29 juli, 2005

Countdown


In het bijzonder deze laatste week valt het Renate en mij zwaar het zonder de meisjes te moeten stellen. Iedere dag heeft Renate het over de nachten dat ze nog moet slapen alvorens ze Anne en Jolijn weer in haar armen kan sluiten.
Als we maandag a.s. weer verenigd zijn, gaan we samen aftellen want vier dagen later vertrekken we dan naar Kreta voor acht dagen vakantie. Dat wordt de eerste keer vliegen voor de meisjes, het zal ons benieuwen hoe hen dat gaat bevallen.
Meestal gaat de tijd veel te snel, zelfs jaren vliegen om maar af en toe zou je wensen dat er wat meer vaart in zat.

28 juli, 2005

Bandenpech



Het voorwiel van de scootmobiel had een lekke binnenband en de buitenband bleek gescheurd te zijn. Het lek is verholpen en er is een nieuwe buitenband op gelegd. Het linkerachterwiel zwabbert inderdaad een beetje maar ook dit is te wijten aan de band, rechtsachter is dat ook het geval maar minder. Ook die buitenbanden zijn al redelijk versleten en liggen niet meer helemaal goed op de velg.
Bij nader inzien vraag ik me af of het niet te maken kan hebben met dat korte ritje dat Jan op de scootmobiel heeft gemaakt. Dat verliep bepaald niet gladjes, Renate en ik hebben ons hart vastgehouden en waren blij toen Jan er weer van afstapte. Op de ene foto wordt er fors in het gashendel geknepen en is de ongerustheid van mijn gezicht af te lezen. Op de andere foto moet er een haakse bocht worden gemaakt anders had de zonnebloem niet meer rechtop gestaan. De remsporen in het gras zijn nog geruime tijd de stille getuigen geweest van deze dollemansrit.

26 juli, 2005

Geschiedenis (HiStory)


Een Eigen Huis van Rene Froger en House For Sale van Lucifer zijn twee liedjes met leuke teksten om lekker mee te zingen. De eerste tekst gaat niet meer op en de tweede hoeft niet meer voor mij want het huis aan de Meijgatenstraat 21 in Stein krijgt nieuwe bewoners. Een huis met een geschiedenis van een kwart eeuw, als muren toch eens praten konden. Wat heeft zich daar al die jaren allemaal afgespeeld, wat is daar voor tijd, energie en geld in gestoken. Ik hoop dat Eric en Jeroen er ook met veel plezier aan terugdenken.
Ikzelf ben meer dan eens naar de Molenstraat 122 in Kanne teruggekeerd om nog eens sfeer te proeven. De eerste acht jaren van mijn jeugd heb ik daar doorgebracht, jaren die veel indruk hebben gemaakt. Het mooie huis, de prachtige tuin maar ook de schitterende omgeving met de heuvels, de grotten en het Albertkanaal staan in mijn geheugen gegriefd.
In 1965 vond de verhuizing plaats naar Stein, waar voor een jongen van mijn leeftijd ook veel te beleven was. Wij gingen wonen in een nieuwbouwwijk aan de rand van het dorp met nog veel open veld, waar het bouwen van hutten en verdedigen tegen indringers aan de orde van de dag waren. De Maas, het Juliana-kanaal en natuurlijk Steinerbos waren ook erg in trek. Ons huis aan de Secr. Stregenstraat. 3 in Stein kreeg regionale bekendheid door de naam "Hier is ’t" op de gevel.
Uiteindelijk ben ik als enige van de familie Corsius in Stein blijven wonen maar daar komt nu na veertig jaar een einde aan. Op 1 april 2005 was ik al ingeschreven in de gemeente Ambt Montfort maar nu mijn huis wordt verkocht, krijgt dat een definitiever karakter. Het bevalt prima in St. Odiliënberg maar het zou fijn zijn als de aanpassingen en de aanbouw of de plaatsing van een unit al gerealiseerd waren. Er komen nu nog meer spullen over en die hadden dan meteen op de gewenste plek geplaatst kunnen worden.

