we er uitgepikt voor de controle van de bagage. Op de vraag of we iets hadden aan te geven werd ontkennend geantwoord. De koffers moesten worden geopend en werden doorzocht maar er werd niets onrechtmatigs aangetroffen. Eric en Jeroen zijn vervolgens samen de auto gaan ophalen, waarna het laatste gedeelte van de terugreis kon beginnen. Dit viel zwaar tegen en was erg vermoeiend, regelmatig langzaam rijden of stilstaan. De verkeersdrukte was te wijten aan terugkerende en vertrekkende herfstvakantiegangers. Omdat we zo lang over de terugreis hadden gedaan, besloten we meteen door te rijden naar Stein en dan zou ik zelf doorrijden naar St. Odiliënberg. Bovendien heeft de auto van Renate startproblemen zodat Eric niet daarmee verder naar Stein zou kunnen rijden. Eric en Jeroen vonden het wel jammer dat ze Renate niet even konden zien en spreken maar ze zouden thuis eten en ook Daniëlle was uitgenodigd. Ik was op weg naar huis nog even gestopt bij een tankstation langs de autoweg omdat ik erg naar de wc moest. Ik had nog maar een paar passen gezet toen het mis ging maar ik kon me net genoeg opvangen om niet op mijn gezicht te vallen. Een man die daar aan het werken was heeft me opgeraapt en verder begeleid naar het toilet en weer terug naar de auto. Ik heb er alleen een zere knie aan overgehouden. Toen ik thuiskwam wachtte mij een grote verrassing. De sta-op/relax stoel was al afgeleverd en stond klaar voor gebruik. Het is een waar genot om er in te zitten en bovenal gemakkelijk om er uit op te staan. Ook heeft Renate een nieuw naamplaatje voor bij de voordeur laten maken. Het is fijn om weer thuis te zijn, verenigd met Renate en ook de kaart van Anne en Jolijn met de tekst welkom thuis, we hebben je gemist is hartverwarmend.

Vakantie in een notendop

Eric en Jeroen hebben na een volle week met mij te zijn opgetrokken een goed beeld gekregen van mijn gezondheidstoestand. Ze hebben kunnen constateren dat ik mijn zelfstandigheid zo lang mogelijk probeer te behouden. Ik ben niet altijd bereid me neer te leggen bij mijn beperkingen of overschat mijn mogelijkheden en wil in ieder geval nog zo veel mogelijk genieten van het leven. We hebben gesproken over allerlei zaken, die vastgelegd moeten worden in een verklaring zodat daar duidelijkheid over bestaat. Over onderwerpen als behandelingen, euthanasie, crematie of begrafenis en erfenis moeten met direct betrokkenen van gedachten zijn gewisseld. Er heeft zo nu en dan een traan gevloeid maar we hebben vooral veel gelachen. De humor waarover we alle drie beschikken was iedere dag rijkelijk aanwezig en ik ben er van overtuigd geraakt dat het mogelijk is om je dood te lachen. Voor mij was deze vakantie zeer waardevol en ik kijk er met veel plezier op terug. Hieronder volgen enkele beschrijvingen van de belevenissen gedurende ons verblijf in Turkije.

Onze eerste nacht in het hotel hadden we goed geslapen, we werden om 09.00 uur wakker en moesten snel opstaan om nog te kunnen ontbijten. Daarna zijn we achtereenvolgens in de jacuzzi, het binnenzwembad, de sauna en kort in de hamam geweest. Jeroen en ik wilden wel eens ervaren hoe het is om een Turks bad te ondergaan dus hebben we een afspraak gemaakt voor de volgende ochtend. De behandeling vond plaats op een soort altaar van verwarmd marmer en bestond uit een peeling met een scrubhandschoen gevolgd door een massage met schuim en een speciale soort zeep, die extracten bevat van plaatselijke olijven en bloemen. Ruim een uur later hebben we ontspannen met een schoon, babyhuidje afscheid genomen van de therapeute.

