Olympic challenge

De Olympische spelen van Beijing zitten er weer op, het was ruim twee weken genieten van topsporters en hun prestaties. Iedere morgen, soms al tijdens de persoonlijke verzorging, ging de tv aan om de verrichtingen te volgen. Het waren enerverende dagen want een middagdutje schoot er vaak bij in. De nieuwsgierigheid en de wil om sportuitslagen live mee te krijgen, overwonnen mijn vermoeidheid. Midden in de nacht heb ik echter nooit gekeken, dat vond ik een beetje te gortig. De behaalde resultaten en de reacties van sporters, coaches etc. riepen bij mij niet te onderdrukken emoties op. Mooi om te zien dat jarenlang trainen en verder alles opzij zetten voor jouw sport, uiteindelijk wordt beloond. Zestien medailles, waarvan zeven goud, is niet slecht voor een relatief klein land als Nederland. Natuurlijk had het aantal plakken hoger kunnen uitpakken maar wat er in zit, moet op dat moment ook nog lukken.
China heeft laten zien de organisatie van zo'n gigantisch sportevenement aan te kunnen, hetgeen niemand betwijfelde. De openings- en sluitingsceremonie waren een groots spektakel, dat niet snel zal worden overtroffen. Londen heeft een budget ter grootte van de helft van de Chinezen en dat vind ik een goede zaak want het mag best bescheidener. Het is echter niet uitgesloten dat over vier jaar het besteedde bedrag aanzienlijk hoger blijkt te zijn. Ramingen moeten niet zelden naar boven worden bijgesteld en de Engelsen hebben natuurlijk ook hun prestige. Toekomstige organiserende landen zouden dat los moeten laten en het als een uitdaging moeten beschouwen om met minder financiële middelen toch goede Olympische spelen neer te zetten.