Onhandig

Door de slechte aansturing en dientengevolge afsterving van de spieren gaan steeds meer dagelijkse handelingen me moeilijker af. Dit uit zich vooral in de handen, het gemis van de zogenaamde pincetfunctie speelt me meer en meer parten. Wat zijn goed functionerende handen toch onontbeerlijk.
Voor het eerst werd me dit duidelijk bij het hanteren van bestek en het omdraaien van een sleutel. Voor veel ongemakken zijn er oplossingen aan te dragen maar hoe groot mag het magazijn worden. De lepel en de vork hebben dikkere handgrepen gekregen. Het aangepaste mes heb ik afgeslagen want dat had te veel weg van een handzaag, een scherp gekarteld mes biedt nu soelaas. De sleutels zitten aan een grote greep zodat draaien veel makkelijker gaat. Het staat zo vreemd als je niet kunt wegrijden omdat je simpelweg de auto niet op contact krijgt of niet je huis kunt betreden omdat je de voordeur niet van het slot krijgt.
Wassen, scheren, aankleden vergen ook steeds meer tijd maar ik probeer zelfredzaamheid hoog in het vaandel te houden. Douchen gaat dankzij de beugels en het zitstoeltje best nog redelijk goed en daar neem ik nog steeds graag de tijd voor. Nat scheren wordt te link en doe ik nog zelden, het scheerapparaat is vrij zwaar om te hanteren maar gladde kaken zijn zo lekker. Hemden worden vanwege de knopen zo veel mogelijk gemeden. Een ritssluiting kan makkelijker gesloten of geopend worden als er een sleutelring aan bevestigd zit want ik vrees de dag dat ik het in mijn broek moet doen. Sokken aantrekken gaat in etappes want duim en wijsvinger staan niet toe dit in een beweging te doen. De schoenlepel biedt uitkomst bij het aantrekken van schoenen.
En zo zou ik nog wel even door kunnen gaan. Gelukkig ondervind ik geen problemen bij het intikken van tekst op het toetsenbord van mijn laptop want mijn handschrift begint ook onherkenbaar en onleesbaar te worden.