Snooker

Er is een bewoner van het zorgcentrum De Baenje, die zijn televisie veelvuldig op Eurosport heeft afgestemd. Het scherm is vaak overwegend groen getint want van alle sport is bij deze hoogbejaarde man snooker overtuigend favoriet. Momenteel wordt in Sheffield gestreden om het wereldkampioenschap snooker dus komt hij zeventien dagen lang goed aan zijn trekken. Lekker ontspannen zittend in zijn fauteuil kan mijn vader uren genieten van het vertoonde spel en de rust als zo af en toe zijn oogleden te zwaar worden. De rustgevende kleur van het biljartlaken, het slaapverwekkende commentaar, het tegenvallende spelniveau of welke andere oorzaak ook, op zijn leeftijd is een middagdutje altijd gerechtvaardigd. Bovendien is hij dan weer goed opgeladen voor de avondsessie want voor snooker moet alles wijken, ook het samenzijn en wijn drinken met medebewoners. Zijn interesse voor biljarten is niet vreemd aangezien mijn vader ook heel behoorlijk met keu en ballen kan omgaan, m.n. driebanden.
De gigantische afmetingen van een snookertafel en de benodigde speelruimte, vereisen een oppervlakte die niet overal beschikbaar is. In cafe's of speelzalen plaatst men liever twee gewone biljarttafels dan een snookertafel, waar een doorsnee woonkamer te klein voor is. Het WK snooker is voornamelijk een Britse aangelegenheid maar ook steeds meer Chinese spelers zijn van de partij. Naarmate de populariteit van deze sport in dat dichtbevolkte Aziatisch land groeit, zal de concurrentie ongetwijfeld ook verder toenemen. Liang Wenbo is, met 13-12 weliswaar op het nippertje, de enig overgebleven Chinees bij de laatste acht. In die kwartfinale stuit hij op Ronnie O'Sullivan, die als eerste het maximum aantal punten behaalde maar de beloning van € 186.000 moet delen met andere geslaagde ultieme breaks. In het vakjargon wordt dat een one four seven genoemd, d.w.z. 147 punten in een beurt scoren door alle vijftien rode ballen met zwart plus alle zes gekleurde ballen te potten. De titelverdediger, de Schot John Higgins, heeft het moeten afleggen tegen Ryan Day dus er komt in ieder geval een nieuwe wereldkampioen. In 2007 heeft Eurosport 144 uren snooker uitgezonden en daarmee 57 miljoen kijkers aan de buis gekluisterd. Sinds de uitvinding van de kleurentelevisie in 1969, zitten de kijkcijfers in de lift en die stijgende lijn lijkt zich alleen maar door te zetten.

Back to the 70`s

Radio 2, mijn favoriete radiozender, heeft de afgelopen week aandacht geschonken aan de legendarische jaren zeventig. De popartiesten en -groepen uit die periode hebben aanzienlijk bijgedragen aan de populariteit van dit veelomvattende muziekgenre. Als ik namen ga noemen dan wordt het een oneindige lijst met een groot risico mensen over te slaan dus dat is onbegonnen werk. De luisteraars van Radio 2 hebben de Seventies Top 100 samengesteld, een goede en eerlijke afspiegeling van een fascinerend decennium. Muziek, die ruim dertig jaar later, door een breed publiek nog steeds of opnieuw wordt gewaardeerd. Het feit dat niet alleen mijn generatie maar ook jongeren deze muziek liefhebben, toont de onvergankelijkheid daarvan aan. Hoe diepgeworteld melodieën en teksten zijn opgeslagen, blijkt uit het intro-spel als men na enkele klanken de titel van het muzieknummer al weet. Ik zat in de middelbare school leeftijd toen muziek echt een belangrijke rol in mijn leven begon te vervullen. Via radio, tv en popbladen, zoals de Daverende Top 30, AVRO's TopPop en Popfoto, hield ik mij goed op de hoogte van de laatste ontwikkelingen. Muziek werd uitgebracht op zwarte vinyl schijven in kunstzinnige hoezen, ter grootte van een trottoirtegel. De geluidsband was het opslagmedium om met een tape- of cassettedeck, zo ruisarm mogelijk, opnamen te maken; kopieën van eigen of andermans lp's en nieuwkomers op de hitlijst van Hilversum 3. Veel fans hebben dezelfde muziek later ook op cd en dvd aangeschaft behalve de verstokte platendraaiers, die de voorkeur geven aan het warme geluid incl. kraken en tikken boven de digitale versies. Hoe de muziek ook ten gehore wordt gebracht, de herkenning is er ogenblikkelijk en mooie herinneringen uit die tijd worden moeiteloos opgeroepen.