Op een bewolkte dag hebben we een auto gehuurd en zijn we op zoek gegaan naar een nationaal park in de buurt van Davutlar. Door de slechte staat van het wegdek en de onduidelijke bewegwijzering viel het rijden op de Turkse wegen niet mee. Op een gegeven moment meende Eric het park gevonden te hebben en reed hij over onverharde wegen tussen bomen en struiken door. Gelukkig beschikten we over een Suzuki Jimny, een jeep die iets ruiger terrein wel aankan maar we wilden de auto toch graag in goede staat houden. We zijn vervolgens in zuidelijke richting verder gereden en belandden af en toe in dorpjes waar het leek of de tijd stil heeft gestaan. Veel delen van Turkije maken een rommelige, armoedige indruk en tegelijkertijd worden er nieuwe, moderne wijken bijgebouwd. Op de terugweg ontdekten we alsnog het nationale park, dat veel door de Turkse bevolking wordt bezocht voor een picknick. Onbegrijpelijk dat een deel van zo’n natuurgebied gebruikt wordt als militair oefenterrein. Toen we de auto weer achter het hotel parkeerden bleek dat we die dag ruim 200 kilometer hadden afgelegd.
Doorgaans gingen we gezamenlijk rond middernacht slapen, uitgezonderd één keer en dat hebben we geweten. Jeroen was als eerste naar de hotelkamer gegaan en met zijn kleren aan op bed in slaap gevallen. Ik was daarna naar boven gegaan, had op de gang nog even met Renate gebeld en wilde vervolgens ook de kamer op. Zacht kloppen, hard kloppen en zelfs met de stok beuken leverden geen reactie op aan de andere kant van de deur. Ook roepen en mobiel bellen konden Jeroen niet uit zijn slaap halen. Op de buren hadden onze verwoedde pogingen om Jeroen wakker te krijgen wel effect, een vrouw wist met een slaperige kop “We’re trying to get some sleep” uit te brengen. Er restte ons niets anders dan iemand van de receptie te vragen ons met een reservesleutel uit de brand te helpen.

We zijn naar Kusadasi (kus=vogel en ada=eiland), een stadje dat zo’n 600 meter van het hotel afligt, geweest. Op woensdag was daar een grote textielmarkt waar de jongens hun slag wilden slaan en ook Renate had mij een verlanglijstje meegegeven. Halverwege de middag waren we de markt helemaal rondgelopen en hadden we genoeg van de kraampjes, de handelaren en het afdingen. Op de terugweg ontdekten we een parfumerie, die allerlei bekende geuren namaakt. Onze beide armen zaten op een gegeven moment helemaal onder maar uiteindelijk hebben we alle drie een keus kunnen maken. De begaanbaarheid met de scootmobiel viel mee, de trottoirs waren wel erg hoog maar op de meeste plaatsen waren hellingen aangelegd. Af en toe moesten de jongens even bijspringen om me over een te hoge drempel te helpen en één keer zou ik omgekiept zijn als Jeroen me niet had opgevangen. Overal had ik veel bekijks met de scoot, die het op het laatste stuk bergopwaarts naar het hotel liet afweten, schijnbaar hadden we toch iets te veel gevraagd van mijn trouwe vierwieler.

