Onbewoond eiland

Vorig weekend liet de spraakcomputer mij in de steek. Zaterdagmorgen was het scherm al minder helder dan normaal. In de loop van de dag is het donkerder geworden, vooral de linkerkant van het scherm. Zondagmorgen, nadat de MiniMerc ruim twaalf uur uit is geweest, is het scherm wel leesbaar maar nog steeds niet zo helder als gebruikelijk. Dit is zo gebleven en niet nagenoeg donker geworden zoals zaterdag wel het geval was. Het contrast is beduidend afgenomen maar ik blijf de spraakcomputer gebruiken totdat het onwerkbaar wordt.
De firma, die de MiniMerc heeft geleverd, is op de hoogte en heeft voorgesteld deze op te sturen. Het heen en weer zenden kost al enkele dagen. Wordt de MiniMerc meteen na binnenkomst nagekeken en hoe snel wordt het euvel gevonden? Vervolgens wordt een offerte gemaakt, waar de zorgverzekeraar goedkeuring aan moet geven. Er van uitgaande dat die fiat wordt gegeven, hoeveel tijd is daarmee gemoeid? Kan het direct worden verholpen of moeten er eerst onderdelen worden besteld? In het laatste geval, hoe lang laat de levering dan op zich wachten? Misschien kom ik als een doemdenker over maar het betekent nogal wat om niet de beschikking te hebben over een spraakcomputer. Voor langere tijd niet kunnen communiceren en sms-sen betekent in een isolement zitten alsof je op een verlaten, afgelegen oord bent aangespoeld.
Vandaag bleef na het aanzetten van de MiniMerc het scherm volledig zwart en omdat herstarten geen uitkomst bood, zag ik het al somber in. Het was ons opgevallen dat een kabel van de Gewa-sensor aan de krappe kant is, waardoor de binnenleidingen zichtbaar zijn. Van de 5-aderige kabel blijken er twee te worden gebruikt en de overige drie hangen er ongeïsoleerd bij. Waarschijnlijk is dit de oorzaak van alle problemen, niet alleen het uitvallen van het scherm maar ook van headmouse, Gewa en sms-kaart. Nadat de usb-hub met daarop bovengenoemde onderdelen was uitgetrokken, startte de spraakcomputer weer met een leesbaar scherm op. Ik hoop dat het euvel snel en ter plekke wordt verholpen zodat ik niet zonder dit voor mij noodzakelijk hulpmiddel kom te zitten.

Goedgekeurd

Mijn favoriete uitstapje, daar meen ik dus niets van, stond afgelopen dinsdag weer op de agenda. De zaterdag daarvoor had ik mij verslikt maar omdat ik koortsvrij was en de longen schoon waren, besloot ik om het bezoek aan het AZM door te laten gaan. De longmetingen waren slechter dan de vorige keer omdat ik vaak moest kuchen tijdens het geforceerd in- en uitademen. Bovendien had ik moeite om mijn lippen goed gesloten om het mondstuk te houden. Ik vraag mij af of dat onderzoek van de longfunctie zo nog zin heeft. Belangrijker was dat ik geen klachten heb en dat de bloedgaswaarden stabiel waren gebleven. De longarts zag geen aanleiding om ademondersteuning te adviseren. Er is afgesproken om in oktober telefonisch contact te hebben en voor eind november een volgende controle te plannen. Het is een periodieke keuring specifiek op de conditie van de longen en met een hogere frequentie dan de APK voor auto's. Het is een momentopname maar als het blijft meezitten dan maak ik mijn 52ste levensjaar nog vol.

Olympic challenge

De Olympische spelen van Beijing zitten er weer op, het was ruim twee weken genieten van topsporters en hun prestaties. Iedere morgen, soms al tijdens de persoonlijke verzorging, ging de tv aan om de verrichtingen te volgen. Het waren enerverende dagen want een middagdutje schoot er vaak bij in. De nieuwsgierigheid en de wil om sportuitslagen live mee te krijgen, overwonnen mijn vermoeidheid. Midden in de nacht heb ik echter nooit gekeken, dat vond ik een beetje te gortig. De behaalde resultaten en de reacties van sporters, coaches etc. riepen bij mij niet te onderdrukken emoties op. Mooi om te zien dat jarenlang trainen en verder alles opzij zetten voor jouw sport, uiteindelijk wordt beloond. Zestien medailles, waarvan zeven goud, is niet slecht voor een relatief klein land als Nederland. Natuurlijk had het aantal plakken hoger kunnen uitpakken maar wat er in zit, moet op dat moment ook nog lukken.
China heeft laten zien de organisatie van zo'n gigantisch sportevenement aan te kunnen, hetgeen niemand betwijfelde. De openings- en sluitingsceremonie waren een groots spektakel, dat niet snel zal worden overtroffen. Londen heeft een budget ter grootte van de helft van de Chinezen en dat vind ik een goede zaak want het mag best bescheidener. Het is echter niet uitgesloten dat over vier jaar het besteedde bedrag aanzienlijk hoger blijkt te zijn. Ramingen moeten niet zelden naar boven worden bijgesteld en de Engelsen hebben natuurlijk ook hun prestige. Toekomstige organiserende landen zouden dat los moeten laten en het als een uitdaging moeten beschouwen om met minder financiële middelen toch goede Olympische spelen neer te zetten.

