Tot voor kort heb ik altijd gedacht dat een mens twee keer dood gaat namelijk als je overlijdt en als je wordt vergeten. Bram Vermeulen deelde die mening en heeft dat eens als volgt verwoord:
Als ik gestorven ben dan huil maar niet
Ik ben niet echt dood moet je weten
Het is slechts een lichaam dat ik achterliet
Dood ben ik pas als jij me bent vergeten
Er worden echter ook veel mensen bij leven al vergeten als ware zij overleden. Als je oud en/of ziek bent, vallen veel contacten weg. Zodra je uit het arbeidsproces en verenigingsleven bent, tel je niet meer mee ongeacht wat je hebt betekend. Niemand is onmisbaar of onvervangbaar, voor jou een ander als de boel maar blijft draaien. Sommige bewoners krijgen niet of nauwelijks bezoek behalve als het levenseinde nadert dan staat de gang vol en is de kamer te klein. Na het overlijden word je regelrecht de hemel in geprezen. Natuurlijk ga je geen trap na geven maar over de doden niets dan goeds wordt vaak overdreven. Bij zo'n lofrede, vraag ik mij af of die woorden ook tegen de betrokkene zijn geuit en zo niet, hoe mooi dat zou zijn geweest. Waardering laten blijken of uitspreken valt velen zoveel moeilijker dan iemand terechtwijzen terwijl van een compliment meer kracht uitgaat als van een standje. Een spreuk, die me altijd is bijgebleven, luidt:
Veel mensen vallen pas na hun dood in goede aarde.
skip to main |
skip to sidebar
Dit weblog is voornamelijk bedoeld om belangstellenden de mogelijkheid te bieden informatie te verkrijgen of reacties te geven op ontwikkelingen die samenhangen met A.L.S. Natuurlijk zal ik er voor waken dat het niet louter en alleen over deze spierziekte gaat want de wereld draait door..... Uiteraard gaat mijn voorkeur uit naar persoonlijk contact maar deze informele wijze van communicatie waarbij een grote groep personen in één keer te bereiken is, spreekt me ook wel aan.