Donderdag de 13e

Donderdagavond 13 oktober om 20.45 uur zijn we naar Amsterdam vertrokken en de rit verliep heel voorspoedig. Twee uur later kwamen we aan bij vertrekhal 3 van Schiphol, waar Eric en Jeroen de bagage hebben uitgeladen. Vervolgens hebben ze mij samen met de scootmobiel en de koffers achtergelaten om de auto naar de parkeerplaats te brengen. Nadat ze met de bus waren teruggekeerd, zijn we meteen gaan inchecken. Het paspoort van Jeroen was gebroken en werd niet geaccepteerd, er moest door de marechaussee een noodpas worden gemaakt. Daarvoor moesten we naar vertrekhal 1, daar aangekomen bleek het loket wegens verbouwingswerkzaamheden gesloten te zijn. Voor dringende hulp kon er een telefoonnummer worden gebeld en enige tijd later verscheen er iemand, die nadat hij ons had aangehoord, ging bellen om assistentie. Deze man maakte ons duidelijk dat er heel wat bij kwam kijken om een noodpas te maken en dat het een race tegen de klok zou worden. Toen hij er achterkwam dat Jeroen nog geen 18 jaar is, werd hij nog nerveuzer dan hij al was. Vanwege de minderjarigheid was er behalve mijn identiteitsbewijs en toestemming ook een kopie van het echtscheidingsconvenant, kopie van het identiteitsbewijs van de moeder en haar toestemming nodig, dit alles om kindersmokkel uit te sluiten. Jeroen heeft naar huis gebeld om te vragen de gewenste papieren door te faxen. Ondertussen kwam de man van de incheckbalie informeren hoe het er voorstond omdat hij binnen 1 uur voor de vlucht niet meer mag inchecken. Hij gaf aan dat het omzetten naar een latere vlucht waarschijnlijk onmogelijk was en dat er dan in ieder geval nieuwe vliegtickets gekocht zouden moeten worden. Na het invullen van de nodige formulieren en het maken van pasfoto’s werd in afwachting van de fax alvast begonnen met het maken van de noodpas. Toen de eerste fax binnenkwam zeiden ze ons al toe dat ook Jeroen mee op vakantie kon en zijn Eric en ik alvast verder gaan inchecken. Even later kwam ook Jeroen naar de incheckbalie, hebben we de scoot gedemonteerd, kregen we een rolstoel aangeboden en werden we met een wagen naar de gate gereden. Vrijwel direct mochten we als eerste passagiers instappen en hadden we ons tot de vlucht geen moment verveeld. In het vliegtuig konden we al weer hartelijk lachen om het gebeuren en na het ontbijt dat voor veel hilariteit zorgde, zijn we alle drie een dutje gaan doen. Drie uur later landde het vliegtuig in Izmir, waar we goed werden opgevangen. In sneltreinvaart werden we naar de aankomsthal gebracht en aan visa geholpen, hebben we de bagage inclusief de scoot opgehaald, werden we door de pascontrole geloodst en naar de bus begeleid. De transfer verliep snel, de chauffeur reed minimaal tweemaal de maximumtoegestane snelheid. Binnen 1 uur waren we bij hotel Korumar, de hostess moest de chauffeur wel even attenderen op de ligging van het hotel anders was hij er langs geracet. Na het inchecken zijn we naar de kamer gegaan en hebben we eerst even de bedden uitgeprobeerd, daarna zijn we het hotel en de omgeving gaan verkennen. Het zwembad bleek voor mij alleen toegankelijk te zijn met een rolstoellift, die echter eerst door vijf medewerkers gerepareerd moest worden. Toen deze lift uiteindelijk weer functioneerde, zaten we kort voor lunchtijd en zijn we eerst gaan eten. Daarna zijn we aan het zwembad gaan liggen om van de zon te genieten en verder op krachten te komen. Voor het diner hebben we ons opgefrist, na het avondeten hebben we nog verder rondgekeken en om 23.00 uur waren we weer terug op de kamer. Tegen middernacht zijn we gaan slapen om uit te rusten van deze lichamelijk en geestelijk vermoeiende dag, het begin van een vakantie die aan een zijden draadje hing.

Rust en tevredenheid

Kan iemand me vertellen
Wanneer een schutter rust
Wanneer de boog zich mag ontspannen
Zijn pijl het laatste doelwit kust

Wanneer is een mens tevreden
Merkt hij voor een keer als hij kijkt
Over de schutting bij de buren
Dat het gras niet net iets groener lijkt

Zeg me waar moeten we zoeken
En wat is nou die wens
Waarna we niet meer verder hoeven
Waar en wanneer ligt de grens

En waarom wil ik alsmaar verder
Als ik ergens ben
Wat maakt het onbekende beter
Dan al hetgeen dat ik ken

En waarom ben ik nooit compleet gelukkig
Met wat er hoort bij mij
Waarom moet er toch steeds weer iets bij
Waarom nooit eens een keer
Ietsje minder dan meer
Wanneer laat dat verlangen me vrij

Tot en met 21 oktober ben ik met Eric en Jeroen op vakantie naar Kusadasi in Turkije en zal ik niets publiceren vandaar dit gedicht als stof tot nadenken.

