Afgelopen weekend heb ik voor het eerst mogen ervaren hoe het is om rolstoelgebruiker te zijn, m.n. op het drukke terrein van het Dolfinarium. Je ziet alles vanuit een andere hoogte, volwassenen kijk je tegen het achterste of in het kruis i.p.v. in het gezicht. Dat is ook een drempel om met iemand een gesprek aan te gaan. De meesten kijken je met een meewarige blik aan en vragen zich waarschijnlijk af of met mij wel te praten valt. Je levert een stuk zelfstandigheid in, je loopt geen eigen koers. Degene die de rolstoel duwt bepaald wanneer, waar naartoe wordt gereden. Je ervaart dat er nog veel niet op rolstoelgebruik is afgestemd, het is vaak behoorlijk zwaar om drempels te nemen of ergens tussendoor te manoevreren.
Met de benenwagen had ik het allemaal niet kunnen volhouden en met een electrische rolstoel gelden een aantal nadelen niet meer. Maar de grootste winst was dat de rolstoelgebruiker en de begeleiders het eerst naar binnen mochten en op de eerste rij konden plaatsnemen bij de dolfijnenshow.
