Een week later

Na een roerige week waarin de theateroproer volop in het nieuws was, waren wij weer present in De Oranjerie voor het bijwonen van een concert van Golden Earring. De taxi kwam mij drie kwartier voor de afgesproken tijd ophalen waardoor ik zelfs voor Karin aanwezig was. We troffen elkaar bij de receptie van het theaterhotel, vrijwel gelijktijdig met Dorien Pollaert, de programmeur van De Oranjerie. Vanzelfsprekend hebben we met deze aardige vrouw over het voorval en de nasleep, waardoor wij bn-ers werden, nagepraat. Ik wil er niet over blijven schrijven maar twee dingen zijn wel leuk om te vermelden. Zij zei dat er onnoemelijk veel op is gereageerd waaronder mooie lange brieven, die mij worden toegestuurd zodat ik voorlopig leesstof te over heb. Bovendien vond zij, na het lezen van de artikelen in de Limburgse dagbladen, dat de maandag goed was begonnen.
Na de openingsnummers werd het publiek door Barry Hay welkom geheten en hij hoopte dat we niet zouden weglopen. Heerlijk als je een muziekinstrument kan bespelen, muziek kan maken en daar ook nog de kost mee kan verdienen. Als je op relatief hoge leeftijd voor een popartiest nog steeds meetelt in de muziekwereld dan mag je je helemaal gelukkig prijzen. Dat laatste lukt Barry, George, Cesar en Rinus al geruime tijd want vanaf 1992 trekken zij met hun optredens overal volle zalen. Ik ben geen uitgesproken fan van Golden Earring maar nummers als Another 45 Miles, Twilight Zone, Buddy Joe en uiteraard Radar Love mag ik graag horen. Bij When The Lady Smiles moest ik aan Hillary Clinton denken en zag ik haar als deels ontkleedde non voor me. De toeschouwers waren enthousiast en een groep jonge vrouwen heeft het hele concert, dat ruim twee uur duurde, voor het podium staan dansen. Op een gegeven moment vroeg Karin om de zaal in te kijken en mij voor te stellen dat die mensenmassa zou opstappen maar voor de 700 aanwezigen was daar geen enkele aanleiding toe.