Surprise

Gisteravond zijn Jan en Kees mij komen ophalen om samen naar de bioscoop te gaan. Dit uitstapje hadden Kees en Elly Machielsen ons aangeboden ter ere van het 25-jarig dienstjubileum. Jolijn, de jongste dochter van Renate, had de deur voor de heren open gedaan, dus wij waren echt verrast toen zij de woonkamer binnenstapten met een grote bos bloemen, een kaart en een enveloppe. Namens alle collega’s van de Medische Microbiologie van het AMC Heerlen werden Renate en mij dit alles aangeboden. De enveloppe bevatte een grote som geld om samen een vakantie naar de zon te maken. We waren beiden ontroerd vanwege het feit dat door mijn collega’s unaniem was besloten was om dit aan ons te schenken. Een bestemming vinden zal zeker geen probleem zijn, als het geen reis naar de zon wordt dan maken we een stedentrip. Renate is in haar jonge jaren naar Londen geweest en zou daar graag nog een keer met mij naar toe willen.
Aangezien een film een stuk prettiger kijkt met een volle maag, zijn we van te voren gaan eten bij Jaffa Grillroom Pizzeria. Ik zal verder geen reclame maken maar de kebabschotel met frites, rauwkost, brood en sauzen smaakte goed en was ruim voldoende. Royal in Roermond is een kleine, gezellige bioscoop zoals die in veel steden zijn geweest. Deze knusse, huiselijke bioscopen hebben meer en meer plaats moeten maken voor megabioscopen, met veel zalen waardoor een groter aanbod van films kan worden geboden. Onze keus was beperkt maar The Island viel bepaald niet tegen, het was een mix van science fiction, avontuur, actie en romantiek. Alle ingrediënten zoals geluidseffecten, flitsende beelden en spanning, die een film onderhoudend en boeiend maken zaten er in. En gelukkig zat er geen open einde aan de film maar zelfs een happy end.

Gezondheid

“Waar gaan we in het nieuwe jaar naar toe?” zong cabarettier Wim Kan altijd in zijn oudejaarsconferences. Niemand kan weten welk geluk hem of haar ten deel zal vallen, het is ook veel leuker om daardoor verrast te worden. Niemand kan weten welk onheil hem of haar boven het hoofd hangt, dat overkomt je gewoon en dan heb je dat maar te accepteren. Natuurlijk kun je niet alles vooruit weten en misschien is dat ook maar beter zo.
We krijgen een nieuw zorgstelsel, met waarschijnlijk naast voordelige ook nadelige kanten voor de burgers. Hoe dan ook op mijn spieren zal het in ieder geval geen invloed hebben, die zullen verder degenereren. We kunnen alleen hopen op een langzamere ontwikkeling van of stilstand in het ziekteproces. Het zou fijn zijn als de plaatsing van de unit en de aanpassingen in huis dit jaar nog afgerond worden. Dat zou voor Renate en mij een periode van meer rust en gemak inluiden.
Omdat ik in het tweede ziektejaar zit krijg ik vanaf januari nog maar 70% van mijn salaris uitbetaald. Medio 2006 zal ik in de WAO geraken en naar verwachting volledig afgekeurd worden, ook dan krijg ik hetzelfde percentage van mijn laatstverdiende loon uitgekeerd. Renate zit momenteel midden in de herkeuring voor de WAO, hoe het gaat uitpakken is nog niet helemaal zeker. Financieel gezien gaan we er zeker niet op vooruit in het nieuwe jaar.
Gezondheid is het allerbelangrijkste, daar kunnen we het over eens zijn. Dit realiseert men zich des te sterker als een ziekte of ongeval jezelf of een van je naasten treft. Bij het nuttigen van een drankje wordt gewoontegetrouw gezondheid toegewenst, een traditie die we in ere moeten houden. Bij het toasten ontstaat een gevoel van saamhorigheid, men gaat samen ergens voor. Een heildronk wordt vaak uitgebracht om een heuglijk feit te vieren of om iemand geluk toe te wensen. Bovendien alcoholische drankjes zijn niet alleen lekker maar ook, mits met mate genuttigd, goed voor hart en bloedvaten. Natuurlijk kunnen ook non-alcoholische drankjes bijdragen aan de gezelligheid en gebruikt worden om het glas te heffen en te proosten op iemand of iets.
In het voorbijgaan wordt vaak uit beleefdheid gevraagd hoe het met iemand gaat. Met “Goed en met jou ook?” en “Ja hoor, houden zo!” eindigt vaak de communicatie. Sommigen maken het je nog makkelijker door te vragen of is het stellen: “Alles goed”, je hoeft dan alleen maar ja te knikken. Tenminste als men daar nog oog voor heeft en niet al weer uit het zicht verdwenen is. Een vriend is iemand die vraagt hoe het met je gaat en wacht op het antwoord, deze uitspraak stond ooit afgedrukt in één van de Limburgse dagbladen en spreekt me nog steeds aan.