Hoogmoed en val

De medaille-kansen voor Nederland op de Olympische spelen in Beijing is aanzienlijk hoger ingeschat dan dat er daadwerkelijk goud, zilver of brons wordt behaald. Althans veel deelnemers geloven in eremetaal en zowel verslaggevers als supporters gaan daar graag in mee. Sportbeoefenaars moeten ambitieus zijn, voor het hoogst haalbare willen gaan. Meedoen is belangrijker dan winnen, is een leus die voor de bij voorbaat kanslozen kan gelden. De lat te hoog leggen, vaak tegen beter weten in, is echter geen goede zaak. Als er te hoge verwachtingen worden gewekt dan kunnen teleurstellingen niet uitblijven. In de eerste week hebben we al heel wat verloren en tegenvallende resultaten gezien. Gemiste finales door sporters, die zeiden voor niets minder dan goud te gaan, en met brons genoegen moesten nemen of helemaal geen podiumplaats bereikten. Topfavoriete titelkandidaten, die het op beslissende momenten lieten afweten, en gedesillusioneerd vroegtijdig de aftocht moesten blazen. Voormalige medaille-winnaars, die nog een laatste gooi naar een plak wilden wagen, en hun mindere moesten erkennen in de nieuwe generatie topsporters. Het zou de Nederlandse deelnemers sieren als zij zich iets bescheidener opstellen en de sportieve prestaties meer voor zich laten spreken.

Spiegelbeeld

Vroeger, zei de oude man, keek ik meerdere malen per dag in de spiegel en niet alleen uit ijdelheid. 's Ochtends tijdens het scheren en andere verzorgende handelingen om goed voor de dag te komen maar ook gedurende mijn werk. Voor een medisch microbiologisch analist is goede hygiëne een vereiste dus waste ik regelmatig mijn handen. Aangezien boven elke wastafel een spiegel hangt, is het onvermijdelijk dat je jezelf een blik waardig gunt. Nu ik niet meer werk en mijn persoonlijke verzorging aan anderen moet overlaten, kijk ik hoogst zelden nog in een spiegel. Afgelopen weekend werd mij er een voorgehouden en toen schrok ik van mijn vemagerde hals. Mijn armen en schouders met dunner wordende spieren krijg ik dagelijks onder ogen maar de musculatuur neemt ook elders af. Uiteraard overviel mij dat gegeven niet maar de onverbiddelijke aanblik van slap hangende huid in de halsstreek was nieuw en confronterend. Een hoofdsteun is onontbeerlijk om van tijd tot tijd de nekspieren rust te geven. Wellicht dat een hoofdsteun met zijkanten een optie is om ook zijdelings steun te krijgen. Tijdens een taxirit, zeker als die over veel drempels voert, schudt mijn hoofd alle kanten op. Bij Valys kun je met een medische verklaring aanvragen om ritten niet te combineren zodat altijd het snelste traject wordt afgelegd. Het is mij onbekend of dat ook bij Regiotaxi mogelijk is en beslist de moeite waard om naar te informeren.

Leve de vrijheid

De bediening van de elro d.m.v. de kinbesturing bevalt goed. Van knipperlicht tot kantelverstelling, alles kan ik met mijn kin bedienen. Binnenshuis gaat het rijden redelijk goed maar buiten beduidend minder. De joystick schiet vanwege de vele oneffenheden regelmatig onder mijn kin uit. Het is bepaald niet plezierig als de joystick plotseling op de adamsappel stoot. Hoge snelheden en grote afstanden zijn met deze besturing ondoenlijk. Tijdens het rijden kan ik niet om mij heen kijken want dan zwenkt de elro ook meteen die richting uit. De behendigheid waarmee ik vroeger manoevreerde in kleine ruimten en door smalle doorgangen, vraagt nu meer tijd en opperste concentratie. Ondanks dat ik heb ingeleverd op allerlei terrein, ben ik toch blij dat ik nog in staat ben om mijzelf te verplaatsen. Zelfstandig, wanneer en zoveel ik wil van de afdeling af kunnen gaan, is mij veel waard. Met de taxi er op uit trekken voor een visite, theatervoorstelling of welk uitstapje dan ook, geven het leven kleur. Vanwege de spraakcomputer, door velen aangezien voor internet-pc met webcam, heb ik veel bekijks. De kinbesturing doet daar nog een schepje bovenop waardoor mijn bezienswaardigheidsgehalte dat van menig cultureel goed overstijgt.

Allemaal beestjes

Ik heb mij dikwijls afgevraagd hoe dieren en ook mensen in derde wereldlanden het kunnen verdragen dat vele insecten op hun lichamen zitten. Paarden of koeien die worden geplaagd door klein ongedierte en zich niet verder kunnen verweren dan hun staarten reiken. De beelden van de Afrikaanse bevolking wiens gezichten bedekt zijn met ongedierte, gaan regelmatig de wereld over. Deze dieren en mensen hebben de zinloosheid van het verjagen van al die beestjes ingezien en geleerd om te gaan met de irritatie. Nu mijn armen mij in de steek laten, kan ik beamen dat je verdraagzaamheid kunt opbouwen. Ik doe niet muggezifterig en sta een beetje bloed van al die liters af aan een passerende vrouwtjesmug. Mieren mogen over me heen kruipen als ze maar geen mierenhoop van mij maken. Ik hoop dat een bij inziet dat ik niet het bloempje ben waar hij naar op zoek is. Een spin, die me helpt ander ongedierte weg te vangen, mag mij gerust opnemen in haar web. Ik kan absoluut geen enkel beestje zelfs geen vlieg kwaad doen.