25 juli, 2005

Evaluatie schoenen

Al vroeg was duidelijk dat de orthopedische schoenen niet echt een positieve bijdrage leveren aan het lopen. De steunen die vanuit de zool over de kuit tot aan de knieholte lopen deden in het begin ook zeer aan mijn voeten omdat ze niet voldoende uitgesneden waren. Dit is afgelopen vrijdag verholpen maar het lopen blijft veel energie vergen. Energie die ik gedurende de dag hard nodig heb om die dingen te doen waar ik aan toe wil komen. Het grote winstpunt is de stabiliteit, ik kan behoorlijk overhellen alvorens ik uit mijn evenwicht raak. Maar de fixatie van mijn onderbenen heeft ook nadelige uitwerkingen, het opstaan uit een stoel en het hurken wordt ernstig bemoeilijkt. Als je dan bedenkt dat je veel meer zit dan loopt met je aangepast schoeisel aan, ga je de zin afvragen van het aantrekken daarvan. Meerdere malen per dag je schoenen aan- en uittrekken is ook te inspannend. Ik heb me er bij neergelegd dat grotere stukken lopen niet meer voor mij is weggelegd. In een straal van 20 km van mijn woonplaats maak ik gebruik van de scootmobiel en de inklapbare rolstoel gaat achter in de auto als we verder van huis gaan. De schoenen zonder de steunen zitten uiteraard perfect, het is tenslotte maatwerk dus die zal ik zeker dragen.

What’s another week

Op maandag staat het halve uurtje fysiotherapie vast op de agenda. Normaal glijd ik daar met mijn scootmobiel naar toe maar vandaag dus niet, een lekke voorband noodzaakt mij om de auto te nemen. Na de fysiotherapie heb ik meteen naar Kersten revalidatietechniek gebeld, de leverancier en wegenwacht voor o.a. scootmobielen. Ze willen morgen langskomen maar omdat wij een dagje Stein ingepland hebben om in huis en tuin wat werkzaamheden te verrichten, staat er nu een afspraak voor woensdagmorgen. Ik heb ook aangegeven dat het linker achterwiel een knik heeft, dit was Eric opgevallen tijdens een tochtje naar de Gitstappermolen in Vlodrop. Ik rij dan wel geen formule 1 maar veiligheid boven alles en wie weet is er nog wat meer snelheid uit deze bolide te halen. Even later wordt ik gebeld voor de aflevering van de Quickie Millennium, mijn op maat gemaakte, inklapbare rolstoel. Deze afspraak hebben we toch maar morgen om 9.00 uur ingepland alvorens we naar Stein vertrekken. Donderdag komen ze van de Kringloopwinkel allerlei spullen ophalen, een beetje logistiek inzicht met je wel hebben als twee huisraden samengevoegd worden. De thuishulp komt iedere vrijdag vier uur helpen in de huishouding, vanaf eind augustus gaan we dat verdelen in twee maal twee uur op maandag en donderdag. Het ene moment lijkt het nog een rustige week te worden en even later staat iedere dag toch iets gepland. Dit artikeltje is op maandagmiddag geschreven dus wie weet wat er gedurende de rest van de week nog bij gaat komen.

22 juli, 2005

Spanning

Het had er alle schijn van dat mijn huis verkocht zou worden maar het is nog niet zo ver. Vorige week dinsdag was een stel komen kijken die serieus geïnteresseerd leken, ze hadden 15 augustus als datum van overdracht in gedachten. Er werd een optie verleend tot vrijdag maar op donderdag werd ik al door de makelaar gebeld. Ze gingen het niet redden voor vrijdag omdat er een draagkrachtberekening moest worden gemaakt. Het verzoek om de optie te verlengen tot woensdag werd ingewilligd en ondertussen houd je er rekening mee dat voor half augustus het huis leeg moet zijn. Voor die tijd zijn we ook nog 8 dagen op vakantie dus een beetje planning kan geen kwaad. Woensdag om 17.30 uur kreeg ik de mededeling dat ze nog wat meer tijd nodig hadden om de puntjes op de i te zetten. De volgende dag hadden ze om 10.00 uur een afspraak gepland en dan zou ik voor de middag iets vernemen. Opnieuw verstreek de tijd en liep de spanning op. Donderdag omstreeks half zeven belde de makelaar dat ze er nog steeds niet uit waren. Deze mensen willen heel graag kopen maar verkeren schijnbaar in een financieel onoverzichtelijke situatie. Ze hadden graag nog meer tijd willen krijgen om hun zaken te regelen maar daar is niet meer op ingegaan. Wellicht dat er nu wat meer druk op de ketel staat, de tijd zal het leren.

