Zorgwekkend

Ik verblijf al bijna een jaar in een zorgcentrum en kan uit eigen ervaring spreken over de zorg die daar wordt geleverd. Mijn besluit om daarover eens te schrijven, is mede genomen op grond van het verkrijgen van het bronzen keurmerk. Voor de toekenning van zo'n waarborg loopt een delegatie een dagdeel op de afdeling rond, stelt her en der wat vragen en meent dan te kunnen oordelen over de kwaliteit van de geboden zorg. Ik waag te betwijfelen of dit een betrouwbare methode is en wil daar een aantal kritische kanttekeningen bij plaatsen.
Er worden voor die dag allerlei voorbereidingen getroffen want de datum van de audit is bekend. De afdeling wordt meer opgeruimd en schoongemaakt dan gebruikelijk. Er wordt meer personeel ingepland waardoor er meer tijd en aandacht aan de zorg kan worden besteed. Protocollen worden grondig gelezen en strikter nageleefd. Naar mijn mening worden op deze manier niet alleen het auditteam maar ook de eigen medewerkers in de maling genomen. Niet in de laatste plaats is deze handelwijze behoorlijk oneerlijk tegenover de bewoners. Daar komt nog bij dat het een momentopname is terwijl continuiteit juist heel belangrijk en gewenst is. Een dag goed overkomen kan lukken maar datzelfde peil op de lange termijn vasthouden is moeilijker. Er kan veel worden vastgelegd maar alles valt of staat met de uitvoering. Een vraaggestuurd zorgplan en belevingsgericht werken klinken goed in het gehoor maar het is de praktijk die telt.
De basisverzorging wordt verricht maar alle extra handelingen zoals het knippen van nagels moet je om vragen. Iemand van mijn generatie is gewend aan iedere dag douchen maar hier is dat standaard eens per week. Na lang praten krijg ik bij hoge uitzondering een dagelijkse douchebeurt. Bij de zorg ligt het accent te zeer op snelheid en ik mis het werken met hart en ziel. Het is een wereld van verschil of je telkens om dezelfde dingen moet vragen of dat het uit eigen beweging gebeurt want vanwege je afhankelijkheid moet je al zo veel vragen. Het licht aandoen als je 's avonds in het donker zit of een tweede keer een drankje aanbieden als men weet dat je pas rond middernacht naar bed gaat, zijn voorbeelden die zouden getuigen van attentheid.
Het merendeel van de bewoners zijn ver op leeftijd, niet meer veeleisend, berustend in de situatie en niet mondig of durven het niet te zijn. Ook op een somatische afdeling wonen mensen met psychische klachten, die veel anders of niet beleven en weinig tot geen kritiek leveren of niet serieus worden genomen. Ik zou het weblog royaal kunnen vullen met voorvallen waarvan ook mijn familie of Karin kunnen getuigen maar daar heb ik geen zin in, althans niet op grote schaal. Je wilt niet altijd en overal over klagen maar je kunt je ook niet alles laten welgevallen. Het werkt wel om medewerkers eens wakker te schudden. Wat het douchen betreft heb ik aan leeftijdgenoten gevraagd of zij ook volstaan met maar een keer per week. Jongere medewerkers heb ik voorgehouden dat ik de leeftijd van hun ouders heb en gevraagd hoe zij dan met de zorg zouden omgaan.
Voordat aan een restaurant een Michelin-ster wordt toegekend moet die zich aanzienlijk onderscheiden van andere eetgelegenheden. Een aantal onbekende personen gaan onaangekondigd een of meerdere keren aan tafel en beoordelen op velerlei gebied. Ambiance, bediening, service, aanbod en kwaliteit van de gerechten en wat nog meer aan bod komt, worden kritisch bekeken. Wil een restaurant zijn ster(ren) behouden dan zal men het niveau moeten handhaven of zelfs verhogen. Als bij controle blijkt dat men niet meer aan de gestelde eisen voldoet dan wordt een toegekende ster ingetrokken. Ik moet het nog meemaken dat een zorginstelling geen keurmerk krijgt of moet inleveren.