In mijn prille tienertijd las ik graag in de Kameleonboeken over de tweeling Hielke en Sietse Klinkhamer, die iedere dag wel iets avontuurlijks beleefden. Na de succesvolle eerste film, die met 750.000 bezoekers de best bezochte Nederlandse film van 2003 was, is er in juni dit jaar het vervolg op de avonturen van de schippers van de Kameleon op het witte doek verschenen met de toepasselijke titel Kameleon 2.
Wat mij vanmiddag is overkomen zou ook een verfilming waard zijn geweest maar gelukkig was er geen camera in de buurt. Na de fysiotherapie had ik mij voorgenomen om nog wat te gaan toeren met de scoot, het was tenslotte lekker weer en Renate zou tot half vier op school bezig zijn. Het gebied rond het kasteel aan de Hagelkruisweg had ik al een keer verkend maar ik wist dat er nog een pad moest zijn dat naar een moeras voert.
Ik had inderdaad de juiste weg gevonden en kon het moeras metersdiep rechts van me zien liggen. De begaanbaarheid van het pad was heel redelijk maar vlak voordat ik om had moeten keren omdat een omgevallen boom de doorgang versperde sloeg het noodlot toe. Ik reed met mijn linkerachterwiel over een boomstronk waardoor de scoot uit balans raakte en richting ravijn kantelde. Gelukkig bleef die daar vrijwel meteen op de zijkant liggen maar ik kwam nog een stuk lager op de steile helling tussen de bramenstruiken terecht. Ik moet er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren als die driewieler over me heen gerold zou zijn.
Een beetje van de schrik bekomen probeerde ik op mijn benen te kunnen gaan staan maar dat wilde aanvankelijk niet lukken. Ik slaagde er wel in mijn stok te bemachtigen waardoor ik rechtop kon komen en door het handvat aan het stuur van de scoot te haken kon ik me ook al iets tegen de helling opklimmen. Op een gegeven moment keek in de ogen van een Bordercollie en wist ik dat het baasje van deze hond niet veel later zou volgen. Dat baasje bleek een potige vrouw te zijn, die me verder tegen de helling omhoog heeft geholpen maar helaas was dit niet het einde van dit hachelijke avontuur.
Toen we de scootmobiel weer op drie wielen hadden gehesen, probeerde ik, staande naast de scoot, deze iets van de helling weg te rijden. De scoot kwam een stuk veiliger te staan maar ik verloor mijn evenwicht en viel weer een stuk de helling af. Met de steun van deze hulpvaardige vrouw en mijn stok lukte het weer om op het vlakke gedeelte terecht te komen. Nadat ik mijn redder in nood hartelijk had bedankt, ben ik met de scoot dwars tussen struiken en bomen gereden. Ik had geen zin meer om dit pad te volgen en wilde zo snel mogelijk weg van die helling geraken.
Klokslag half vier reed ik achterom en bleek dat Renate al geruime tijd thuis was omdat de computerles niet was doorgegaan. Afgezien van de nodige schrammen op en doornen in mijn hoofd, handen en rug, vuile kleren en schoenen en een afgebroken knipperlicht is er geen noemenswaardig letsel of schade te melden. Uiteraard was ik enige uitleg verschuldigd aan Renate, die behoorlijk geschrokken en boos was. Na dit voorval is bij mij het besef gegroeid dat de mogelijkheden het steeds meer moeten afleggen tegen de onmogelijkheden. Bovendien kan ik anderen niet opzadelen met de angst dat ik mogelijk iets aan het doen ben waar ik niet meer toe in staat ben en dus onverantwoord is.