18 juli, 2005

Zondag


Van oudsher werd de zondag benut om familiebezoeken af te leggen. Ik weet niet of deze traditie vandaag de dag nog zo in ere wordt gehouden. Wat mij betreft had gisteren veel weg van een familietreffen. Eric speelde zijn eerste single op het tennistoernooi van B.R.Z. (Beek). Natuurlijk wilde ik daar graag bij zijn en Renate verblijdde me door ’s morgens te melden dat ze me zou vergezellen. Marlies had aangekondigd te komen kijken en ook Arie was van de partij. Even later voegden Jeroen en Daniëlle zich nog toe aan de supportersschare, dat was een aangename verrassing. Eric wist er weer een spannende pot van te maken (5-7 6-1 7-6). Daarna zijn Renate en ik nog gezellig samen met Marlies en Arie gaan lunchen.
Als ik in de buurt van Stein ben, kan ik het niet nalaten om op Meijgatenstraat 21 binnen te lopen. Even wat post in de hal oprapen, nog wat spullen meenemen en daar blijft het meestal bij. Het huis staat er netjes bij maar in de tuin begint weer van alles flink uit te lopen m.n. de blauwe regen maakt meterslange uitlopers.
Op de terugweg hebben we nog een tussenstop gemaakt in Broeksittard. Het was er lekker uit te houden onder het overdekte terras en uiteindelijk hebben we ons zonder veel overredingskracht laten overhalen om samen met Marjo, Ger en Luc het avondeten te nuttigen.
Na twaalf uur van huis te zijn geweest, arriveerden we rond 22.00 uur moe, tevreden en lichtelijk verbrand weer in St. Odiliënberg.

14 juli, 2005

Humor


Gistermiddag waren Renate en ik op bezoek bij mijn vader, die over ruim drie weken zijn 89-ste verjaardag beleeft. Hij zat te kijken naar de Tour de France, die ik ook aan het volgen ben nu de bergetappes aan bod zijn. Natuurlijk wisselden we wetenswaardigheden aan elkaar uit en zo kwamen we ook te praten over hulpmiddelen. De loopstok, rollator en scootmobiel werden onderwerp van het gesprek. Van een stok had hij nog nooit gebruik gemaakt, de rollator ook zelden maar de scootmobiel die bevalt hem wel. Geheel onverwachts zegt mijn vader:,,Als je mij soms ziet lopen, lijk ik wel een man van 85”. Daar hebben we toen hartelijk om moeten lachen. Heerlijk als je op zijn leeftijd nog altijd zo leuk uit de hoek kunt komen. Humor hoort er gewoon bij, wat je ook meemaakt.

Zomeren


Een zomerdag staat in de Dikke Van Dale omschreven als een aangenaam warme dag in de zomer en meteorologisch gesproken is het een dag waarop de temperatuur boven 25° C komt. Het weer is van oudsher al een dankbaar gespreksonderwerp geweest. Als je niets anders te binnen schiet kun je het altijd nog over het weer hebben. Lekker weertje, wat een weer, het moet nodig eens gaan regenen, veel te warm voor ons landje, het zijn de winters van vroeger niet meer en koud hé zijn enkele uitdrukkingen die elk jaar weer de revue passeren.
Gelukkig wordt het weer voor het grootste deel van bovenaf geregeld want we zouden het toch niet eens worden. Samen hebben we het wel voor elkaar gekregen dat er een gat is ontstaan in de ozonlaag waardoor de gemiddelde temperatuur op deze planeet stijgende is. Met als gevolg dat de ijskappen sneller dan gebruikelijk smelten en er dus ook meer water kan verdampen om weer als neerslag terug te keren naar het aardoppervlak. Kortom niet klagen en het weer accepteren zoals het ons gepresenteerd wordt.
Trouwens aangenaam is een relatief begrip, zo veel mensen, zo veel wensen. Het is een bewezen feit dat men met mooi (hoe relatief dan ook) weer, veel opgewekter is dan met slecht (al weer relatief) weer. En een goed humeur daar hebben we allemaal baat bij, of het nu ons eigen of dat van de medemens betreft.