Rolstoelauto

Vandaag zijn Eric, Renate en ik naar Auto Boseind in Boxtel gereden. Dit automobielbedrijf heeft zeker 50 aangepaste auto’s op voorraad staan. Wij hadden zelf al uitgemaakt dat we géén bus of pausmobiel willen rijden. Al snel werd duidelijk dat de keus daardoor behoorlijk beperkt is. Van de vier advertenties die ik via hun website had uitgeprint vielen de Chrysler Voyager, Opel Zafira en Fiat Multipla vanwege te geringe hoogte meteen af. Om dezelfde reden én omdat er maar drie zitplaatsen naast de rolstoelplaats in de Renault Kangoo voorhanden zijn, kan deze moderne, veelzijdige auto helaas ook niet voldoen.

Alléén de Peugeot Expert, die vergelijkbaar is met de Citroën Jumpy, blijkt wel over voldoende hoofdruimte voor de rolstoelgebruiker te beschikken. Van dit merk en type zijn er twee exemplaren, met als grootste verschil het aantal zitplaatsen, te verkrijgen. De een heeft twee banken, voor elk drie personen, hoewel drie volwassenen op de voorbank niet comfortabel is. De ander heeft vier zitplaatsen, twee stoelen voor en achter. We hebben een proefrit gemaakt in de Peugeot Expert en deze daarna aan een grondige inspectie onderworpen. Naast twee kleine deukjes in de portieren, hier en daar wat krasjes, twee beschadigde buitenspiegels en een verroeste uitlaat zag de auto er goed uit. De verkoper verzekerde ons dat de auto afgeleverd wordt met een grote beurt inclusief APK, waarbij zonodig uitlaat, remblokken, distributieriem e.d. worden vervangen. De buitenspiegels konden verruild worden door die van de andere Peugeot Expert en de krasjes zouden na het polijsten grotendeels verdwenen zijn. Omdat we de vraagprijs voor deze auto nogal fors vonden en de inruilprijs voor de Fiat Marea Weekend aan de lage kant was, hebben we besloten om ons nog verder te gaan oriënteren.

