Zo vader zo zoon

Er is een bewoner van het zorgcentrum St. Odilia, die het wereldkampioenschap snooker op de voet volgt. Het spel met de tweeëntwintig biljartballen in acht verschillende kleuren, is blijkbaar verslavend. Inmiddels heeft Ronnie O'Sullivan zich met 17-6 ten koste van Stephen Hendry voor de finale geplaatst. Na een achterstand van 1-4, wist hij twaalf frames op rij te winnen waaronder een aantal met century breaks. De andere finalist, Alister Carter versloeg Joe Perry met 17-15, zal een zware dobber krijgen aan een O'Sullivan in deze vorm, die zijn derde wereldtitel kan behalen. Carter staat voor de eerste keer in een WK finale, die maximaal 35 frames zal duren. Beide heren, die trainingsmaatjes van elkaar zijn, hebben een one four seven op hun naam staan. De financiële beloning daarvoor wordt gelijkelijk verdeeld maar voor het prijzengeld, het bereiken van de finale en het behalen van de titel, geldt een verhouding van 1:2. Doordat Carter te weinig tegenstand kon bieden, viel de finale enigszins tegen en won O'Sullivan zoals verwacht vrij eenvoudig met 18-8 en in totaal zo'n slordige € 420.000.
Mijn vader en ik schelen ruim veertig jaar maar wij hebben nagenoeg hetzelfde dagritme. Vroeg opstaan, rond half een de warme maaltijd, naar behoefte een middagdutje en rond middernacht naar bed. Tussendoor muziek luisteren, tv kijken en frisse lucht scheppen. Senior drinkt 's avonds graag een glaasje wijn met bevriende bewoners. Junior houdt zich bezig met het opstellen van teksten en heeft regelmatig een uitje. Qua mobiliteit, afhankelijkheid en bespraaktheid heb ik een grote achterstand opgelopen. Mijn vader komt met een rollator goed uit de voeten, kan zich behoorlijk zelfstandig redden en als hij op de praatstoel zit dan wil je graag luisteren. Ik ben rolstoelafhankelijk, hulpbehoevend voor persoonlijke verzorging, toiletbezoek, voeding en meer en voor communicatie op de spraakcomputer aangewezen. Deze vergelijking maak ik beslist niet uit afgunst, integendeel ik ben blij dat mijn vader zo van zijn verdiende oude dag kan genieten. Ik denk dat wij allebei berusten in onze situatie; hij gezien zijn hoge leeftijd en ik vanwege het noodlot dat mij heeft getroffen. Nu het buitenleven door het mooie weer op gang komt, mis ik de vrijheid om te gaan en staan waar en wanneer ik maar wil. Wandelen, fietsen of met de auto er op uit gaan en een goed gesprek voeren zoals weleer, een vervlogen tijd die nooit meer terugkeert.