Tegenstelling

Ik loop niet veel omdat het gewoon te vermoeiend en te gevaarlijk is geworden. Aangezien mijn spieren vertraagd en ongecoördineerd hun werk proberen te doen gaat er veel kracht verloren. Bij elke stap die ik zet moet er gecorrigeerd, opnieuw naar mijn evenwicht gezocht worden. Dit kost heel veel energie, energie die ik ook graag voor andere zaken gedurende de dag wil aanwenden.
Tijdens die geringe meters “lopen” maak ik dagelijks een aantal angstige momenten door. Momenten waarbij niet is uitgesloten dat ik vroeg of laat ernstig letsel oploop. Meestal kan ik me nog snel ergens aan vastgrijpen maar als dat niet meer lukt, is er ook geen houden meer aan. Het valt niet mee om snel en op een adequate wijze te reageren als je spieren niet in staat zijn om goed samen te werken en de kracht ook niet meer is wat het geweest is.
Deze blog heb ik niet geplaatst om medelijden op te wekken, zo steek ik niet in elkaar. Ik had louter de behoefte om dit van me af te schrijven en mezelf en anderen er op voor te bereiden dat ik zeer waarschijnlijk voor het eind van het jaar permanent in een rolstoel zit. Wat een tegenstelling; enerzijds blijheid omdat de voorziening er op korte termijn aan lijkt te komen en anderzijds treurnis omdat je aanvoelt dat je steeds meer mobiliteit aan het inleveren bent.