08 juli, 2005

Onhandig

Door de slechte aansturing en dientengevolge afsterving van de spieren gaan steeds meer dagelijkse handelingen me moeilijker af. Dit uit zich vooral in de handen, het gemis van de zogenaamde pincetfunctie speelt me meer en meer parten. Wat zijn goed functionerende handen toch onontbeerlijk.
Voor het eerst werd me dit duidelijk bij het hanteren van bestek en het omdraaien van een sleutel. Voor veel ongemakken zijn er oplossingen aan te dragen maar hoe groot mag het magazijn worden. De lepel en de vork hebben dikkere handgrepen gekregen. Het aangepaste mes heb ik afgeslagen want dat had te veel weg van een handzaag, een scherp gekarteld mes biedt nu soelaas. De sleutels zitten aan een grote greep zodat draaien veel makkelijker gaat. Het staat zo vreemd als je niet kunt wegrijden omdat je simpelweg de auto niet op contact krijgt of niet je huis kunt betreden omdat je de voordeur niet van het slot krijgt.
Wassen, scheren, aankleden vergen ook steeds meer tijd maar ik probeer zelfredzaamheid hoog in het vaandel te houden. Douchen gaat dankzij de beugels en het zitstoeltje best nog redelijk goed en daar neem ik nog steeds graag de tijd voor. Nat scheren wordt te link en doe ik nog zelden, het scheerapparaat is vrij zwaar om te hanteren maar gladde kaken zijn zo lekker. Hemden worden vanwege de knopen zo veel mogelijk gemeden. Een ritssluiting kan makkelijker gesloten of geopend worden als er een sleutelring aan bevestigd zit want ik vrees de dag dat ik het in mijn broek moet doen. Sokken aantrekken gaat in etappes want duim en wijsvinger staan niet toe dit in een beweging te doen. De schoenlepel biedt uitkomst bij het aantrekken van schoenen.
En zo zou ik nog wel even door kunnen gaan. Gelukkig ondervind ik geen problemen bij het intikken van tekst op het toetsenbord van mijn laptop want mijn handschrift begint ook onherkenbaar en onleesbaar te worden.

06 juli, 2005

Het einde van het begin

Vandaag is het een jaar geleden dat ik voor het eerst hoorde over A.L.S. en dat mijn symptomen sterk deden denken aan deze aandoening. Enfin, dat is uiteindelijk in februari 2005 bevestigd en daarmee is de diagnose afgesloten en geschiedenis. Maar ik vraag me wel af wanneer het begonnen is, vanwege het sluimerende karakter zeker niet eenvoudig vast te stellen. Dit is nog veel moeilijker te bepalen dan het moment van bevruchting en de daarvan afgeleide bevallingsdatum. Maar even ter geruststelling, dit is niet aan de orde.
Ik ben altijd uitgegaan van november 2003 toen ik verschijnselen kreeg in mijn linkerbeen. Met lopen viel op dat ik sleepte met dat been en bij het tennissen bleek dat mijn startsnelheid naliet en ik ballen moest laten gaan.
Onlangs heb ik gemaild met een neurologe van het A.M.C. (Amsterdam), die schreef dat mijn klachten vooral veroorzaakt werden door een bepaalde mate van stijfheid van de spieren, gezien het feit dat ik hoge reflexen in de benen had bij het eerste neurologische onderzoek. Dit gaat vaak gepaard met vertraging van het bewegen zonder dat er echt merkbaar spierzwakte hoeft te zijn.
Toen ik dit las gingen mijn gedachten terug naar het buitenseizoen van de zomer 2003. Tijdens een tennistoernooi struikelde ik waarschijnlijk over mijn eigen voeten en bleek dat ik niet in staat was om me op te vangen waardoor ik met mijn gezicht op het gravel belandde. Een veel te radicale huidscrub waarvan ik naar mijn mening behoorlijk hersteld ben.
Nu ga ik er vanuit dat ik deze aandoening ongeveer twee jaar onder de leden heb en daarmee is die vraag voor mij de wereld uit.

