Vechtlust

Nederland gaat er prat op dat het voorop loopt qua gezondheidszorg en sociale voorzieningen. Waarschijnlijk is dat ook zo maar aan de uitvoering van het een en ander schort het bij tijd en wijlen behoorlijk. Regelmatig komen mistoestanden in het nieuws ook op tv in programma's als Radar of Kassa. Ondanks toezeggingen van instanties en politiek verbetert er weinig tot niets. Het is de vraag hoe lang we die koppositie nog houden want wat jarenlang is opgebouwd en verworven dreigt door inkrimpingen en afschaffingen weer te worden afgenomen.
Het primaire doel van de W.M.O. is bezuiniging door o.a. marktwerking en het inzetten van lagergeschoolde medewerkers in de thuiszorg. Het C.A.K. maakt er een puinhoop van door mensen onterecht met hoge rekeningen op te zadelen. Op hun beurt wijzen zij met een beschuldigende vinger naar het kabinet dat ingewikkelde regelingen bedenkt en die te snel wil invoeren. De kwaliteit van de zorg in zorginstellingen daalt door personeelstekort en tijdgebrek naar een bedenkelijk niveau. De hoge werkdruk en lage betaling zijn daar ongetwijfeld debet aan maar de veelbesproken hedendaagse mentaliteit speelt ook een rol. De toekenning van hulpmiddelen verschilt per gemeente en ziektekostenverzekering en dat zou toch niet mogen. Verblijf je in een zorginstelling dan val je onder de A.W.B.Z. en ben je aangewezen op het Zorgkantoor, die doorgaans minder scheutig zijn met verstrekkingen. In het algemeen draaien de ambtelijke molens te langzaam en juist bij hulpmiddelen is snelheid geboden. Het regionaal en bovenregionaal vervoer is zwaar gesubsidieerd en wordt via meerjarige contacten uitbesteed aan bedrijven, die in de uitvoering de vrije hand krijgen want van controle of terechtwijzing daarop is geen sprake. De rolstoelbusjes worden op gezette tijden massaal ingezet voor groepsvervoer naar o.a. dagbehandeling, school, dans- en kienavonden. Het individueel rolstoelvervoer is daar regelmatig ondergeschikt aan.
De kracht ebt langzaam maar zeker weg uit mijn lichaam toch wil ik mij met de beschikbare energie blijven inspannen. Alle spieren, die van het hart uitgezonderd,
degenereren omdat ze niet meer goed worden aangestuurd maar ik wil blijven presteren. Normale dagelijkse dingen als verzorgen en eten vergen een buitenproportionele inspanning en zijn in wezen topprestaties. Allemaal niet zo heel erg als ik daarnaast kon genieten van een onbezorgd leven en rust op zijn tijd. Niets is minder waar want ik moet vechten voor de zorg die ik graag wens, voor de toekenning van hulpmiddelen en voor een beter rolstoelvervoer. Ik geef de strijd nog niet op want ook de minder- of invalide medemens heeft recht op een kwalitatief goed bestaan.

N.B. Na een aantal stillere perioden waarvan de langste acht maanden vorig jaar is dit toch al de driehonderdste blog op "De wereld draait door ....."