Mijn vijand

Als de diagnose ALS is gesteld
dan staat je wereld op zijn kop.
Je lichaam wordt zo onvoorspelbaar.
en je weet, het houdt een keer op.

Eerst moet je het een plekje geven.
maar kun je dat eigenlijk wel?
Je moet er mee leren leven,
al gaat het allemaal wel snel.

Genieten doe je nu met de dag,
want maanden klinken nu zo ver weg.
En niet wetend of je die beleven mag,
de een heeft wat geluk en de ander pech.

Je kinderen niet mogen op zien groeien,
dat doet mij nog het meeste pijn.
Het andere kan mij niet zoveel boeien,
ik wil zo graag nog lang bij hun zijn.

Het is ook moeilijk voor de mensen om je heen,
ze kunnen alleen maar helpen en er voor je zijn.
Jou af te zien takelen, steeds een beetje meer.
dat doet hun ook zo'n verschrikkelijk pijn.

Maar ik wil mijn dagen positief beleven,
het hoeft niet groot al is het maar klein.
Een kus of een aai die je wordt gegeven,
dat is toch ook iets moois en fijn?

Dus geniet van die kleine mooie dingen,
en weet je bent eigenlijk een heel rijk mens.
Om vogels te mogen zien en horen zingen,
Dat is een dove en een blinde zijn wens.

Nee ALS, je krijgt mij niet depressief,
ik geniet van iedere dag dat ik er mag zijn.
En ik neem jou grillen maar voor lief,
en bid voor ooit een goed medicijn.

Want ik geef het niet zomaar op,
ik bind de strijd nu met je aan.
Ook al staat de wereld op zijn kop,
ik laat je niet zomaar mijn lijf binnen gaan.

Ik doe nog dingen die ik wil doen en niet jij,
jij bepaalt nog steeds niet mijn leven.
Zolang ik dit nog kan, dat maakt me blij,
dat is de kracht die mij is mee gegeven.

Dit gedicht kwam ik tegen op internet en wil ik jullie niet onthouden.