Het dorp

Aan mijn geboorteplaats, waar ik de eerste acht levensjaren heb doorgebracht, dank ik vele mooie herinneringen. Wij woonden in een ruim vrijstaand huis met een grote tuin in de Molenstraat 122 te Kanne, net over de grens bij Maastricht. Het pand was helemaal onderkelderd maar ik durfde nooit verder dan het eerste vertrek, waar de rekken vol met groente en fruit gevulde weckglazen stonden. Alleen de woonkamer en keuken waren behaaglijk warm door op hout en kolen gestookte kachels want centrale verwarming stond nog in de kinderschoenen. Een luxe badkamer was er niet dus baden deden wij in de grote leefkeuken, na elkaar in een zinken teil. Het toilet, een plank met een gat boven een beerput, bevond zich in een hok achter de stal en voor de moestuin. In de winter kropen mijn zussen en ik samen in een groot bed en op de overloop stond een emmer voor de sanitaire nood. De zolder, bereikbaar via een vaste krakende trap, was ons speeldomein maar buiten was veel meer te beleven.
Vanuit de keuken kon je een stenen trap afdalen naar de enorme tuin, die uit drie gedeelten bestond. Eerst de siertuin met veel grind, vervolgens de moestuin en achteraan de fruitbomen en -struiken. De inhoud van de beerput werd, m.b.v. een komvormige schep met lange steel, als mest over het land verdeeld. Het verhaal gaat dat ik vanuit de kinderwagen tussen de rode kool ben beland, vandaar dat dit mijn lievelingsgroente is geworden. Op het achterste deel, ons eigen stukje fruitbos, waren wij veel te vinden.
Aan de overzijde van de straat stonden huizen, een winkel en de gendarmerie, die allemaal hebben moeten wijken voor de verbreding van het Albertkanaal. Op dat Belgisch politiebureau speelde ik wel eens met een vriendje, erg spannend als de cellen bezet waren. Je kon een rondje lopen vanaf de bunker aan het kanaal, achterlangs de bebouwing en bij de molen weer terug. De opluchting was groot, als ik het woest stromende water en het schoepenrad van de molen was gepasseerd maar desondanks bleef het lokken. Mijn oudste zus heeft het gepresteerd om over een hoge boog van de kanaalbrug te lopen. Onze ouders zagen dit waagstuk op afstand met angst in de ogen aan want zij durfden niet te roepen omdat hun dochter dan bang en ongeconcentreerd zou kunnen worden.
De Molenstraat was een rustige straat doordat de hoger aangelegde doorgaande weg Maastricht - Tongeren in een bocht om ons heen liep. Een ideale speelstraat met alleen bestemmingsverkeer en doordat het aan beide kanten bergafwaarts liep. Op de fiets konden wij vanaf de kanaalbrug, de langste en steilste helling, makkelijk de gendarmerie aan de andere kant van de straat halen. Als er voldoende sneeuw lag dan lukte dat ook op de slee, wij vervloekten de mensen die de inhoud van de asla op de helling uitstrooiden. Mijn twee oudere zussen lieten mij zelfs in de kinderwagen naar beneden rollen. Aan de andere kant van de doorgaande weg waren heuvels, waar wij vanaf rolden, zwaaiden en schreeuwden naar onze moeder, die ons vanuit de tuin kon zien en horen. Daar waren ook grotten maar verder dan het daglicht reikte, durfden wij niet te gaan.
Wij moesten een eindje lopen naar de school aan de overkant van het kanaal. Vlak voor school stroomde de Jeker onder de weg door en bij de stenen brug was mijn rode schooltasje in het water gevallen. Wij zijn toen harder dan de stroming naar het volgende bruggetje gerend, waar we met een lange tak door het hengsel te steken mijn schooltasje uit de beek konden vissen. Op mijn kamer hangt een aquarel van de bewuste brug over de Jeker met de kerk op de achtergrond. Vanaf het schoolplein marcheerden de kinderen op de Radetzky mars klassikaal naar binnen. De meester of juf had een dubbele klas in een groot vertrek met in het midden een kachel, waar we 's winters het schoeisel te drogen zetten.
Mijn vader werkte op Chateau Neercanne, waar wij ook wel eens vertoefden in de mergelgrotten waar de wijn lag opgeslagen en in de potterie. De op- en afrit van het kasteel lag op Nederlands grondgebied dus moest hij altijd voorbij de douanepost. Op een avond was mijn vader met zijn blauwe Ford Anglia bij de grensovergang gestopt om een brief te posten. Voor dat korte ogenblik had hij het portier van zijn auto, met de vlakke achterruit en vleugels, open laten staan. Toen hij weer instapte, zat hij niet meer alleen in de auto want op de passagiersplaats zat een grote bruine boxer, die vastbesloten was om mee naar huis te gaan. Wij waren blij verrast met deze nieuwe huisgenoot maar we mochten en konden niet nog een hond erbij hebben.
Ik was bedroefd toen wij uit Kanne vertrokken en verhuisden naar Stein, waar ik mijn leuke jeugd heb voortgezet. Alhoewel ik er een aantal keren ben teruggekeerd, weet ik niet hoe het er momenteel uitziet. Vandaar dat deze blog, die nog veel langer had kunnen zijn, volledig in de verleden tijd is geschreven. Als ik het lied "Het dorp", gecomponeerd door Jean Ferrat, vertaald door Friso Wiegersma en vertolkt door Wim Sonneveld, hoor dan word ik telkens aan Kanne herinnerd.