04 juli, 2005

Ambtelijke molens.....

Iemand van Argonaut b.v. zal op vrijdag 15 juli a.s. een huisbezoek afleggen. Deze instantie heeft van de gemeente Ambt Montfort opdracht gekregen een onderzoek in te stellen en advies uit te brengen over de aanvraag van een voorziening; woningaanpassing, vaste aanbouw of plaatsing van een unit. Dit is een uitvloeisel van het gesprek met de gemeente (Wet Voorzieningen Gehandicapten) dat op 24 mei heeft plaatsgevonden, ruim 7 weken geleden dus. Vervolgens is het weer afwachten hoeveel tijd het in beslag neemt alvorens Argonaut b.v. hun advies heeft opgesteld. Als de gemeente dit overneemt, de huurvereniging geen bezwaar maakt en wij als huurders er ook mee kunnen leven, dan pas staat het licht op groen. Echter alle medeburgers moeten ook de kans krijgen om bezwaar aan te tekenen en om die reden zal een en ander nog 6 weken ter inzage moeten liggen. Kortom er stroomt nog heel wat water door de roer alvorens er iets verandert op Bernhardlaan 12.

Rolstoelgebruik


Afgelopen weekend heb ik voor het eerst mogen ervaren hoe het is om rolstoelgebruiker te zijn, m.n. op het drukke terrein van het Dolfinarium. Je ziet alles vanuit een andere hoogte, volwassenen kijk je tegen het achterste of in het kruis i.p.v. in het gezicht. Dat is ook een drempel om met iemand een gesprek aan te gaan. De meesten kijken je met een meewarige blik aan en vragen zich waarschijnlijk af of met mij wel te praten valt. Je levert een stuk zelfstandigheid in, je loopt geen eigen koers. Degene die de rolstoel duwt bepaald wanneer, waar naartoe wordt gereden. Je ervaart dat er nog veel niet op rolstoelgebruik is afgestemd, het is vaak behoorlijk zwaar om drempels te nemen of ergens tussendoor te manoevreren.
Met de benenwagen had ik het allemaal niet kunnen volhouden en met een electrische rolstoel gelden een aantal nadelen niet meer. Maar de grootste winst was dat de rolstoelgebruiker en de begeleiders het eerst naar binnen mochten en op de eerste rij konden plaatsnemen bij de dolfijnenshow.

01 juli, 2005

Harderwijk

Het weekend naar Harderwijk, als verrassing voor Anne die gek is van dolfijnen, staat voor de deur. Naar aanleiding daarvan heb ik maar even geïnformeerd hoe het met de inklapbare rolstoel staat. Die was me tegelijkertijd met de scootmobiel toegezegd aangezien lange stukken lopen niet meer voor mij is weggelegd. De aflevering daarvan kan nog zo'n anderhalve week op zich laten wachten omdat er nog onderdelen voor besteld moesten worden. Nu is men zo vriendelijk geweest mij een exemplaar te lenen tot die tijd.

Hard hoofd

Heb ik te hoge verwachtingen gehad? De kuitsteun geeft duidelijk meer stabiliteit bij het staan maar drukt op een aantal plaatsen pijnlijk op mijn voeten. Dit kan waarschijnlijk verholpen worden door de steun op die plaatsen bij te snijden. Maatschoenen behoren juist veel draagcomfort te bieden. Het lopen gaat houterig en moeizaam. Is dit een kwestie van wennen? Bij het opstaan uit een stoel en bij het hurken werken de steunen meer tegen dan mee. Natuurlijk mag ik niet verwachten dat het lopen met deze schoenen een peulenschil zou worden. Of er überhaupt meer (energie-)winst mee te behalen is? De toekomst zal het moeten uitwijzen dus we zetten door alhoewel ik er een hard hoofd in heb.