Hoe vaak kan een hart breken

Toen tijdens het ronde tafelgesprek op de Wereld ALS dag situaties werden geschetst, riep dat herkenning en ontroering op. Afgelopen dinsdag wist ik mezelf te ontroeren door uit te spreken dat de beperkingen me steeds meer beginnen op te breken. Op die momenten besef je pas echt hoe het er met je voorstaat. Je hebt je beperkingen wel een plaats gegeven, om niet te zeggen weggestopt, maar je wordt er dagelijks mee geconfronteerd. Als verwerken al mogelijk dan is dat een voortdurend proces want bestaande beperkingen verergeren of er dient zich weer een nieuwe aan. Rolstoelafhankelijkheid en dagelijkse verzorging zijn inmiddels wel geaccepteerd maar er zijn nog veel zaken waar de vraag om hulp moeilijk ligt. Ik realiseer me steeds meer dat afhankelijkheid en acceptatie daarvan een limiet heeft, alleen is die uiterste grens moeilijk vooraf te bepalen.