Wikken en wegen

De simplistische benadering om te kijken naar wat je wel kunt en niet naar wat je weer hebt moeten inleveren, werkt niet. Het een maakt het ander niet goed en je kunt moeilijk iets vergeten waar je dagelijks mee wordt geconfronteerd. Ik ben geen doemdenker, integendeel ik heb altijd geprobeerd om zo positief mogelijk te blijven. Bij de geringste tegenslag, de moed verliezen dat past niet bij mij maar soms valt het echter niet mee om een lichtpuntje te blijven zien. Als ik alles op een rijtje zet dan kan ik makkelijk en snel in een negatieve spiraal terechtkomen. Gewoon niet doen, is te kort door de bocht want ik wil mijn ogen niet sluiten voor de werkelijkheid, ook al is die hard. De achteruitgang gaat geleidelijk maar gestaag waardoor ik kan "wennen" aan een verslechtering totdat ik inzie dat iets niet langer (verantwoord) gaat. Op een gegeven moment sta ik dan open voor een hulpmiddel, alternatief of accepteer dat iets tot de verleden tijd behoort.
A.L.S. wordt wel eens vergeleken met een sluipmoordenaar en niet onterecht kan ik inmiddels beamen. In de afgelopen vijf jaar zijn over mijn hele lichaam sporen achtergelaten maar ik heb van kortbij meegemaakt dat deze aandoening veel sneller en harder kan toeslaan. Nadat zij zich op de regionale bijeenkomst van de V.S.N. hadden voorgesteld, zijn drie dames ongeveer een jaar na de diagnose overleden. Alhoewel je in mijn geval van een gematigd progressief verloop zou kunnen spreken, is de door deze ziekte aangerichte schade aan lichaamsfuncties op allerlei fronten merkbaar. De spasticiteit in mijn benen, de afname van spiermassa en -functies in mijn armen, de verminderde longcapaciteit en de kauw- en slikproblemen alsmede de verslechterde spraak t.g.v. de aangetaste tong. Nogmaals ik hol niet achteruit maar wat geleidelijk uitvalt is wel definitief ingeleverd.
Het eten en drinken vraagt een steeds grotere geestelijke en lichamelijke inspanning, energie en tijd die ik ook in andere bezigheden kan steken. Het verslikkingsgevaar met eventueel longproblemen moet worden ingetoomd en daarnaast wordt de menukeuze dermate beperkt dat je zaken tegen elkaar gaat afwegen. De verpleeghuisarts had mij al eerder ter overweging gegeven om op sonde-voeding over te stappen. Wij hebben besloten om 's nachts te starten met een kwart van de totale hoeveelheid zodat ik overdag alle bewegingsvrijheid behoud. Zodoende kan ik aan de maaltijden blijven deelnemen maar minder nuttigen of er een overslaan.
Samen met de fa. Kersten en de ergotherapie heb ik een andere rolstoelbediening besproken. Ik heb al eerder geschreven dat de huidige bediening steeds meer problemen geeft. Om mijn hand op de stuurknuppel te leggen moet ik al een berg werk verzetten maar ook naar rechts of achteruit rijden valt zwaar. Er komt naast de hand- ook kinbesturing op de elro zodat ik alle gelegenheid krijg om mij de nieuwe bediening eigen te maken. De elro is destijds aangevraagd met middenbesturing maar het bedienen van de mini-joystick was voor mij een vermoeiende aangelegenheid. Het strekken van de vingers en er ook nog naar alle richtingen kracht mee uitoefenen, was een te grote opgave. De onderdelen voor de midden- en kinbesturing komen ver overeen alleen de beugel, waar de kin in rust en die kan wegdraaien, moet nog worden aangevraagd.

