Twee werelden

Laatst ging het in een uitzending van Zembla over gameverslaving m.n. aan het spel World of Warcraft. Deze game wordt wereldwijd door miljoenen, overwegend jongeren, via het world wide web gespeeld. Het is maar een spelletje gaat voor WoW niet op want de makers weten maar al te goed hoe zij spelers aan zich kunnen binden. Zij hebben daar alle belang bij want naast de aanschaf van de game moet ook voor het online spelen worden betaald. WoW, dat eindeloos veel levels heeft, wordt onder een eigen personage gespeeld en is wellicht mede daardoor verslavend. Degene die er veel tijd in steekt wordt steeds sterker en bereikt een hoog level maar nooit het einde van het spel want dat is er niet. Men leeft in een virtuele wereld en geniet van het aanzien in de spelgemeenschap. Partner, familie, vrienden, kortom het hele sociale leven wordt verwaarloosd en men sluit zichzelf buiten. Verslavingen aan alcohol, drugs of tabak zijn erkend en behandeling wordt geheel of gedeeltelijk vergoed. Bij gameverslaving is dat niet het geval en zijn de behandelingskosten voor eigen rekening. De ouders van een gameverslaafde jongen uit de reportage van Zembla hadden € 27000 betaald om hun zoon af te laten kicken.
Ik zou het nog ruimer willen zien en willen spreken van internetverslaving. Zodra er buitenproportioneel veel tijd wordt besteed aan chatten, discussieren, gokken, kopen en verkopen via internet kun je je afvragen of het een ziekelijke vorm aanneemt. Waar de grens ligt moet ieder voor zich uitmaken maar liefst voordat relatiebreuken of schulden ontstaan en men in een isolement raakt. Neem als voorbeeld mensen, die menen niet gemist te kunnen worden op een forum. Het geeft al te denken als het opstarten van de computer je eerste daad na het ontwaken is. Vervolgens kun je het niet laten om te kijken of er nieuwe topics zijn want hij staat toch al aan. Dan is een reactie of een eigen onderwerp plaatsen, de volgende moeilijk te vermijden stap en moet alles wijken voor je digitale beleving. Het slurpt steeds meer tijd op en vanwege het sluimerend karakter, heb je niet door dat het een wezenlijk onderdeel van je leven wordt.