Woensdagochtend

Een aannemer is, namens Unilux en de gemeente, komen kijken voor de verbreding van de deuren en de plaatsing van de unit. De units komen wel overeen qua indeling; hal, slaapkamer en natte cel, alleen de plaatsing van de wastafel in de natte cel verschilt maar daar is altijd wel een mouw aan te passen. De unit van Unilux is een halve meter langer maar ook een halve meter smaller dan die van De Schans en het is de vraag of de breedte van 3 meter binnenmaats toereikend is. Bij plaatsing van een ziekenhuisbed, waarvan de lengtemaat tot 2.20 meter kan bedragen, blijft er mogelijk onvoldoende ruimte over om met een rolstoel te manoeuvreren. We hebben verder alles doorgesproken ook met betrekking tot de werkzaamheden binnenshuis zodat er geen appels met peren worden vergeleken.
Ook de ergotherapeut is op huisbezoek geweest en we hebben samen allerlei zaken besproken. Naast de unit kwamen o.a. de elektrische rolstoel, het lopen, het belang van de revalidatiearts/huisarts en de wilsbeschikking aan bod. Het gaat te ver om een compleet verslag te doen van ons gesprek maar ik zal er twee onderwerpen uitpikken. De ergotherapeut had van de gemeente een brief ontvangen waarin staat dat na overleg met Kersten Revalidatietechniek en mij besloten is de aanvraag voor een elektrische rolstoel op te schorten. Dit verbaasde mij zeer omdat hierover helemaal geen contact is geweest en ik wel degelijk zo snel mogelijk daarover zou willen beschikken. De ergotherapeut zou het met de gemeente kortsluiten zodat daar weer duidelijkheid over bestaat. De wilsbeschikking is een onderwerp dat al in een vroeg stadium ter sprake is gebracht maar dat ik steeds voor me uit heb geschoven. Er zijn zo veel zaken te regelen en dit kan nog wel wachten was mijn filosofie maar het moet er toch eens van komen. Nu zijn we goed in staat om het er samen over te hebben en als er eenmaal iets op papier staat kan dat veel duidelijkheid en rust geven. Eigenlijk gaat het om meerdere verklaringen; het behandelverbod, de euthanasieverklaring en de volmacht, waar we ons de komende tijd over kunnen buigen.

Snel én naar wens

Op 15 september heeft firma De Schans het voorstel voor het plaatsen van een unit verstuurd naar het adviesbureau Argonaut en de gemeente Ambt Montfort. Ondertussen heeft de gemeente contact gehad met een buurgemeente, die een vergelijkbare unit in bestelling heeft bij een andere firma. Echter deze unit blijkt niet meer geplaatst te hoeven worden en nu gaat men bekijken of deze bestelling kan worden overgenomen. Een medewerkster van de afdeling WVG gaat morgen een gesprek voeren met die buurgemeente. Dit zou voor ons kunnen betekenen dat wij snel over een unit kunnen beschikken.
In het voorstel van De Schans zijn allerlei wensen van ons meegenomen. Een langere unit dan normaal omdat vooraan een hal wordt gemaakt met een ingang vanaf de oprit en doorgangen naar bijkeuken en achterom. Plaatsing in de unit van een gasgestookte combiketel, die voldoende capaciteit heeft om ook de ongeïsoleerde bijkeuken mee te verwarmen. Aansluiting van de unit d.m.v. van bestrating op het bestaande terras.
Het zou een groot toeval zijn als die unit van een naburige gemeente ook deze extra lengte heeft. Zo niet, vrees ik dat wij de onderhandeling met de gemeente moeten gaan voeren, het werk dat De Schans / Argonaut ons eigenlijk uit handen heeft genomen. In plaats van snelle plaatsing van een willekeurige, overbodige unit, zou er dan juist stagnatie kunnen optreden. Maar ik verkies liever wat langer te wachten op een unit die volledig voldoet aan onze wensen, dan snel een slecht alternatief te accepteren. Wordt vervolgd!

Intensive care

Vanaf vandaag is de nieuwe cd-single “Tripping” met op de b-kant “Make me Pure” van Robbie Williams te koop in de winkels. Op de officiële website van RW zijn na het klikken op de button insane filmpjes te bekijken met beelden, die achter de schermen gemaakt zijn tijdens de opname van de clip van “Tripping”. In een van de komende afleveringen van “Mooi! Weer de Leeuw” van Paul de Leeuw, de exacte datum geeft de VARA nog niet prijs, zal Robbie Williams te gast zijn. Persoonlijk neem ik graag genoegen met zijn muziek maar een ontmoeting tussen die twee kan misschien toch de moeite waard zijn. In het Amsterdamse Paradiso geeft Robbie Williams aanstaande woensdag een concert, in het kader van het uitbrengen van zijn nieuwe cd “Intensive care”, die vanaf 24 oktober in de winkel ligt.