Domper

Eindelijk was het dan zo ver, de sms-kaart en de kabel voor de Gewa zouden worden geleverd en geïnstalleerd. Een maand na de goedkeuring van beide aanvragen hebben wij geïnformeerd bij RDG Kompagne hoe het er voor stond. Nog twee weken later, woensdag 2 april, werd door twee medewerkers van de bovengenoemde firma een datum geprikt waarop zij beiden konden. Ik heb naar die dag toegeleefd en mij verheugd op het bedieningsgemak van de mobiele telefoon en de afstandsbediening.
Er zou een update van de Viking communicator software worden uitgevoerd maar zij hadden alleen de Engelstalige versie bij zich. Met veel moeite, zelfs bellen naar Noorwegen, werd uiteindelijk het juiste bestand gedownload. Na het updaten is een probleem opgelost maar ook een ander voor in de plaats gekomen. Een foutmelding, waarna het systeem door iemand moet worden herstart, krijg ik nog steeds. Het installeren van Gewa software ging vlekkeloos en de afstandsbediening werkt naar tevredenheid. De functies van de dvd speler zijn ingelezen zodat ik die ook kan bedienen. De Globetrotter sms-kaart is door RDG Kompagne getest en werkt goed met de MiniMerc spraakcomputer, alleen de benodigde software is veeleisend. De headmouse, Gewa en sms-kaart, samen via een usb-hub op een usb-poort aangesloten, werkt niet maar dat was blijkbaar onbekend bij de heren. Een usb-hub, die rechtstreeks door de accu van de rolstoel wordt gevoed, zou de oplossing zijn.
Het resultaat aan het eind van een lange middag was ronduit teleurstellend. De aanvraag van de sms-kaart dateert van 18 januari en nu bijna drie maanden later, kan ik nog steeds niet smssen. Alhoewel algemeen bekend, is het toch telkens weer bedroevend te ervaren dat instanties en bedrijven het niet zo nauw nemen met snel en goed werk leveren.

Zon, zee en zand

De schuimende golfslag van de opkomende vloed slaat met hoorbaar geweld tegen het strand en de krijsende meeuwen zeilen moeiteloos door het luchtruim. Deze natuurgeluiden zijn vertrouwd en onlosmakelijk met de zee verbonden, waar de schreeuwende strandgangers en harde muziek alleen maar afbreuk aan doen. Op een topdag wordt om ieder stukje strand gestreden en duidelijk gemarkeerd door windschermen strandlakens of anderszins. Eenmaal op jouw territorium genietend van de koesterende zonnestralen, is elk treffend zandkorreltje of waterdruppeltje er een te veel en bijzonder irritant. Passanten worden geacht nauwlettend rekening te houden met jouw aanwezigheid en ook al betreft het een spelend kind dan nog is het onvergeeflijk. De verzengende zonnehitte, versterkt door het warmteabsorberende zand, laat de lichaamstemperatuur tot een koortsachtige waarde oplopen.
Voor de woeste branding opspringende badgasten, vinden afkoeling in het zilte zeewater dat een olieachtige laag op hun lijven achterlaat. Zodra het strand wordt betreden, is het afgelopen met de zandvrije status van de natte glanzende lichamen. Even onder de douche is lekker verfrissend maar helaas overheerst dit verkwikkende gevoel slechts tijdelijk. Voordat jouw stek is bereikt, zijn voeten en onderbenen weer met zand bekleed en berustend wordt besloten om gestrekt te gaan zonnen. Na opdroging laat het zeezout een witte tekening op de gebruinde of verbrande huid achter, die na het insmeren met een sunblocker weer wordt gewist. Dit ritueel van opwarmen en afkoelen, kan veelvuldig worden herhaald tot de zonsondergang er definitief een eind aan maakt.
Terwijl het omkleden in een vloek en een zucht kan geschieden, wordt er vaak een heuse ceremonie van gemaakt waardoor het juist ongewenst of niet de aandacht trekt. Onvermijdelijk komt het moment dat alles moet worden ingepakt en liefst zonder een aanzienlijk deel van het strand mee naar huis te nemen. De nagloeiende warmte van de zon, het plakkerige zout van de zee en het overal doordringende zand zijn echter elementen, die zich niet zomaar laten afschudden.

