Sprakeloos

Het niet verstaan of begrepen worden valt behoorlijk tegen, zwaarder dan ik had kunnen vermoeden. Je weet dat het er aan zit te komen maar als het zover is ervaar je pas wat het voor impact heeft. De meeste verzorgsters kunnen mij doorgaans nog redelijk volgen maar sommige totaal niet omdat ze de rust en concentratie er niet voor hebben. Dan worden er de meest onzinnige dingen van gemaakt en dat kan behoorlijk frustreren. Ik ben nooit meer fit maar als ik erg vermoeid ben dan gaat het spreken extra moeilijk. Je krijgt dan de neiging dingen niet te vragen of te zeggen maar daarmee doe je jezelf tekort of kun je in een isolement raken. Het vraagt meer aandacht, tijd en geduld om mijn onduidelijke spraak te volgen. Dat is niet altijd en door iedereen op te brengen, daar zal de jachtige maatschappij wel debet aan zijn of is dat een te makkelijk excuus. Goed articuleren en voldoende volume maken vreten energie. In een groot gezelschap of een lawaaierige ruimte communiceren is haast onmogelijk. De spontaniteit gaat ook verloren want voordat je kunt reageren of wordt gehoord is het moment alweer voorbij.
De spraakcomputer is een hulpmiddel en niet meer dan dat het kan nooit je eigen stem volwaardig vervangen. Om iets in te tikken en te wachten tot de boodschap er staat dat vergt nog meer tijd en geduld. Voortijdig aanvullen is vervelend en zeker als het niet goed gebeurt, denk maar aan de campagne over de stotterende medemens. De toekenning van de MiniMerc heeft veel voeten in de aarde gehad en de levering en aanpassing hebben ook lang op zich laten wachten. Maar ik ben blij dat het rond is want het scheelt een hoop ergernis en bovendien heb ik er met het schrijven van blogs een leuke bezigheid bij. Het is een troost dat zelfs bij welbespraakten de communicatie ook niet altijd vlekkeloos verloopt omdat horen en luisteren twee verschillende waarnemingen zijn.