Kort bericht dienst

Short message service klinkt toch beter en is ooit geïntroduceerd door een industrieel om zijn werknemers met elkaar te laten communiceren. Deze man kon niet vermoeden dat dit zou uitgroeien tot een razend populair communicatiemiddel. In tegenstelling tot de meeste telefoongesprekken, is een sms direct en zakelijk. De verzender krijgt geen bezettoon of voicemail te horen maar kan een bericht ogenblikkelijk versturen. De ontvanger kan een sms lezen en eventueel beantwoorden wanneer het hem of haar uitkomt. Een bericht waarin kort en bondig een boodschap wordt verwoord, zegt vaak meer dan een lang gesprek met een hoop ballast. Een ander groot voordeel van sms is dat het in alle rust kan worden opgesteld of gelezen en er wordt over het algemeen discreet mee omgegaan. Sommigen voeren een telefoongesprek met een stemvolume alsof zij de afstand naar de ontvanger moeten overbruggen waardoor iedereen ongevraagd deelgenoot is. Ik wil geen pleidooi voor de sms houden, alhoewel er zeker pluspunten aan zitten, maar bellen is voor mij geen optie meer. Het abonnement van mijn mobiele telefoon heb ik daarom op de grootste voordeelbundel voor sms laten zetten.

Gefopt

Op 1 april worden velen in de maling genomen tot groot vermaak van anderen. Ik ben niet zo'n voorstander van mensen voor de gek houden, ik bedoel, om mij tot een fopdag te beperken. Jaren geleden hebben wij, het gezin was nog bijeen, ons grandioos in de luren laten leggen. Vrienden gingen eind maart voor een korte vakantie van huis en huurden nog niet zo lang een decoder, voor de ontvangst van speelfilms. Zij stelden voor om het apparaat bij ons te installeren zodat wij tijdens hun afwezigheid dit eens konden uitproberen. Enthousiast zijn wij daar op ingegaan maar hebben er nauwelijks gebruik van gemaakt. Na verloop van tijd werden wij gebeld door de verhuurder omdat zij hadden getraceerd dat de decoder op een ander adres was geplaatst. Er zou ons een boete worden opgelegd vanwege het oneigenlijk gebruik maken van hun apparatuur. Onze uitleg, dat wij de decoder van vrienden in bruikleen hadden en het verweer, dat het toch geen verschil maakt op welke locatie deze staat als er maar voor wordt betaald, werd van tafel geveegd. De andere kant van de telefoonlijn bleef onverbiddelijk want wij wisten heel goed dat we fout waren. Toen wij met een kater nog zaten na te praten, kwamen onze vrienden op bezoek. Zij hebben zich eerst het hele relaas aangehoord alvorens te bekennen dat zowel de telefonist als zij in het complot zaten om ons er in te luizen.

Tekstfreak

Ik heb nooit een hekel gehad aan het opstellen van teksten maar dat het mijn voornaamste bezigheid zou worden, heb ik niet voorzien. Het vrijwilligerswerk, als secretaris van L.T.V. Stein, heb ik vier jaar lang met veel plezier gedaan. Het notuleren van vergaderingen en het uitwerken tot een concreet en makkelijk leesbaar verslag, lagen mij wel. Iemand, die nog tot alles in staat is, zal vanwege tijdgebrek moeten kiezen uit een scala van vrijetijdsbestedingen. Als uitoefening van je hobby's niet meer mogelijk is dan val je noodgedwongen terug op basalere bezigheden. Blijkbaar ga je die meer waarderen en ontwikkelen waardoor het steeds leuker wordt om er tijd en energie in te steken.
De afgelopen maanden heb ik zo'n zestig blogs gepubliceerd en veel positieve reacties mogen ontvangen. Sommigen vinden dat er aan mij een schrijver verloren is gegaan en anderen zijn minder lovend door het als aangename leesstof te bestempelen. Met die laatste beoordeling ben ik al dik tevreden en dat is voor mij een stimulans om ermee door te gaan. Natuurlijk is het mooi meegenomen als je van een hobby je broodwinning kunt maken, dat geldt ook voor muziek- en sportbeoefenaars. Wellicht is dat in een volgend leven voor mij weggelegd dus wees alert op een auteur met mijn schrijfstijl.
Zoals uit het blog "Van teen tot top" wel blijkt, beschik ik over een rijke fantasie. Na die vier zwaarmoedige stukjes proza, vond ik de tijd rijp voor wat luchtiger leesvoer. Van zulke sfeerimpressies kunnen jullie er de komende periode meer verwachten. Ik was zeer gevleid dat de kranten de tekst over de theateroproer letterlijk van mijn weblog hadden overgenomen. Misschien lezen de redacties mee en mag ik nog eens iets aanleveren of krijg ik een vaste column aangeboden.